|
< terug
Vlaamse Filmpjes: Eva
Eva was kaarten aan het schrijven onder het licht van een vijfentwintig watt lampje waarvan de lange draad verdween in de duisternis van het plafond. Het enige raam in de keuken is smal en hoog en ziet uit op de waardeloze zijgevel van een belendend pand, een rijzig herenhuis in Parijs. De lucht zit vol losgelagen flarden regenwolken die passeren in het halfduister van de vroege ochtend - de regen nog verborgen voor verwensingen want alles slaapt. De zaligheid is een peertje van 25 watt, Eva houdt van de ochtend die op haar uurwerk reeds na middernacht begint. Vaak laat ze de kans niet onbenut om het ledikant verder koud te laten als ze opstaat voor een plas. Dan dekt ze haar teddybeer toe tussen de lauwe lakens en maakt zichzelf een pot koffie, rookt buiten een sigaret.
Ze komt hier elke maand voor een lang weekend - een simpel Frans pension ver uit de buurt van het centrum, uitgebaat door Madame Lappère. Madame, eerst stuurs en ontoegankelijk, is Eva met de jaren gaan bejegenen. Ze kent haar stille leven in de keuken en mist dat warme nest in het holst van de nacht als Eva er niet is. "Laat mij u helpen op die trap" biedt Eva aan. "Non non - iet gaat vèl mon enfant" zegt Madame in kreupel Nederlands, de kruimels van een taal die ze ooit vloeiend sprak. Haar heupen broos als kalk, de wenteltrappen zwaar om gaan, stuikt ze met haar stok van tree tot tree - een vertrouwd geluid zo passend bij dit wankel huis. Nu al vreest Eva haar refuge te verliezen als Madame er niet meer zal zijn. Maar als het nacht is in deze uithoek van de stad staat de klok stil en kraken de trappen eeuwig onder de voeten van oude mensen die bejaard geboren, bejaard voortleven in stoffige huizen zonder tijd. Geen plannen voor morgen, want morgen is perfect. Daar, in die ziel, vind Eva haar toedracht - krijgen de letters van haar boeken hun volle betekenis en verblijft ze in de prenten van haar verbeelding.
De lange houten tafel is leeg behalve voor haar spullen - wat papier, twee boeken die ze afwisselend leest, een stapeltje antieke prentkaarten en een plat blikken doosje met potloden: een rood, een blauw, een grijs. Ze schrijft repen zinnen op een vel papier, maakt aantekeningen terwijl ze luistert naar de geluiden die de regen op de ruiten maakt. Een goot loopt over en drupt met aandrang op de deksels van de vuilnisbakken in de smalle steeg. Drip - dripdrop - drip - dripdrop - drip - dripdrop. Haar voeten worden koud en ze zoekt met haar tenen haar pantoffels, tastend op de koude tegels van de keukenvloer. Een patroon van zwart en witte schaduwen, vol oneffenheden en restanten van een ver verleden. " .. vechtend tussen de humor en de ernst van de zaak." Ze legt het grijze potlood neer en zinkt achterover in haar stoel. Haar voeten vinden hun weg naar de pantoffels en ze voelt de koude topjes van haar tenen tintelen tegen de zachte voering. Buiten langs de achterdeur neemt ze een diepe haal van de natte lucht en houdt het vel papier in het licht dat door het keukenraam op het steegje valt. Dikke druppels regen doorweken de tekst, maken het papier transparant. "Met de regen erop is het nog mooier" denkt Eva, "de woorden wassen weg en worden een herinnering op den duur." Drip - dripdrop - drip - een gat in het papier dat scheurt van de nattigheid en kleverig rond Eva's vingers hangt. "Elk woord dat ik verlies zal ik me moeten herinneren. Of vergeten." Met een moeizaam gebaar schudt ze het papier van haar hand en rolt de kleine restjes over haar duim tot ze loslaten en wegwassen in de stromende regen. Het mos op de betonnen tegels viert feest, de strepen teer en cement beamen de schoonheid van het vuile weer.
feedback van andere lezers- elpe
gelezen alsof ik er zelf ergens bij betrokken was ..
- tessy
Woorden wassen weg en worden een herinnering..heerlijk stukje schrijven, een welverdiende uitstekend
Bart: Bedankt Tessy, ik hou heel erg van de regen en wou het eens als metafoor gebruiken ipv vuur. - Dora
Genietuhh h eerlijk om te lezen. Ik ben daar, maak het mee, volgens mij ben ik een fan van jou.
is Eva met de jaren gaan bejegenen! Ik ga zelf iets moois bij die bejegening bedenken. Volgens mij is die zin alleen dáárom al intrigerend...
|
