Volg ons op facebook
|
< terug
Vlaamse Filmpjes: Johan de Rode Ridder / Dikke Van Daele
De realiteit is helaas minder eenduidig dan de geschiedenis, omfloerst door een vaagheid van omstandigheden waar een kind geen vat op heeft noch richting aan kan geven. In het houvast van hun fantasie zien kleine jongens graag kolossale paarden en ijzeren ridders met stukken harnas van top tot teen. Ondergoed gemaakt van duizenden ringeltjes fijngewoven metaal, weliswaar met een flanellen lapke eronder, en honderden platen platgeslagen staal die - tegen de robuste natuur van ijzer in - fijn passen op de rondingen van het been, de borst, en de elleboog. Ook het rijdier is geharnast op de flanken, de nek en de kop. De basis van de staart - waar die zo majesteus van tussen de paardebillen spruit - is strak omwonden met een breed fluwelen lint in karmijn of Pruisisch groen. Paard en meester zijn haast te kwistig uitgerust voor het vuile slagveld waar geslacht en geslegen wordt. Maar zie daar, in de rust en vree van de Vlaamse achterkeuken herkauwen kleine jongens des avonds de prachtige prenten die de leraar geschiedenis na de melkpauze ontrolt tot kleurrijke verhalen over Diederik van den Elzas en Jozef de Zwijger. Generaties gesterkt door de onomstootbare wetenschap dat er stevige ridders geflankt door ranke paarden met sexy staarten aan de horizonten hunner verbeelding waken. En uiteraard is er ook het niet weg te denken oeuvre van Leopold Vermeiren in Johan de Rode Ridder waarvan de pagina's dra aaneenplakken door vingers smeerkaas en kruimels gedroogde boerenpaté. Een stuk geschiedenis is het, dertig jaar later een tweedehands exemplaar van De Zwanenburcht open te slaan en voorzichtig pagina's 16 en 17 te scheiden van het restje La Vache Qui Rit avec du Vrai Jambon Provençale - een hesp net zo integer als de inborst van de Rode Ridder zelve.
Het is zeldzaam een strip te zien meegroeien met de hormonale ontwikkeling van het lezend publiek, maar in het geval van de Rode Ridder zijn de boezems van de deernen met de generaties meegegroeid van onopvallende melkmuiltjes tot in het oog springende kalvertieten waar half jong Vlaanderen zich lustig aan laafde. Ook Merlijn, oorspronkelijk een semi-gepensioneerd tovenaar die er wat voor spek en bonen bijliep, doorging een proces van revitalisatie - zichzelf herscheppend tot een magier die op hoge leeftijd kon meetellen in de stofwisselingstheorieën van Lecompte. Waar Johan rond een jaar of veertien het touw losliet nam Raymond het over met Joske, die menig puber tot ridder geslagen heeft op volksdansavonden, bal populairs en worstenkermissen. Zo ook Leon, tijger van formaat, kroop geregeld de struiken in met een deerne om haar zijn Masarati te tonen en zij haar Rolls Royce. Hengsten en merries, ze hebben een naoorlogse generatie Vlaamse kinderen gevoed, gespekt, geschapen tot de Broeders Brusselmannen en Zusters Hemmerechtsenaressen van vandaag. Doch, aandringend en doorzettend placht onderwijzer Strooienoet te overtuigen van het tegendeel: "Het stripverhaal draagt niet bij tot de ontwikkeling van het kind; het scherpt fantasie noch taalgebruik".
Veel meer eerbied had deze senioor Nederlands voor bijvoorbeeld een Petrus. Hij viel pas weken later op want hij was iel als een esp. Niemand sprak met Petrus of zijn grote kastanjebruine ogen, in bosgroen gebreide jakje of gerafelde pantalon. De wind blies sterk van over de koude oosterzeeën en samen met Eva kwam hij weggewaaid uit de achterzak van Komrad Sovjet. Petrus las zijn woordenboek, de door Strooienoet fel aangeprezen slappe pocketuitgave uit 1970 in groen linnen en slechts vijftig frank. Je kon er snel iets in opzoeken en ook heel doeltreffend vliegen mee doodslaan. Tegen de derde maand was Petrus halfweg en aan een vers exemplaar toe. De kleine Van Daele was danig verfrommeld en opgekruld dat het nog nauwelijks in zijn achterzak paste, één groot ezelsoor der letteren.
Bij het huiswaarts keren zag heer Strooienoet Petrus bij de poort van de meisjesschool, wachtend op zijn zus. Hij draait zijn brommertje links over de straat en sputtert over het trottoir zijn protégé tegemoet. "Petrus, njez meh Poertofski jazmolovah hnjmslunv zvaah zva!". Waarop Petrus, met een mouw zijn eeuwige snotneus afvegend, "Komrad Strojnut! Hzjnerts harvn znatski berrozovitz nje huv Van Daele pocketvudderbruk!" "Ja jongen, ik weet het" beaamde Strojnut, Petrus' vaderlijk de haren van zijn rattekopje strelend.
En desgevolge. Op een dinsdag is hij de klas binnengekomen, kin omhoog, boekentasje triomfantelijk boven het hoofd en in piekfijn kostuum met beige stofjas erover. "Jongens, jullie hebben wellicht opgemerkt hoe Petrus sedert zijn eerste dag op onze school erg veel tijd besteed heeft aan het lezen van het Woordenboek der Nederlandsche Taal. Gevlucht voor de Vuile Communisten is hij de Nederlandsche taal gaan leren, en ick moet zeggen: Chapeau Petrus! Chapeau dat gij zo intens onze taal omarmt. Getuigt daarvan uw verslunst exemplaar van de Dunne Van Daele, waar gij in drie maanden tijd gevorderd zijt van den letter A tot halfweg den letter L, niet zonder toeval de eerste letter van het land van uw afkomst. Daarom heb ik besloten u te belonen met een frisse start: uit mijn persoonlijke bibliotheek - en hier zie: 'Ex Libris Roger Strooienoet' - de Dikke Van Daele in harde kaft, inclusief appendix met uittreksels uit de principiële werken der Groten der Nederlandsche Literatuur!" Hierbij houdt Strooienoet triomfantelijk zijn boekentas omhoog, haalt er met een handige zwaai het boek uit en vraagt Petrus het podium te betreden. Met node stap schuifelt de jongen tussen de rijen banken naar voor, bekeken door vijfentwintig paar jongensogen en z'n handen diep in de ruime zakken van zijn broek waar plaats genoeg is voor een Dikke Van Daele.
feedback van andere lezers- GoNo2
Knap, genoten! - Dora
Bart, ik ben regelrecht fan...zulke prachtzinnen, geweldige omschrijvingen:
Ondergoed gemaakt van duizenden ringeltjes fijngewoven metaal (weliswaar) met een flanellen lapke eronder. Honderden platen platgeslagen staal die - tegen de robuste natuur van ijzer in - fijn passen op de rondingen van het been, de borst, en de elleboog.
De basis van de staart - (waar het) die zo majesteus van tussen de paardebillen spruit - is strak omwonden met een breed fluwelen lint in karmijn of Pruisisch groen.
Ik smikkel ervan als van excuise hazelnootgebak, man oh man...
|
