Volg ons op facebook
|
< terug
Vlaamse Filmpjes: Kalverliefde
Vlaanderen, 1976 en het is een hete zomerdag net voor het uitgaan van de lagere school. Nooit meer terug naar Jacqueline en haar soep. Ik heb een Stars & Stripes T-shirt verkregen van mijn moeder. Knalrood en knalblauw met witte sterren loop ik swingend voorbij het huis van mijn eerste vriendin. Het leven kan niet beter: twee oneindige maanden vrijheid, straks worst met appelmoes, na jaren supporteren voor een slechte voetbalploeg een rock star T en een meisje dat me het geheim plekje in haar tuin wil tonen. What more can a man want?
Meer, veel meer. Want als Marie-Pierre met haar hond aan de voordeur staat mag ze niet binnen. Nooit. Behalve als vader of moeder niet thuis zijn. Die hond staat dus een uur te vroeten aan de deur, en Marie-Pierre draait met de tip van haar mooie voet in het gruis van de straatstenen. Ik draal en draal, en eenmaal boven bij het ledikant (vele maanden later) draal ik nog. En zo heeft het geduurd en wist ik van niets en is dat geheime plekje in de tuin steeds van papier gebleven. Mijn moeder heeft haar nog geweten in een winkel in de stad, toen ik met m'n ziel in een knoop in een brief naar haar vroeg - het eerste lief dat me alles op een bordje kwam aandragen en ik was te onnozel om toe te reiken. Ik wou haar terugzien, me verontschuldigen, mijn hoofd in haar nek leggen en haar zoenen - haar zachte vlees voelen en zij het mijne. Liefde in Vlaanderen zit tussen de plooien. Het één mag niet van het ander, en het ander heeft nog nooit geproefd. Zo zijn we opgegroeid tussen '65 en '76 en daarna kwam de disco van ergens ver en verdwenen de potten Kwatta en Nutella samen met Nonkel Bob en Tante Terry in een zak voor later. Later nu en eindelijk. Ik moet het niet allemaal zo vlug weggooien, mijn bazatske staat hier nog - inclusief de groene vlekken van het weigras die er nooit uitgekomen zijn al had ik dat af en toe wel gewild. Maar niet ten koste van de stof in zacht roze en oud wit - een flanelleke met rood satijn vanbinnen als een zacht meisjeskleedje. Het oranje licht dat door de gordijntjes schijnt heeft het goed bewaard, beter dan ons eigen vel dat vergankelijker is dan dit papier.
Marie-Pierre zit graag op een muurtje met haar vriendin. Langzaam zuigend op een lollie terwijl de vogeltjes fluiten en de lucht is blauw - baby baby ik hou van jou. Als het speeltijd is zoeken ze elkaar steevast op, er is ofwel een krijtje om te hinkelen, de fantastische diabolo, het springtouw, of een muurtje om op te zitten. Tienerjongens daarentegen gaan niet vaak op muurtjes zitten maar ze kijken er wel naar, in het bijzonder naar de meisjes erop. Met veel geluk horen ze in het haastig passeren een woord hier en daar dat hen dan voor de rest van de dag bezighoudt. Zo ook Hugo en Leon, allebei in een lange broek die ze nog overhadden van hun plechtige communie, hun eerste jeans. Hugo draagt zijn USA T-shirt waar hij zich zo zelfverzekerd in voelt dat hij vandaag zelfs zijn regenjas thuisgelaten heeft. "Monnie-monnie-monnie" zingt hij onder z'n adem in het passeren van Marie-Pierre, wetend dat ze sedert Dancing Queen erg onder de indruk is van het Zweedse viertal. Leon vindt het eigenlijk belachelijk. "Abba is voor de meisjes" vind hij, een jongen zingt dat niet. Leon zingt liever iets van de rollingstoons, speelt zelfs een streepje gitaar wat natuurlijk nog veel indrukwekkender is dan een refreintje van Abba of een USA T-shirt.
In ieder geval kon het Hugo op dat moment niets schelen wat Leon dacht. Hij had in het passeren zelfs met zijn hand lichtjes Marie-Pierre's rug geaaid, iets wat hij totnutoe slechts in gedachten gedurfd had. Die vlinderlichte aanraking had hem gevuld met een vuur dat groter was dan alle wiskunde, aardrijkskunde en geschiedenis samen. Hij voelde zich licht in zijn buik want ze had lachend naar hem gekeken met haar groenblauwe ogen en zelfs haar vriendinnen hadden het gezien. Hij had het gevoel dat er iets groots stond te gebeuren tussen hem en haar, iets waar geen rollingstoon of gitaar tegenop kon. Uit vrees zijn blij gevoel aan Leon's cynisme te verliezen hield hij voor de rest van de weg zijn mond. Een plotse kilte vulde de straat en toen stond Hugo alleen, turend naar de toppen van zijn hopeloos verouderde communieschoenen. Marie-Pierre had hem de prachtigste brieven geschreven, alles wat ze hem niet kon zeggen aan de voordeur stond daar in - en ze kwam Hugo die brieven zelf geven, soms elke avond één.
Hugo is eindelijk zoet geworden. Zijn handen zijn van wol als hij Marie-Pierre's hoofd in zijn palmen neemt en haar diep aankijkt, wat een luxe zo dicht en exclusief bij haar te mogen zijn. Ze beantwoordt zijn diepe, aandachtige ogen met de hare en voor het eerst kussen ze elkaar hevig op de mond.
feedback van andere lezers- GoNo2
Knap, genoten!
Bart: Veel dank voor het lezen, Gouwy! - elpe
Zeeeeeeeeeer herkenbaar geschreven (voor mij dan toch)
Bart: Veel dank voor het lezen, Luc! - hettie35
Heb er heerlijk van genoten, mooi vlot geschreven.
Groetjes Hettie
Bart: Bedankt Hettie. Ik las vanochtend je Pesterijen en kon me daar heel goed in vinden. Mijn ogen werden even nat. - Dora
bazatske = woord ken ik niet, maar iki fantaseer: een tas, rugzak, of wat we vroeger noemden een pukkel, (wat niet meer was dan een rechttoerechtane legertas)
Ik kan niet anders, blijf likkebaardend van je films genieten...pakje popcorn erbij, zodra ik zie dat Bart iets heeft gepost...
Bart: Bazatske is inderdaad een draagtas. Zo verslijt ik er om de 5 jaar eentje, en ze zitten vol herinneringen. Dit verhaal ging over mijn eerste lief. - tessy
Héérlijk om lezen, jij bent keigoed weet je ;-)
|
