Volg ons op facebook
|
< terug
De kroeg Kruiend ijs
Het gele Stekelvarken kan de rode uilenbril gotsamme wel van zijn kop slaan. Cynthia hoort met toegeknepen ogen hoe de prof. adviseert minder rigide te regeren. De brandende lans van kritiek scheert dwars door Cynties afgewogen glimlach, haar kille ogen steken ongenadig terug maar dat laat van Wijenrode koud. Hij geeft notabene toestemming voor het Wim-experiment dat suikerspin Martha voorstelt en draagt haar op vakantie te nemen als het haar teveel wordt. Terwijl het in haar hoofd oorlog is tegen alles en iedereen, veert ze op. Met strakgeslepen mond gromt ze gedag en stampt op haar stelthakken door de gang. Zit hij opgescheept met die halve garen? Nee, hij ziet hen één keer per maand, drie lullige kwartiertjes en daarna mag zij de onaangepaste rotzooi achter zijn weledele achterste opmoppen. Ze haat mierzoete zachte heelmeesteressen, die vinden dat 'hun mannen' het goed doen. Men laat de maffe luiaards met rust in mysterieus respect maar zo leert men hen niet om zich staande te houden in de normale rechtgeregelde verrotte buitenwereld.
Sommige jaloerse patienten loeren oplettend. Ze smiespelen met elkaar over die lieden achterin de gang en nu broeien ze er nieuwsgierig op wat Martha bij dat vreemde stel te zoeken heeft.
"Ik ga op audiëntie bij mijnheer de schrijver," zegt ze, lacht om haar spotje en klopt aan. Na het zachte "Jaha, binnen" schuift ze voorzichtig door de kier. Wim zit zoals gebruikelijk achter de schrijftafel, kijkt op noch om en ze vraagt aan zijn rug of hij er over na wil denken. Hij humt ja, al weet hij niet waarover.
"Of je er zin in hebt om in de keuken mee te werken?" vervolgt ze zacht. Zorgvuldig draait hij de dop op zijn gemarmerde pen en legt hem zowaar neer. Martha vindt dit glimlachend een vooruitgang. Langzaam keert hij zich om en kijkt in de hazelnootkleurige ogen die altijd vriendelijkheid rondstrooien.
"Ik zal er ernstig over nadenken," zegt hij met een zelfverzekerde knikje. Ze glimlacht, had niet gedacht dat hij het ook maar één seconde zou overwegen... Piet puzzelt doorlopers alsof hij zich van niets bewust is.
"Wanneer denk je het te weten, Wim?" vervolgt Martha. Het lijkt of hij de vraag had verwacht.
"Zodra ik op de helft ben van mijn nieuwe schrift, een rood graag deze keer," fluistert hij gedecideerd maar zacht; buiten hoeft het niet te horen.
"Hoelang denk je daarover te doen?" heeft Marthe stuiterende duveltjes in haar ogen.
"Als het gaat zoals altijd, twee weken, maar dan moet ik in alle rust kunnen werken." stoïcijnst hij. Martha lacht gierend om de ondeugende blik waar hij haar op trakteert, steekt haar duim omhoog en zingzegt:" Ik weet zeker dat jij je aan je woord houdt." In het voorbijgaan knipoogt ze naar Piet, die denksportend door is blijven lopen. Martha salueert, zegt gekscherend, "dank u Kapitein," en klikt haar hakken. "Sires, er is verse koffie, als ge zin hebt om de rest der onderdanen met koninklijke bezoek te vergassen? Gij zijt van harte welkom." Ze buigt knipmessend en glipt weer naar buiten waarna Wim de WC opzoekt.
Een paar dagen later ligt het rode schrift met harde kaft open, maar deze keer is hij vreemd opgefokt. Hij durft de eerste letter niet te zetten want dan is het hek van de dam. Vanuit zijn schildklier schieten zenuwen van tollende gedachte die uitmonden in een opgejaagde maag. Ongedurig schuift hij op de stoel en staat een paar keer op om ijs te beren. Piet haat de vibraties die door de kamer denderen. Ontplofbare emoties kunnen beter niet ingesloten blijven, weet hij en neemt Wim mee naar de tuin. Daar draait hij zwijgend een shagje en wacht. Wims hoofd, geflankeerd door hoog opgehesen staakschouders, staart naar de zwarte gaten van de instellingsramen. Zijn gelaat straalt paniek over nachtmerries die daar ongecontroleerd rondwaren.
"Wat zit je dwars, Wim?"
"Mijn lijf roept dat ik er niet aan moet beginnen."
"Want anders?"
"Zodra ik op de helft ben stort de hemel in. Ik zal te pletter slaan op de waarheid die veel te snel dichtbij komt en alles zal in lichterlaaien staan. Vernietigd worden. Dan is de weg terug afgebrand."
"Zie je er tegenop dat Martha je aan je belofte houdt?" vraagt Piet, maar de opgedraaide man kijkt hem voor het eerst onderzoekend aan. Begrijpt zijn makker hem niet?
"Nee, koken is aardappels simpelschillen. Dat peult daarna van een aalgladdakje, maar eerst gaat het over kruiend ijs dat te machtig is omdat er geen zeggingsschap over is. Te sterk is de natuur die tureluurt met onverwachte ongekende krachten en als mijn iglo eenmaal afgebroken is…"
De stilte rond de vijver is vandaag niet aangenaam.
"Als ik heb opgeschreven wat niet meer te horen was, is er nergens meer te schuilen. Dan is het onmogelijk ooit terug te gaan en wat is er aan de andere kant van de brand?"
"Hetzelfde wat er nu is, Wim. Zolang jij zelf de wereld niet pyromaant vliegt er niets in de fik."
"Ik bedoel van binnen Piet. Zodra het ijs opbreekt, er schotsen scheef over elkaar drijven... wordt het als met een uitslaande brand. Vuur blijft ingekaderd totdat er zuurstof bijkomt."
"Dus... als je dit op heb geschreven bezwijkt je laatste brug?" vraagt Piet en Wim knikt triest.
"Wat is er dan zo vreselijk heet aan die veilige kille vergetelheden?" wil de Reus weten en zonder vooraankoniging lopen er dikke tranen uit Wims ogen, die hij niet voelt. Alles is anders dan anders. Niet zo volgestort met het schokbeton van vergeten, waarop het water bovenkomt als er met een stok in wordt gedrild. Geen doodsangst. Neen. Er stroomt nu al aquamarijn van de binnenzee, die altijd bevroren was.
"Maar ik zeurdemeur... want in wezen is het toch al te laat." ziet Wim ineens dat licht achter de ramen.
"Hoezo?" Piet heeft hem onafgebroken geobserveerd en nu pas kijkt Wim in zijn spiegels.
"Ik heb het al belicht, het negatief, heb het aan jou verteld, al weet je nog van niets." fluistert Wim en Piet zegt kordaat dat hij moet blijven schrijven want er is tot op heden immers niets fataals gebeurd.
"Nee, maar het komt steeds dichterbij, de tijd voordat mijn moeder verdrietig werd en ja, de chaos die ik er nu bij voel is te ingewikkeld. Hoe kan ik zoveel afschuw onder de waterspiegeling hebben bevroren?"
"Omdat je er nu klaar voor bent, omdat het verleden niets kan vernietigen dat al is aangetast," legt Piet rustig uit, en ze kijken naar de vijver, waarin het hoentje met haar jongen een spoor trekt.
"Ja, ja, het heeft alles kapot gemaakt, jaja, maar wat?"
"Zie dat hoentje Wim, de sporen die ze maakt in het stille water, die golven raken tot aan de grens en daar kan het beestje niets aan doen. Jouw verleden, 't mijne, van Cynthia, of dat van Wijenrode kent schroeiplekken. Iedereen trekt sporen. Kinderen kiezen niets, zij worden geboren."
feedback van andere lezers- Mistaker
Genoten, heerlijk!
G
Dora: Dank je wel. - koyaanisqatsi
Onze Wim is duidelijk verre van ontknoopt... :-(
Dora: Ja goed of niet, het proces gaat kruiend voort.
Dank je voor het trouwe lezen - hettie35
Het gaat langzaam maar ik volg je nog steeds graag , het leest
ontspannend,
groetjes Hettie
Dora: Dank je wel Hettie, ik vind het reuze leuk dat je het volgt als je er zin in hebt... - tessy
Nu ben ik toch wel heel nieuwsgierig naar het vervolg hoor...
Dora: Ja de spanning loopt een beetje op...dank je wel.. - bessy
twee verhalen in een boek beschreven, waar en hoe ze in elkaar vloeien is een uitdagende open vraag....
Dora: Misschien worden het er wel drie?
Maar dat weer ik nu nog nie, hihi
Dank je Bessy - elpe
zeer duidelijk omschreven karakters in jouw verhaal Dora. het spreekt met wel aan.
In ben benieuwd naar het vervolg.
Dora: Dank je, ja ik houd van mensen kijken, hen leren kennen, er loopt veel waardevols en totaal verschillends op onze aardkloot...zoveel gedachtendraden tussen schijnbaar onverbonden mensen..
|
