Volg ons op facebook
|
< terug
Kantinejuffrouw .3
'Zó, die is groot, zeg!' zei Frouke Tamminga vol bewondering toen ze Lydia uit de keuken zag komen met een schaal vol broodjes. Frouke was het bloedserieuze meisje met diepe denkrimpels uit Zuurhuisterveen. Ze had de vervelende huidziekte psoriasis waar ze af en toe last van had. Rikus noemde haar voor zichzelf het oké-meisje. Oké was haar stopwoordje: ze zei oké als ze iets begreep, of juist niet; als ze ergens mee instemde of er nog even over moest nadenken. Tientallen keren hoorde je haar oké zeggen tijdenws een gesprek.
Ze stonden in de lange eetrij, Frouke, Rikus, Wilbert, Muusje en Aleid. Louwie hobbelde alvast naar een van de lege tafels bij de grote glazen zijwand om die voor hun groepje teclaimen. Hij legdezijn krukken over twee stoelen, z'n laptop op de plaats naast hem en z'n rugzak op de stoel tegenover hem. Het was duidelijk dat deze plaatsen bezet waren.
'Tja, meid, je hebt wat gemist toen je er vorige week niet bij was,' zei Aleid. 'We hebben met z'n allen kennis met haar mogen maken, ze heet Lydia Eltink. Vroeger is ze babysitter geweest voor Rikus, ze heeft heeft nog z'n billetjes en neus voor hem afgeveegd en hem een schone broek aan getrokken.'
'Nog een geluk dat z'n neus er nu nog aan zit,' merkte Muusje op.
Wilbert stond voor in de rij. Hij keek om en zei:'Ja, ze is wel errug groot, ze steekt met kop en schouders zelfs boven mij uit en ik ben met m'n één meter twee-en-tachtig toch ook niet echt een kleine jongen. Zelfs boven zo'n lange lat als Rikus. Hoe hoog ben jij eigenlijk, Rikus?'
'Ik ben niet echt lang, dat lijkt maakt maar zo als je mager bent. Eén vijf-en-zeventig, ben ik,' antwoordde Rikus. De rij schoof op. Hij pakte twee kaasbroodjes, twee kommen soep en vulde twee mokken koffie. Van alles twee: voor hemzelf en voor Louwie.
'Oké,' zei Frouke.
'Zo mager als een skelet,' merkte Aleid op. 'Foei!'
Hij haalde z'n smalle schouders op. 'Alsof ik daar iets aan kan doen. Een kwestie van erfekijke aanleg, ik ben nou eenmaal een ectomorf.'
'Wat houdt dat in, ectomorf?' wilde Frouke weten.
'Ectomorf, ook wel het leptosome lichaamstype genoemd,' zei Rikus. 'De kenmerken zijn: laag vetpercentage, lange vingers en tenen, dunne polsen, lange nek, groot voorhoofd, tenger lichaam met smalle borstkas.'
'Dat is Rikus ten voeten uit,' glimlachte Aleid.
'En die boom van een vrouw daarginds, die Anton Geesink in een rok met die brede schouders, wat voor lichaamstype heeft zij dan wel, zou ik eens willen weten?' zei Micha, die had voorgedrongen en tussen Frouke en Rikus in de rij was komen staan.
'Sssst, niet zo hard, straks hoort ze je,' zei Rikus.
'Wees maar niet bang, ze hoort ons echt niet met al dat rumoer om ons heen,' stelde Aleid hem gerust.
Even later zaten ze gezamelijk aan de grote tafel bij de glazen wand waar men uit kon kijken over het gazon met in het midden een eeuwenoude berkenboom.
Micha keek achterom. 'Zou alles zo groot zijn bij die vrouw?' vroeg Micha zich hardop af.
'Vast,' zei Wilbert op besliste toon. 'Een buitenmaatse flamoes... eentje waar je met bal en al d'r in gaat - plompzakken dus. Een flamoes zo groot als... als de holte in die boom daarginds.'
' Jongens...jongens,' zei Aleid vermanend, 'hè, moet dat nou weer?'
'Zulke mooie bomen hebben jullie niet in Schubbekutteveen, hè,' zei Wilbert grijnzend tegen Frouke. 'Er groeien geen bomen in die contreien, ik ben daar laatst door heen gereden: geen boom te zien, alleen weilanden met koeien.'
'Oké,' mompelde Frouke met boven haar ogen een diepe frons.
'De Prins Claus boom,' wees Muusje. 'Maar dat weet nu geen mens meer. Een of andere onverlaat heeft een paar jaar geleden dat bronzen gedenkplaatje van dat betonnen paaltje ernaast losgewrikt. Die zal nu wel als trofee op in een of andere studentenkamer hangen.'
'We geven de boom een nieuwe naam,' besloot Wilbert. 'We herbenoemen gindse boom de Lydia-boom. Vanwege die monstreus-grote, flamoes-gelijkende holte op ooghoogte die op wonderbaarlijke wijze aan een reuzenvulva doet denken. Precies tussen die gladde, op ledematen-gelijkende enorme vertakkende aanzetten tot boomwortels die daar zo mooi samenkomen. Ik kan er nooit naar kijken zonder aan een oervrouw te denken. Ik heb er zelfs een keer van gedroomd.'
Allen keken naar de statige berk.
'Weet je wat? We laten een nieuwe plaquette maken en aan dat paaltje bevestigen,' stelde Wilbert voor. 'Binnen een jaar weet dan niemand meer dat die boom ooit naar Claus was genoemd. Die dooie prins was toch maar een homo, waarschijnlijk een pedo, en verdient het niet om op deze wijze geëerd te worden.'
Louwie, die al die tijd met grote glanzende ogen had zitten popelen om belangrijk nieuws met hen te delen, zag zijn kans schoon. 'Jongens... ze is precies twee meter twee, ik weet het zeker,' zei hij opgewonden.
'Hoe kun je dat nou weten, heb je het haar gevraagd?' schamperde Aleid.
'Nee, opgemeten,' zei hij met een maniakale grijns. Met een triomfantelijk gebaar haalde hij een rolband meetlint tevoorschijn en legde die op tafel naast zijn laptop. Hij vertelde dat hij haar vorige keer met een groot pak servetten uit de voorraadkamer had zien komen. Ze had zich even moeten bukken in de deuropening, ietsje maar, zeg maar een centimeter of twee. 'Vanmorgen, vóór de kantine openging, heb ik de deur van de voorraadkmer opgemeten: precies twee meter. Tel daar bij op die twee centimeter die ze moest bukken, en voila: twee meter en twee centimeter.'
Aleid probeerde een gaap te onderdrukken. 'Waarom heb je het haar niet gewoon gevraagd?' vroeg ze met verveelde stem.
'Ik kijk wel uit, zoiets doe je toch niet. Dat is net zoiets als een dame vragen naar haar leeftijd. Trouwens, je moet een beetje oppassen met haar - geen geintjes proberen uit te halen, haar voor het hoofd stoten of zo. Een kennis van me, die stage loopt bij de rechtbank, vertelde dat ze eens een vent knock-out heeft geslagen - een vrij forse kerel. Een tweede gozer had ze nogal toegetakeld. Het ging om een poging tot beroving, daar had ze voor de rechtbank voor moeten verschijnen. Het fijne wist hij er niet van, dat zou hij nog voor me uitzoeken, zei die.'
'Zozo, een geweldje dus, een heterdaadje,' veronderstelde Wilbert. 'Dat krijg je met de klasse van laagopgeleiden, dat kun je dan verwachten. Daar zullen we met z'n allen over een paar jaar nog vaak genoeg mee te maken krijgen. Ze zal wel 240 uur taakstraf hebben gekregen. Als tijdelijke kantinehulp in plaats van het gebruikelijke schoffelen in het plantsoen.'
Louwie klapte het scherm van zijn laptop open en begon op wat knoppen te drukken. Hij had nog iets wat hij met de anderen wilde delen. Hij moest even zoeken...
'Hmmm... twee meter twee...' mompelde Wilbert. 'Kennen jullie dat grapje van May West?'
'Die van: "Is that a gun in your pocket?" vroeg Louwie.
'Nee, die van: "How tall are you, big boy? - Six foot seven inches, ma'm. - Well, let's forget about the six foot and talk about the seven inches!"'
En zo was het onzalige idee geboren van een weddenschap en een prijs, een grote somme gelds voor degene die het lef had de kantinejuffrouw te vragen hoe lang ze was, en als ze dan antwoordde: twee meter twee, tegen haar zeggen: vergeet die twee meter, laten we het eens hebben over die twee centimeter van je.
'Wie durft?' Wilbert keek uitdagend de kring rond. 'Hier, ten overstaan van iedereen, loof ik een prijs uit van ...Pak 'm beet... laat eens kijken... genoeg in ieder geval om een maand lang het op een zuipen te zetten.'
'Wow, twee meter twee en zo'n 120 kilo schoon aan de haak,' zei Micha vol ontzag. Hij was van een andere tafel gekomen en bij hen komen staan. 'Zou ze aan vechtsporten doen, martial arts of zo? Bodybuilding misschien. Ze lijkt me een vrouw met ballen... spierballen, wel te verstaan. Ze zal wel zo'n wasbord hebben, weet je wel. Kan Louwie haar niet even vragen of ze haar bloes voor ons omhoog trekt zodat we haar six-pack kunnen bewonderen? En haar mouwen opstroopt om ons een blik te gunnen op haar bicepts. Borsten als ronde ijzeren bollen uit de scheepskanonnen van Michiel Adriaenszoon de Ruyter.'
Micha heette voluit Micha de Ruyter de Wildt. Hij was een verre afstammeling van de zeeheld en al net zo'n branieschopper.
'Zo'n cannon-ball zeker die het rechterbeen van je over-over-over-opa "Bestevâer" d'r af schoot tijdens de Slag bij Agosta in het jaar 1676,' veronderstelde Rikus, die eens als verlegen elfjarig jongetje op school een spreekbeurt over deze nationale figuur had moeten geven - een traumatische stotterbeurt was het geworden.
Louwie had ondertussen een afbeelding van een vrouw op het scherm voor hem. 'Dit is Trijntje Keever, de langste vrouw ter wereld ooit. Toevallig een Nederlandse - waar een klein land groot in kan zijn. Twee meter vier-en-vijftig was ze. Daar is onze Lydia dus nog niks bij.'
'Ik zie daarginds een krantje, die ga ik even lezen' zei Rikus. Hij stond op en liep naar een van de borsthoge kleine ronde tafels in de verste hoek van de zaal. Hij kon de drukte aan de lange tafel niet goed verdragen.
In de universiteitskrant, die open vóór hem lag, stond een artikel over hoe je je studieschuld in versneld tempo kon aflossen zodat je minder rente betaalde over het resterende bedrag. Hij maakte zich al een tijdje zorgen over zijn torenhoge schuld. Hij las het artikel. Toen hij het uit had, stond opeens Lydia glimlachend naast hem met een dienblad in haar handen.
'Hallo, wat sta jij hier in je alleentje? Wil jij niet bij je makkers zitten, vandaag?'
Hij keek naar haar op. 'Nu even niet,' zei hij. 'Ze voeren daar gesprekken... pff!... zo vermoeiend... ik kan het soms niet helemaal volgen.'
'Nou, ze hadden het anders over kledij toen ik daar zonet langs liep. Vind je dat zo erg?'
'Kledij?'
'Kleding bij het gerechtshof, weet je wel? Ze hadden het over kaftanesk... dat is zeker zo'n lang gewaad dat die rechters dragen. Ik ben daar ook eens geweest en toen droegen ze van die lange zwarte soepjurken. Dat noem je toch een toga?'
'O, kafkaësk, zullen ze wel gezegd hebben. Van Kafka, weet je wel?'
' Kafka? Wat is dat?'
'Kafka, de klassieke schrijver van beroemde boeken.'
'Nooit van gehoord. Ik ben niet zo'n lezer van boeken. Tijdschriften wel ja, boeken nee. En al helemaal geen klassieke boeken die m'n snapvermogen te boven gaan. Hoe zei je dat ook al weer? Kafkaësk?'
'Ja. Een van zijn bekendste boeken is nogal dunnetjes, een soort griezelsprookje over een kever. Het is beslist niet moeilijk om te lezen.'
'Kafkaësk,' zei ze nogmaals. 'Ik zal het wel verkeerd gehoord hebben. Niet kaftanesk maar kafkaësk. Het is hier ook zo'n herrie vandaag, gewoon een gekkenhuis. Vooral aan jullie tafel. Wat daar toch steeds aan de hand is... Ze liggen daar af en toe in een deuk.'
Ze tuitte haar lippen. Het was hem de eerste keer ook al opgevallen: als ze over iets nadacht had ze de aandoenlijke gewoonte haar lippen eventjes te tuiten.
'Maar wat betekent dat dan: kafkaësk bij de rechtbank?'
'Zoiets als: raadselachtig en beangstigend; het gevoel dat je in een onbegrijpelijke situatie bent terecht gekomen en verstrikt geraakt en geen mogelijkheid ziet om er weer uit te komen. Zoals de figuren in de verhalen van Kafka.'
'O,' zei ze, 'Ja. Daar kan ik me wel wat bij voorstellen.'
'Zo heb je ook bijvoorbeeld het woord "tsjechoviaans", afgeleid van de naam van de schrijver Tsjechov. Een tsjechoviaanse vrouw is een onzekere, nerveuze vrouw vol verlangens...'
Ze lachte. 'Nou, zo ben ík niet, hoor - onzeker of nerveus. Wel vol met verlangens, natuurlijk.'
Er viel even een stilte.
'Wat kun je zulke dingen mooi uitleggen -- net als je vader dat altijd deed,' zei ze nadenkend. 'Een aardje naar je vaartje, heb je.'
'Sorry... het komt misschien wat pedantisch over...'
'O, nee, geen sorry zeggen hoor, dat is nergens voor nodig. Zo leer ik tenminste nog wat. Jammer dat ik m'n school niet heb afgemaakt.'
Ze bleef hem nog even aankijken. 'Kom, ik ga weer verder,' zei ze toen. Ze beende weg, sprak nog even met de mevrouw achter de kassa en verdween toen naar de keuken.
Rikus vouwde het krantje en nam die mee naar de tafel waar de anderen nog steeds in een geanimeerd gesprek verwikkeld waren.
feedback van andere lezers- hettie35
Ben een beetje traag, wegens tijdgebrek maar het is een mooi deel en zal de andere zeker ook lezen.
groetjes Hettie - tessy
kijk uit naar het vervolg
|
