Volg ons op facebook
|
< terug
bekentenissen van een booswicht (10)
Het was op een onverwachte ochtend toen de gebruikelijke gang van zaken waaraan wij allen gewend waren verstoord werd. Er circuleerden al enkele weken geruchten dat Vader Antonius een nieuwe discipel gevonden had, en dat deze nieuweling zich weldra bij ons ging voegen. Iedereen was uitermate nieuwsgierig naar de identiteit van deze onbekende, en de daaruit volgende speculaties waren onvermijdelijk. We bevonden ons in een leslokaal, waar wij onderricht kregen van Zuster Philomène, toen er tot driemaal toe op de deur werd geklopt. Het bonzen was luid en krachtig, enkele malen weergalmend doorheen de ruimte vooraleer het tot stilte kwam. Zuster Philomène, die niet van onverwachte storingen hield, wees mij aan om de deur te openen, om zodoende te ontwarren welke verschijning zich aan de andere kant van het krakkemikkige houtwerk bevond. Het was de intimiderende en ontzagwekkende gestalte van Vader Antonius die wij te zien kregen. Hij kwam naar binnen gewandeld met een brede, zonnige glimlach op zijn gezicht die ik nog nooit eerder opgemerkt had. Voor het eerst zag hij er menselijk uit.
'Ik heb een belangrijke mededeling,' zei hij, zijn stem luid uit zijn keelgat persend, 'en ik eis dat jullie daar gehoor aan geven.'
Een absolute stilste overviel het leslokaal. Geen van allen durfden wij nu nog te spreken. De wensen van Vader Antonius eisten inschikkelijkheid en inschikkelijkheid alleen.
'Zoals u met zijn allen wel al gehoord zult hebben, zal een nieuwe discipel ons vervoegen,' scandeerde de patriarch, 'deze persoon is hier voor de eerste dag en ik verwacht dat u op uw beste gedrag zult zijn.'
Vader Antonius wenkte naar de deuropening, waarna de nieuweling naar wiens komst wij al een hele tijd nieuwsgierig waren het lokaal betrad. Ogenblikkelijk werden wij overrompeld door diens verschijning. Het was niet de leeftijd van het schepsel dat binnen gewandeld kwam dat ons onmiddellijk aangreep, maar het geslacht, dat tot onzer grote verbazing niet tot het onze behoorde.
'Dit is Marie-Antoinette,' zei Vader Antonius, 'en ze komt jullie vervoegen. Ik vetrouw erop dat eenieder zich betamelijk gedraagt in haar nabijheid.'
Allen schonken wij haar onze ogen. Met uitzondering van Zuster Philomène behoorde iedereen in het instituut tot het mannelijke geslacht. Geenszins hadden wij de verwachting gekoesterd dat een dame, zeker zo jong en frêle als Marie-Antoinette toen nog was, ons vervoegen zou. Zij was van een uitzonderlijke schoonheid, maar ondanks de hypnose waartoe zij ons allen verbande, leek zij in haar geheel niet zeker van zichzelf. Niet bewust van de haast feeërieke indruk die zij maakte was zij nauwelijks in staat iemand aan te kijken. Al die tijd hield ze haar blik naar de grond gericht, blijk gevend van een misplaatste onzekerheid die haar des te beminnelijker maakte.
Vader Antonius, die bekend was met de zwaktes van de menselijke geest, instrueerde ons allen met onze bankjes naar rechts te schuiven, opdat het linkergedeelte van het klaslokaal vrij gemaakt werd. Vervolgens schoof hij hier één enkel bankje naartoe, Marie-Antoinette opdracht gevend eraan plaats te nemen. Op die manier had hij een duidelijke demarcatielijn in het lokaal gemaakt en ons, bewonderende en begerende jongelingen, van haar gescheiden, opdat wij geen wellustigheden waagden te overdenken wanneer wij in haar bijzijn ons onderricht kregen.
'Dit is hoe jullie voortaan zullen zitten,' verklaarde Vader Antonius, 'waag het niet deze verandering ongedaan te maken. De straffen die wij uitdelen wegens ongehoorzaamheid, zoals u weet, zijn vervloekingen die u rechtstreeks in het vlees zullen treffen. Eer de wensen van het kruis, eerbiedig haar geboden, ontzie noch de zeshonderddertien wetten van Mozes, noch de rede op de berg. Net zoals Saulus Paulus werd, zal ook u het licht aanschouwen als u zich schikt naar deze principes. Weet dat wij allen slechts stoffelijk zijn, en dat wij tot stof wederkeren zullen. Enkel wiens ziel nederig is en het juiste pad bewandelt, zal de zuilen van het hemelrijk mogen aanschouwen.'
Terwijl Vader Antonius zijn betoog hield, viel het mij op hoe niemand het laten kon Marie-Antoinette aan te staren. Zij was als een engel die gekomen was om ons allen te verlossen. Het licht waarover Vader Antonius sprak, fonkelde in haar ogen met een rijkdom die de fortuinen van de meest welgestelde monarchen teniet deed. Ze had de meest bleke huid die ik ooit gezien had. Het glansde met een maagdelijke witheid, een overweldigende reinheid dat in een zacht weefsel over haar heen geslagen was. De betovering die ze creëerde was een beeld van volmaaktheid, een indruk van absolute schoonheid die mij tegelijkertijd fascineerde en beangstigde. Ik wist het toen nog niet, maar zij zou een belangrijke rol in mijn leven gaan spelen, doch ik hoopte het vurig, daar zij het meest wonderbaarlijke schepsel was dat ik ooit gezien had.
feedback van andere lezers- hettie35
Fijn dat je er weer bent, heb weer genoten.
Groetjes hettie
Mephistopheles: blij dat ik terug bezig ben, wel lastig om opnieuw op gang te komen - jan
Marie-Antoinette....nu begint het spel,
grtzz
Mephistopheles: yep, showtime! - jack
Oeioei, maak er nu geen "romcom" van he! Het was zo al interessant genoeg!!
Neen, even serieus: nu word ik wel heel nieuwsgierig waar je naartoe wil met dit verhaal.
Mephistopheles: Een romcom zal het zeker niet worden. (hoop ik) - koyaanisqatsi
Marie-Antoinette... Die naam... Dat belooft (al)!!!!
Mephistopheles: Gelukkig komt ze niet uit Oostenrijk.. - Dora
Oh heerlijk je bent er weer, ik heb je gemist, potjandrie...
Het zindert weer, ook in de mooie volzinnen waar ik van geniet. HEERLIJK.
Wat een prachtontwikkeling; een meisje tussen de jongens. Oef hé, dat belooft wat. Ik wed dat in de lessen veel langs hen op zal gaan: omdat er uiteraard wel wellustigheden waagden hun kop op te steken.
Mephistopheles: Ja ik ben er weer. Heb het druk gehad, maar inmiddels weer wat meer schrijftijd.
Het meisje tussen de jongens is van groot belang. Het verhaal komt eigenlijk nu pas op gang. Moest mijn draai nog een beetje vinden. Maar geen nood hoor, eens ik hem gevonden heb draai ik door - Wee
Ongrijpbaar mooi geschreven weer.
Waarom wordt een méisje daar toegelaten? Da's toch vragen óm ...
(Je begrijpt, ik zit er in, in je verhaal :))
x
Mephistopheles: dat meisje is er om de melk bij de kat te zetten, zo komt er pit in het verhaal, al stopt het op Wh heel abrupt
|
