Volg ons op facebook
|
< terug
De kroeg De Gouden pen (22)
Gisteren, een stralende zonnedag, schonk Manon hem de verwonderwereld. Wim is er oervoorzichtig mee. Zo fier op ook als ooit, langgeleden."Omdat je manuscript zo bijzonder is," legde ze uit voordat hij het pakje ontdeed van de elegante strik. Weloverwogen trok hij de soepele rits open. Het goudgallonde donkergroene fluwelen hoesje sloot perfect rond de glimmende doos met klapdeksel. Zwaar lag het gestroomlijnde langwerpig platte etui in de hand en zijn slanke vingers streken verliefd over het gouden kroontje van Het Koninklijke Vulpenhuis. Hij was er verlegen van, zond hen die kenmerkend intense blik voordat hij hem openklapte en er blonk een traan toen hij naar het kleinnood keek dat daar te pronken lag. Piet en De liefde zweefden moeiteloos door zijn openliggende diepte waarin zij enkel fijn-berijpt en vaag kunnen waarnemen wat daar verborgen ligt. Ze vermoeden veel waarover hij nog zwijgt, alleen schrijft want: "Papier valt niet aan. Gesproken woorden zijn soms hellevuur, dolken in handen van soldaten met gesloten vizier op de gepluimde helmen. Ze steken als brandende lanzen. Praten is net als in je eentje een perfect gedrild leger proberen te trotseren, hete alweters die een onschuldig kind willen...." raadselde hij en zweeg abrupt, als had hij op het punt gestaan zich te verspreken. Maar ze knikten. De liefde gaf hem een hand en een stille kus op de wang, zoals goede vrienden dat doen en ze toverde nog een pakje tevoorschijn. Goudpapier knisperde en vonkte in de zon bij hun hoentjesvijver, als was het vuur, waaruit hij zenuwachtig de inhoud moest bevrijden, zijn vingers zouden verschroeien. Hij liet het knetterpapier vallen zodra het kon want in zijn verbeelding was het kokend heet. Een potje prachtige turkooise inkt redde hij uit deze brand. Echte! Met het originele Art-Deco-embleem op de platte afgeronde buik van het perfekt gevormde glazen potje. Piet en Manon schaterlachten tranen over hun wangen toen bleek dat hij zijn verjaardag vergeten was en gisteren drieëndertig werd. Een schitterglitter feest werd het daarna, met verse koffie en hazelnootgebak waar Marthe voor had gezorgd. Ze vierden het met zijn viertjes in hun kamer. Piet had voor 's avonds, via de portier die hen goed gezind is, een paapse rode wijn op de kop getikt en Sjanghai-nootjes, waar Wim gek op is. Dat ze als patienten 'Huize Gekkentoer' bewonen was even uit hun genieten weggebleekt.
Met de rug naar zijn lezende vriend gekeerd mijmert Wim, handen onder de kin, zonder te schrijven. Het nooit meer te herhalen moment, de eerste woorden in turkoois met goud schrijven, wil hij bewust kiezen en het zich inprenten voor eeuwig want dan begint de Derde Rijkwijdte, zet hij voet op hernieuwd land.
Door Manons cadeau herinnert hij zich als de dag van gisteren het hemelse mammageschenk. Alsof de gebeurtenis van achtentwintig jaar geleden langzaam op hem afloopt. Niet om hem stiekem te besluipen en hem later te overvallen. Nee, rustig komt het op hem af, in soepel golvende tred. Zo voelt hij weer zijn opgewonden vergapen aan de vuurwagen. De witte randen in de rubberbanden, mooi gespaakte chromen velgen. Dat ondenkbaar dure wenswonder waar hij al weken verlangend naar keek, bijna niet aan voorbij kon lopen. Waar hij voor het inslapen fantasievolle avonturen aan ophing van glorietochten in verre landen. Dan zoefde de wind om zijn hoofd als hij door de bergen reed met zon beschenen eeuwige sneeuw. Bergen zoals hij op de kalender in de kamer zag die met poedersuiker bestoven oliebollen werden waar hij zijn buik aan vol zou eten. Maar hij mocht niet om die mooie trapauto vragen. Nooit. Want pappa paste er niet in. Het staat hem nu helder voor de geest en weehe vreugdetranen glossen zijn wangen. Alsof hij het samen met de vulpen terugkreeg; zijn lievelingsverhaal uit het vergeten, nooit meer gelezen en toch bijna versleten prentenboek. De liefde had het meegebracht. Het is veilig zeker dat hij geen van Manons cadeaus ooit zal vergeten want hij leeft weer in de goede dag. Niet meer in de tussentunnel, waar alleen het wit wezen mag. Ook niet in de kale vlakte met drijfzand waarin de brandende dood met loden masker verdween. Neen. De trapauto van het nieuwe leven kan hij nu uittekenen als staat hij voor hem. 'Omdat ik het zelf, tegelijk met de aquamarijninkt, uit het vuurpapier van het verleden redde.'
"Het was toen ook zo'n prachtige zonovergoten dag," mompelt hij gelukzalig en draait de dop van de pen. Piet humt, voelt hoe nostalgische regenbogen uit Wim stralen en laat hem ongestoord. Wim schrijft:
"Vuurrood glansde het karkas van geluk waarin de koningsblauwe kalfsleren troon voor de jonge coureur perfect paste. Glimmend als een spiegel spatte de motorkap sterrenplezier omdat het geluk herboren was." Daarna legt hij de gesloten pen naast het schrift, dat aan een van de laatste hoofdstukken toe is. Want hij herkent nu ook de zilveren bumpers, echte koplampen, rode achterlichten. Rinosoro noemde hij hem en hij voelt weer hoe het witte stuur door zijn handen gleed. Hoe hij razendsnel met scherpe bochten de droom onder de knie kreeg. Oh, hij kon zijn moeder fijnknuffelen en deed dat ook, minstens vier keer. Hij maakte haar er zowaar verlegen mee als een jong meisje en ze lachte zo lief naar hem, zo dankbaar, en ze zei giechelend dat het nu wel goed was met al dat kussen en paaien. Maar ze bleef met haar geluksgezicht staan stralen, kijken hoe hij ervan genoot. Oh, hoe voorzichtig was hij er mee, er mocht geen krasje opkomen. Het is een rotsvast feit dat die speelgoedwagen een oud leven uitluidde. Uit-luid-de...in stilte onvernoemd...'Maar alles van daarvoor ben ik vergeten terwijl ik zeker weet dat het er was.'
In de loop van het volgende schrift, dat rood moet zijn, zal het geheim daarvan vanzelf uit de pen vloeien.
'Misschien ben ik daarna niet bang meer van brandende vuurrode Dahlia's?' hoopt hij het met heel zijn vermogen, vanwege dat zorgeloze autocoureurtje van voor die glimgloeiende trapauto met rubberpedalen. Het zal dan te herkennen zijn waarom die knul iets wezenlijks verloor in een paar maanden tijd. Of is het beter niet te weten van voor hun blijdschap, van wat er tussen bloemen en lieveheersbeestjes is weggeslipt?
feedback van andere lezers- Mistaker
ik droom als van kinds af aan van een bestaan als schrijfster in een huis aan een gracht maar als ik echt schrijfster van beroep zou zijn, zou ik niks meer schrijven denk ik.
G
Dora: Oef, ik wel hoor, ik zou me er heerlijk in thuis voelen, danks weer - bessy
ongelofelijk, zoals jij schrijft....
Het zorgvuldig en subliem gekozen verjaarscadeautje waardoor het gevoel van die kleine jongen haarscherp wordt teruggehaald. Zijn gedachten en gevoelens intens beschreven.
de personages die in dit verhaal ieder hun eigen gezicht krijgen. Dit verdient het om gelezen te worden....
Dora: Dank je Tess. dank je...ik probeer ook bij ieder een eigen stijl...fijn als dat goed valt.. - koyaanisqatsi
Whoops... Een wel heel erg poëtisch intermezzo moet ik zeggen.
Dora: Dank je wel, altijd leuk een compliment... - elpe
Een prachtige zinsnede :
"Vuurrood glansde het karkas van geluk waarin de koningsblauwe kalfsleren troon voor de jonge coureur perfect paste. Glimmend als een spiegel spatte de motorkap sterrenplezier omdat het geluk herboren was."
blijven schrijven hé
Dora: Dank je . ja wat een complimenten krijg ik... fijn hoor. - tessy
Jaha uitgeven ik wil dit boek in mijn boekenkast :-)
Dora: Oef wat een mooie stimulans, dank je..Tess - hettie35
De woorden lijken uit je pen te vloeien,prachtig.
Groetjes Hettie
Dora: Werkelijk? best veel schaven als ze ( de woorden) er eenmaal staan hoor. maar het moet er wel uitzien of het waploef...er is.. dank dank - jan
super Doortje, het blijft intrigeren en je schrijft weergaloos!
grtzz
Dora: Oef, zit ik hier met een blos tot diep in mijn dik ingepakte, want het is koud en door de kieren waait de wind, decolleteetje. Maar heel erg bedankt...wie weet wordt het wel iets om uit te geven...
|
