|
< terug
Vlaamse Filmpjes: Hugo in Brussel
En wat is er heter dan de hel van een hete Augustusdag op het perron van Brussel Noord. Het zuiden van België zit aan de kust, het noorden in Spanje.
"Verandering spoor 3. De trein naar Knokke-Blankenberge rijdt het station binnen op spoor 4 in plaats van spoor 3. De eerste drie rijtuigen rijden tot Blankenberge, de laatste drie tot Knokke. Les voyageurs à destination de Blancquenberghe .. " "Merde alors, j'en ai eu assez..." Ik ga met mijn rug tegen de aanplakborden leunen, het zwarte stof zit overal en waait rond de sporen in de gaten van mijn verstand. De drugs hebben me moe gemaakt. Ik verander niet van perron, de trein kan vandaag zonder mij vertrekken. Mijn hoofd doet pijn van de vermoeidheid, het stof en het lawaai. Brussel is beter dakloos of gepensioneerd, als je niets meer bij te halen hebt en kan ronddolen zonder ergens op tijd te moeten zijn. De bleekste blokken in Oost Berlijn hebben meer karakter dan de anonieme kakafonie van deze stad waar men hoogstens passeert, binnen - buiten, toeslaan en wegwezen, of de trein nemend naar het strand van Blankenberge.
Een man met een accordeon slentert over het perron met een paar ballons aan zijn trekzak, hij geeft er één aan Caroline. Hij ziet eruit als de kerstman in Augustus met grote ringen zweet onder de oksels van zijn vaalrode T-shirt, op dit desolaat perron opgewekte deuntjes van het oude Brussel spelend. Hier en daar ligt een hondendrol tussen de sigarettenpeuken, het kind bukt zich en raapt iets op - een stukje roze kauwgom. "Non! Caroline! Non! allez - " en plets! slaat maman op het verschrikte handje dat de ballon loslaat, groot concert. Ik word triestig, wil naar het kindje toerennen om het te troosten, de moeder ook. Santa Claus draait zich breed lachend naar het tweetal toe en speelt "La Reine Madeleine" in een poging het huilen te snijden en misschien twintig frank te verdienen. Hij komt gevaarlijk dicht bij het kind, haar netzona met zijn accordeon omver duwend. Maman haast zich met Caroline naar spoor 4 om alsnog de trein te halen die nu denderend binnenrijdt, het meisje als een reistas onder haar arm meezeulend.
"Oepgelet speur 4. Den traain mè bestimmieng Knoeke-Blenkenberrige.. "
Ik sta recht. Het zitten heeft me deugd gedaan. Ik zoek mijn aansteker en hou een vuurtje onder de Afghaan. Vliegende tapijten en schaterende sultans begeleiden me op mijn reis door Brussel Noord, waar Mmumbou chez Maxime zijn geld zit te tellen en Lola Rastaquouere voor de zoveelste keer zijn nylon kousen met nagellak herstelt.
Hugo trekt de voordeur achter zich dicht en laat de grote literaire beelden op straat achter. Binnen is het koel en donker en dat is goed want het is een hete zomer. Intussen razen de verschijnselen achter zijn vensterbank voorbij en hij gaat op de bank liggen. Te vroeg voor een pint. Ik rook niet in huis. Hij bekijkt liggend de caféplanten op zijn vensterbank die hij daar gezet heeft om de vervreemding van buiten tegen te gaan. Zo van die rechte stijve die kunnen dienen als gordijnen in koperen potten. Hij ziet ze niet graag, maar ze geven hem rust. Hij is eigenlijk ziek vanbinnen, maar niemand weet het. Wie zou het weten, ze zijn allemaal bezig met hun werk, hun leven. Hij komt alleen thuis, gaat alleen weer weg. Als het 's avonds stilletjes donker wordt gaat het beter. Dan schenkt Hugo zich een glas wijn in en nog een paar en dan leest hij zijn boek op de donkere muren van zijn geest. Het papier is te vluchtig, dus laat hij het schrijven maar. Het komt er wel eens van.
Intussen het lijf gezond houden, wandelen naar de stad en terug - vooral in de regen die zijn melancholie sterkt en voedt. Dat zijn de goeie dagen, als de mensen mopperen over de regen en hij blij, zich gelukkiger voelend dan zijn medemens een laat brommertje over de straat hoort spetteren. Regen, brommertjes, glimmende tramsporen en gladde kasseien in het maanlicht. De eenzaamheid viert feest in de holle echo van zijn voetstappen en Hugo voelt zich bemind en geborgen in de lange, lege straat.
feedback van andere lezers- GoNo2
Knap, genoten! - Dora
Ik ga nogmaals rechtop staan voor je Bart.
Een genoegen om op deze manier Vlaamse filmpjes te snoepen...
Je moet een goed observator zijn en een woordkunstenaar...
Bart: Bedankt Dora. Mijn publiek is na de pauze blijkbaar niet teruggekomen, nu schrijf ik dus voor een bijna lege zaal en dat heeft ook z'n charmes. - tessy
De zaal wordt een beetje voller, tenminste toch één fan erbij hoor.
|
