|
< terug
Pesterijen in de zestigerjaren 1
Een kind van plus minus zes jaar oud loopt elke dag naar de basisschool, de school is vlakbij en ze kan het best alleen vind moeder.
Ze voelt zich eenzaam en heeft weinig vriendinnetjes die met haar meelopen of op het schoolplein met haar meelopen. Als het pauze is staat ze vaak alleen tegen een muurtje want ze mag niet meedoen met het knikkeren of touwtje springen. Vaak wordt ze gepest met haar kleren en haren. Het lange haar moet van moeder altijd in een vlecht met een grote witte of zwarte strik er omheen.
Ook haar jasjes worden vaak het mikpunt van de pesterijen, want voor haar geen klaar gekochte jas maar eentje genaaid uit de oude jas van moeder of oma. Moeder zegt altijd de stof is nog best en dat het zonde is om het weg te gooien. Ze durft het in huis niet te vertellen dat ze zoveel wordt gepest, want bang als ze is dat er wordt gezegd dat het haar eigen schuld wel zal wezen.
Elke maandag krijgt ze tien cent mee voor de wekelijkse schoolmelk, die altijd in glazen flesjes worden uitgedeeld vlak voor de pauze. En zo liep ze een keer stevig in haar handje geklemd
verpakt in een papiertje met de tien centen.
Halverwege de weg naar school werd ze opgewacht door twee van die treiteraars uit haar klas. Ze
dreigden haar een flink pak slaag te geven als ze de tien cent niet af zou geven aan hen. Wat was
ze bang en wist niet hoe snel ze haar tien centjes aan de jongens moest geven.
De hele morgen was ze misselijk van de angst voor als het uit zou komen dat ze die tien centen niet had afgeleverd aan de juffrouw. Die tekende altijd netjes een kruisje achter de naam van het kind dat betaald had. En ja hoor, toen de schoolbel ging dat het tijd was om naar huis te gaan vroeg de juffrouw haar met vriendelijke stem of ze nog even wilde blijven zitten want ze wilde nog iets vragen.
Toen alle kinderen vertrokken waren kwam juf naast haar zitten en vroeg waarom zij haar melkcentjes niet mee had gekregen naar school.
Het zou een mooie gelegenheid zijn geweest om alles te vertellen maar ze durfde het niet, bang als ze was dat juf haar niet zou geloven. Ineens kwam het verhaaltje over haar lippen zonder dat ze er
over na had gedacht dat moeder ziek was en er niet aan gedacht had. De juffrouw geloofde haar direct en vertelde haar dat ze haar moeder de groeten moest doen en dat het melkgeld wel een week later kon worden betaald.
Aan de ene kant opgelucht maar aan de andere kant een bezwaard gevoel liep ze daarna naar huis,
en kwam de jongens tegen die haar de gek aan stoken door lekker op hun duim drop te zuigen
en haar gelijk vertelden dat de tien centen goed besteed waren. Er werd meteen erbij gezegd dat de volgende maandag ze weer klaar zouden staan voor de volgende tien cent.
Huilend liep ze door naar huis maar toen ze thuis kwam en moeder vroeg wat er aan de hand was durfde ze niets te vertellen, bang als ze was voor de straf die zou volgen.
( Wordt misschien vervolgd )
feedback van andere lezers- tessy
Zo gaat het nog vaak hoor, vreselijk gewoon
hettie35: Ik weet het Tessy, maar dit zijn herinneringen uit de jaren zestig.
Liefs Hettie - Hoeselaar
Voor jongens was dat dat ook even erg, ik sprak enkel duits en werd overal waar ik kwam uitgejouwld, ik weet hoe jij je toen voelde
willy
hettie35: Je ben tot nu toe de enige die door heeft wie dat meisje was,
teken van veel overeenkomsten!
Fijn dat je kwam lezen, groetjes Hettie - bessy
dit moet heel erg geweest zijn voor dit meisje, en hier komt denk ik zeker een vervolg op... hoe het de volgende week ging of er door het meisje ooit nog met de juf en haar moeder over gepraat is.... groetekus bessy
hettie35: Dank je Bessy, ik denk ook wel dat er een vervolg komt,
dank je voor je reactie, groetjes Hettie - Dora
Ach gossie Hettie, ja zo ging dat; uit de beste stukken van moeders jas.
En niet durven praten, uit angst voor iedereen gaan denken. Pesten is van altijd, tegenwoordig gaat het ook per internet...Opgroeien is moeilijk...
Deze zin loopt niet zo lekker: En zo liep ze een keer stevig in haar handje geklemd... = Alsof ze zelf geklemd en verpakt is.
Een keer liep ze naar school, in haar handje de tien centen geklemd, stevig verpakt in een papiertje.
hettie35: Dank je Dora voor je lezen, tja zo waren de tijden ruim vijftig
jaten geleden.
Liefs Hettie
|
