|
< terug
Vlaamse Filmpjes: Congolees België
De haren nog nat en de ogen rood van het zwembadwater stappen we in rijen van twee terug naar school. Jongens gemaakt van vlees en patatten, in lederen schoenen en ribfluwelen broeken, parkas en ruitjeshemden. Steeds op rubberen benen vooraan is caramelbruine Johnny wiens vader als piloot op Afrika vliegt. Hij draagt stijvolle gele truien en katoenen safaribroeken dewelke zijn uitgebreide zomervakanties in Congo verraden - zo'n kleren vind je hier niet. Met zijn ranke bouw en fijn gezicht is hij het Kuifje van de klas. Als de pater op bezoek komt neemt hij Johnny steeds terzijde. De mysterieuze pater, wiens huid na twintig jaar brousse nog steeds bleker is dan de onze, wat mag hij Johnny wel te vertellen hebben? We sparen voor hem al maanden het zilverpapier van onze boterhammen voor de arme negertjes. Leeft Johnny's moeder als een soort madonna in een villa in de Congo? Tarzan, Bessy en Daktari scherpen onze verbeelding en Johnny brengt komende zomer al het zilverpapier naar Afrika.
We zijn halfweg en Filip steekt de straat over. Hij is de enige die toelating heeft dat te doen. We kijken allemaal nieuwsgierig achterom om te zien of hij ook ditmaal het pakje brood met roerei op zal vangen. Filip's grootmoeder woont vier hoog in het enige apartement in de straat. Telkens we van het zwembad schoolwaards keren staat ze op het hoogste balkon te wachten op haar kleinzoon, de kleinste van de klas - de jongen met het engelengezicht. Ik denk dat Filip van een andere planeet is. Zijn huid is wit en zijn aders appelblauwzeegroen. Zijn zachte manieren en gelaatstrekken maken het moeilijk te bepalen of hij een jongen of een meisje is - Filip is ongetwijfeld gemaakt van aardappelen en eieren.
Lachend leunt Bomma met haar zware borsten over het balkon, het kleine plastic zakje tussen duim en wijsvinger houdend - er kleine circeltjes mee makend in de lucht. We lopen haast op elkaars hielen - "Vooruit! Vooruit!" maant de leraar aan - maar we willen niet, we willen dit schouwspel gadeslaan. Uitverkoren Filipje dribbelt in het grasperkje diep onder het balkon, met zijn vingers reikend naar Bomma's trofee. "Kom Filip, we moeten voort!" roept de leraar over straat in een poging Bomma vaart te geven en zijn klas opnieuw in beweging te krijgen. Van vier hoog duikt het zakje naar beneden en pletst nog warm neer in Filips' handjes. Blij zwaaiend naar zijn grootmoeder stapt hij de straat over en vervoegt de rijen jongens, ei en brood smikkelend terwijl wij hongerig denken aan het vlees en de aardappelen die ons te wachten staan in de refter. "Spaar uw zilverpapier, Filip" zegt de leraar streng, "daar kopen ze in Afrika een ganse kip voor!".
feedback van andere lezers- GoNo2
Knap, genoten! - hettie35
Zie het zo voor me,
groetjes Hettie - elpe
Toen ik in de lagere school zat , dan had de "meester" op zijne pupitter een spaarpotje staan in de vorm van een zittend zwart afrikaantje (ik wil niet neger schrijven omdat sommigen dat te kwetsend vinden). Telkens je er een muntstuk in deponeerde knikte dit manneke.
Heel mooie geschreven Bart . - Dora
Ja, herkenbaar. Wij spaarden de zilveren melkdoppen....De missie - jan
nu sparen ze coladoppen voor Afrika, zilverpapier wordt te duur...
grtzz
Bart: Dat wist ik niet.. Bedankt nog voor het lezen!
|
