Volg ons op facebook
|
< terug
Vlaamse Filmpjes: Een korte romance
Zijn kalfsleren wijsvinger reikt naar het romannetje dat op de voorzetel ligt. Benieuwd naar wat ze leest duimt hij door de pagina's, maar hij kan het niet zien - de letters zijn te klein. Ze opent de deur en ploft op de rug van zijn hand, het boek eronder. "Schuif dat dak toe en draai uw hand eens om" zegt ze, "die knokels maken blauwe plekken op mijn billen". Met de andere hand stuurt hij losjes de Ferrari de straat uit over de wijde oprit naar de snelweg - hij geeft gas. "Ik denk dat we maar eens een maand moeten overslaan" zegt ze heen en weer schuivend over zijn pols. "Vreemd hoe de mond het lichaam tegenspreekt" merkt Leon op. Het is moeilijk zorgvuldig te rijden met je hand onder het achterste van een vrouw, maar hij heeft ervoor betaald. "Ja", zegt ze - ".. " maar ze komt niet verder dan dat en de weg gaat de lange heuvel op en verdwijnt zoals in de films achter de wolkenloze horizon.
Leon leunt met de poten achterover op een stoel, z'n voeten rustend op de gietijzeren ballustrade van het balkon. Hij gooit de handdoek op het plooibed achter zijn rug. De geluiden van de loodgieterij des ochtends in een nauwe, hoge hotelkamer in Parijs bonken door de buizen. Leon tuurt in de lange straat met aan de ene kant de zon en de andere de wind en het herfstblad dat in vlagen opwaait. Zijn vermoeide voeten vangen de bries en zijn tenen krullen van welbehagen. "Hé Jacqui, bébé - c'est toi?" - Jacqueline's armen zich strengelend rond zijn hals, haar zoete parfum zich mengelend met de vederlichte gordijnen die als een ballet naar binnen waaien. Flarden Django vullen zijn roes en vandaag zal hij hoogstens tot het einde van de straat slenteren, misschien met haar een paar picons op een terras gaan drinken, en dan met een licht hoofd een stuk schrijven tot een gat in de nacht:
"Karolien staat met een brede lach te dansen op mijn bed, ze heeft er blijkbaar zin in en gunt me een gulle blik op wat ik niet hoor te zien. Karolientje plukt één voor één de vlinders uit de lucht en legt ze op mijn wimpers".
Leon gooit zijn handschoenen op het nachtkastje en zucht diep. Zijn lichaam weegt half lood van het zware parfum dat hij al de ganse dag met zich meedraagt. Hij laat zijn arm op het zachte dekbed vallen, het dons masseert zijn lusteloze gedachten. Jacqui ligt te slapen met de rug naar Leon toe en hij beseft de luxe haar even te kunnen bekijken terwijl ze buitenspel is. Dra voelt hij de drang zijn wijs- en middelvinger over haar rugwervels te laten gaan, hij wil de bobbeltjes en de valleitjes voelen. Hij neemt de zachte plaatsen van haar hals in zijn stevige palm en verbeeldt zijn vingers marsepein op alles wat hij aanraakt. Op de radio zingt een nachtegaal uit het Verre Oosten, Jacqui rolt moe haar heupen onder het laken en trekt Leon dichter tegen zich aan.
En toen werd het zomer. Die begon op haar verjaardag in Maart en eindigde met een dekentje in de auto op een kille ochtend in November. Negenenzestig keer en als de wolken geen twee keer 't zelfde. Het leven zwelde met gebakjes, gevulde koeken, bananen, komkommers, 's ochtends, 's avonds, tijdens de lunch, na de lunch, met de fijne dames in de modebladen, vleesgeworden olieverf in kunstboeken, lingerie, jurkjes en rokjes met veel knoopjes, vanvoor, vanachter, als poezen en katers die krols door de slagroom rollen. En toen was het uit en ging zij elders met haar heupen wiegen.
Met een venijnig gebaar gooit Leon zijn handschoenen bovenop het pakje lauwe frieten. "Die hoef ik nooit meer terug" murmelt hij, de klodder gele mayonaise gadeslaand die nu traag druipend een donker spoor op het dure kalfsleer achterlaat. Hij grijpt de dampende frikandel bij het uiteinde en houdt hem, hoofd achterover in de gietende regen, boven zijn open mond maar bedenkt zich. "Hier, schoon ensemble in een vuilnisbak. Handschoenen van vierduizend frank, mayonaise en een dampende frikandel, schoon beeld van mijn liefdesleven." Dat laatste knalt hij eruit als een genadeschot voor het gewonde dier. Leon huilt en kijkt door het schemerduister naar de auto's die door de eeuwige plassen scheuren en de man van het frietkot die aardappelen snijdt. Hij neemt wat passen achteruit en komt met een sprongetje in de vuilbak terecht, tot aan zijn knieën in de smurrie waarvan de geur hem nog enthousiaster en razender maakt. "Geld genoeg voor andere kleren, geld genoeg voor een ander wijf!" schreeuwt hij door de muur van regen heen, stampend en springend in de massa saus en plastiek, zich verbeeldend Jacqui's bevallige gezichtje dat hij nu deskundig tot moes herleidt. "Daar kutwijf! Daar hoer! Daar hoerenkutwijf!" en hij beseft dat ze allang weg is - dat niets van z'n razernij haar nog kan raken, dat ze op dit moment glimlachend het schouwspel gade ligt te slaan vanonder de warme dekens met een andere minnaar diep in haar lijf.
feedback van andere lezers- tessy
Ik ben het met Dora eens :-)
Bart als ik een gedicht of verhaal lees dat mij aanspreekt, dan maakt het mij niet uit of die schrijver al dan niet op mijn gedichten feedback gegeven heeft. Als ik tijd heb lees ik en beoordeel een schrijven op het stuk zelf, niet op wie het schreef.
En ik vind jou verhalen steengoed, dus reageer ik erop in de hoop dat je verder zal blijven schrijven, en ik het plezier van het lezen mag blijven smaken :-)
PS mijn broer woont in al 26 jaar in Mesa Arizona :-) - Dora
Dit is aan je woorden blijven zuigen tot alle veelzeggende stukken zich samenballen en eindigen in de woede van alle mooie veelkleurige dromen die als een snack aan de straat zijn opgevreten.
Uitgekakt inderdaad... K*t en heel l*llig, maar wel weer weergaloos geschreven, jajaaai, met meer dan rondbostige mededeelzaamheden en de juiste mate van grove realiteit.
|
