|
< terug
Vlaamse Filmpjes: Een schrijfster
De living van Marleen is even hoog als hij breed is. Een mooie vierkanten doos in gedecoreerd stucca tweehoog met nog zo'n extra glazen duivenkot vooraan waarin het lekker zitten is om over straat te zien. Achteraan zijn een keukentje en een slaapkamer waar beddegoed en kledingstuk moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Straks loopt ze gekleed in een half laken de straat op en het zou er nog goed uitzien ook, hoe speelt ze het klaar. Haar poes is lief maar stinkt het appartement overhoop. Als Marleentje koffie maakt ruikt het beter, dan komt Marokko op bezoek in een wolk van Java en dat is een luxe die al de kwaaltjes van de dagelijkse mens verdrijft.
"En, hoe gaat het met je?" vraag ik haar bij het tweede kopje. Ik vind ze interessant maar onaantrekkelijk vanwege de geur van haar kat. "Neem nog een cognac bij uw koffie" antwoord ze ontwijkend. "Het zal een groot schrijver van u maken". Ik kijk haar wat betrapt aan. "Schrijf over mijn kat, dan schenk ik nog een koffie met cognac in. Ge drinkt dat, en dan schrijft ge over de vacht van mijn kat - hoe ze zo schoon zacht van kleur en aanvoelen is, en hoezeer ze u aan mij doet denken". Ik zit er wat beteuterd bij, het wapen uit mijn hand genomen en nu met geveinsde nonchanlance op mij gericht. Ik zucht, zal ik ooit de wegen van het geschreven woord doorgronden? Woorden die de schrijver ontmantelen en de kunst verstaan een fles cognac en een pak Gauloises om te toveren tot een stuk literatuur dat er mag staan. Marleen neemt een laken van het bed en gaat alwetend in het duivenkot zitten naast haar platenspeler. Ze zet de naald op een oud Veentje en speelt mee op haar schuiftrompet. Ik strompel van mijn stoel naar de keuken en zeg halverwege dat ik de afwas ga doen. Ik begrijp het wel, heb altijd grootse plannen, maar mijn voet blijft steeds hangen in de lus van haar verlengsnoer dat los tussen de tafelpoten ligt. Ik val met mijn gezicht vlak naast Minou die rustig ligt te snoezen in haar rieten mandje. "Minou beestje, de avond valt te vroeg vandaag".
"'t Is jammer dat zoveel van die mooie liedjes onvertaalbaar zijn" commentarieert Marleen als ze de plaat omdraait. "Ik heb wel geprobeerd, vel na vel papier in 't engels - maar de bodem valt er telkens weer uit. Neem nu de werkmens, de eenzame fietser of de verre prinses. Trouwens dat laatste - bezie die hoes hier eens: Veentje uitgebreid achterover op zijn grand piano in Carré - dat is toch schitterend, die schoenen met hoge hakken, en dat elastieken naaldpakje, die wilde jeugd!". Ik kon haar geen ongelijk geven, het was ook één van mijn favoriete beelden uit het Nederlandstalig platenkabinet. "We dobberen hier tegenwoordig rond met een culturele erfenis die z'n handen en z'n voeten aan 't verliezen is en waar geen vertaling voor bestaat. Ik spuug van al de Gastons en Ursulas met hun designerbrillen, het pseudo-intellect van twee vierkanten hoog. Het laat zich een exotisch kader aanmeten en gooit zich voor de rest te graai aan de mode die binnenwaait, overwaait, en alles meeneemt wat waarachtig is". Marleen blies een krul uit haar ogen, de opwinding had haar een rode blos gegeven. Ik begreep heel goed wat ze bedoelde - haar boosheid en passie, hoewel ik het onmogelijk aan een ander zou kunnen uitleggen. Ik weet nog hoe ze met een krop in de keel naar haar oude moeder stond te kijken die hoofdschuddend het paar sandalen dat ze net gekocht had in de vuilbak gooide omdat ze er na twee stappen al door zat. "Haja madammeke, die van vroeger worden niet meer gemaakt hé, we moeten allemaal mee met onze tijd".
"Dat geldt trouwens voor uw schrijven ook, dat laat zich evenmin vertalen - " zeg ik na een stilte, "maar het bestendigt wel enorm mijn liefde voor u".
Ik neem haar schrift ter hand en lees, onderwijl haar kopje strelend:
Ik zal mijn hofken missen als ik sterf.
Maar ik wacht nog even. Van mijn kervel moet nog soep gemaakt, mijn grond geploegd en doorstoken met wormen, mijn graf gegraven op een schoon plekske in de serre om daarna de korte, weede geur van mijn mager vlees te bedekken met de warmte van de zon die onder het serreglas blijft hangen. Ik loopt te rap, ik ben te bang. Mijn zwijgen heeft mijn taal niet aangetast, integendeel. Ze is blijven liggen stof te vergaren en schoon rijpen, niet zoals een banaan die rijpt en rijpt tot ze zwart en vies geworden is, maar zoals een druif die er slechts beter van wordt en eventueel als rozijn opnieuw tevoorschijn komt.
feedback van andere lezers- elpe
Hier en daar lekker dubbelzinnig. Zeer graag gelezen. - tessy
Jij schrijft echt heerlijke stukjes :-)) - Dora
HAHAHAHAHA
maar mijn voet blijft steeds hangen in de lus van haar verlengsnoer en oeps daar gaat de hele welgemeende gratie tegen de vloer, met de fijnbesnaarde neus naast de welriekende kat, hoe vind ik dat?
GEWELDIG weer genoten van je goed doorgestoken kaartstuk...
|
