|
< terug
Vlaamse Filmpjes: Fietsen naar Marleen
"Ongelofelijk! Reeds 35 km afgelegd !" Voldaan met de vaststelling dat twee benen en een fiets hem even ver brachten als vroeger de auto van zijn vader ging Hugo stevig in de trappers staan en sloeg de zoveelste boerenwegel in, op weg naar z'n vriendin ver op de buiten. De nooit aflatende westenwind had vrij spel op de vele open stukken en het was telkens een paar honderd meter vechten tot hij weer respijt vond achter een bocht met een rij bomen en een hofstee. Daar deed de prikkelende geur van varkensmest en herfstig bladafval zijn hoofd duizelen en hij snoof door het snot in zijn neus de lucht op van honderden jaren Westhoek. Als proviand had hij een thermos koffie en een half brood boterhammen besmeerd met een centimeter choco, en de weilanden lagen als een open invitatie aan zijn voorwiel. Voorzichtig over de greppel om zijn schoenen niet onder het slijk te zetten worstelde Hugo met zijn fiets vijftig meter het weiland in en plofte neer. Voor het eerst sedert zijn zomerse verblijven op de boerderij van zijn grootmoeder lag hij weer in het vette Vlaamse gras, met zwartwitte koeien links en rechts en betonnen regenputten achter de rood bakstenen boerderijen die nog sporen van de oorlog in zich droegen. Torhout, Houthulst, Zarren, Woumen, Esen en verder naar Westouter toe, waar de onmetelijkheid van Frankrijk achter de horizon ligt.
Sperzieboontjes, erweetjes, karootjes, tomatjes, en ook een rij of twee petatjes. Zunneblommen, pisseblommen, zurkel, kervel en ajuinen. Het staat er allemaal. Een glazen kot vol groensels en planten ver in Esen, gebouwd op toegesmeten bomkraters uit 14-18, de tweede ronde van twintig jaar later heeft het gehucht gespaard. Uiteraard groeit alles buitengewoon gewillig hier op de kadavers van vriend en vijand en hun paarden. Genoeg ijzer in den grond en lood eveneens, Marleen moet nooit poeier spuiten op haar teelt. Buiten op het muurtje heeft ze een verzameling kogels en kleine bommen liggen die haar overgrootvader bij het eerste ploegen uit de grond gehaald heeft. Als klein kind stond ze er met haar neus bovenop terwijl Charles lachend de toppen van de koperen hullen trok - hij zag dat ze bang was maar "alles is te nat, verstorven - ge moet niet bang zijn kindje, het zal niet ontploffen."
Toen Marleen nog in de stad woonde is Charles op z'n land doodgegaan. Op een zomernamiddag tijdens het patatten trekken, schoner kon het niet en de gebuur is gekomen toen hij Charles zag vallen, heeft hem opgeraapt en op de witte lakens van z'n bed gelegd - z'n verweerde handen nog warm van het spitten. De grote klok in de living tikte voort en om zeven uur ging ze af met een dik koperen geluid, zoals altijd en nu weer.
Ze staat zich onder de douche in te zepen met sulferzeep, van die zwarte die niet echt fris ruikt maar goed schrobt. "Straks komt Hugo" weet ze, "die jongen komt hier helemaal naartoe gereden op z'n fiets, hij zal honger hebben."
Het groengele lover dat hoogzwanger over het staketsel vliedt laat de zon slechts ten dele door. In de lente van het vierde jaar hadden zich lange, bladloze stengels gevormd aan de uiteinden van het iele winterloof, en tegen de laatste dagen van de zomer was het naakte, uit wilgenhout getrokken geraamte veranderd in een volwassen haag waar men onder kon lopen - wel honderd meter lang. Rijpe oranje vruchten hangen de wandelaar zwaar boven het hoofd en de verleiding ze te plukken is niet te weerstaan.
Menig bezoeker heeft in de schaduw van die haag met het sap op de lippen de lustige minne geproefd.
Een leven lang Marleen, wil ik bij je zitten aan een tafeltje dat tijdens de lange zomeravonden langzaam afkoelt van de hete dag. Hij zal dra de dreef van z'n vriendin oprijden voor een groot feest en een bed voor de nacht.
feedback van andere lezers- Dora
Weer helemaal onwijs gaaf,
vooral de mooie metaforen en het onNederlandse
rondborstig wulpse van jullie taal. HEERLIJK.
Bart: "Rondborstig wulps": ook heerlijk omschreven. Als Vlamingen staan wij er toch nog vaak verwonderd van hoezeer Nederlanders onze taal/cultuur waarderen. - julien_maleur
Wat moet ik daar bij denken? Het leest vlot en is een mooi sfeerbeeld, een ode bijna aan de Westvlaamse boerenbuiten. Moet ik ook een eerbetoon vermoeden aan de vele jonge mensen die tijdens de vooral 1ste en ook 2de wereldoorlog hun leven lieten op die boerenbuiten en daar nog steeds onder de grond liggen als aanklacht tegen al dat zinloos geweld?
mvg JM
Bart: Julien - jazeker, de Westhoek is voor altijd een kapel. De rit die ik beschreef maakte ik in m'n tienerjaren. Familie aan moeder's kant woonde er, 4 broers en een zus - terwijl ons pa van de stad was. Op die manier heb ik de streek als stadsjongen goed leren kennen. - tessy
Een prachtig verhaal over een prachtige streek.
Ik begrijp niet dat er niet meer mensen dit lezen, het is heel erg goed geschreven, ik geniet van elk woord
Bart: Tessy - bedankt voor het lezen. Volgens Dora komen er niet veel reacties/lezers omdat mensen geen reacties van mij onder hun verhalen vinden. Dat komt omdat ik niet ingeschreven ben en dus geen reacties kan achterlaten. Aangezien ik in Amerika woon kost inschrijven me een pak meer geld dan 15 Euro, dus ben ik enkele weken op de website als gast. Anyway - ter verduidelijking maar. Bedankt voor de waardering nogmaals.
|
