|
< terug
De corpsstudent en de dikke Duitse dame .7
Samen met Daniël Polak en diens oudere broer Jonathan, die op een advocatenkantoor werkte, keek Robert-Jan in het appartement dat de broers deelden naar de televisiebeelden van de spectaculaire ontmoeting van de paus met een miljoen jongeren aan de voet van de Eiffeltoren.
`Moet je nou es zien, al die onnozelen van geest, die naar zo'n ouwe lul van een paus komen kijken en luisteren,' riep Daniël verontwaardigd.
`Die jongeren van tegenwoordig,' zei Jonathan hoofdschuddend. `Ze komen massaal af op de vertegenwoordiger van de grootste waanzin waaronder de mensheid gebukt gaat: het geloof. En dan met name het christendom, die kluwen van leugens, verzinsels en bedrog die steeds weer evolueert en verandert als een virus en dat zichzelf daarmee tweeduizend jaar in stand heeft weten te houden. En daar zien we nu de huidige instandhouder van al dat fraais, de verpersoonlijking van al die christenkolder, nou ja, de katholieke variant daarvan: de paus...'
`Die vanaf het podium de meute jonge christenwaanlijders toespreekt,' nam Daniël de reportage over.
`Je kunt als jood wel afgeven op het christendom,' protesteerde Robert-Jan, `maar hoe zit dat dan met het jodendom? Is dat niet even goed een waanzin-geloof?'
`Tuurlijk. Ik ben dan ook geen gelovige jood.'
`Waarom noem je jezelf dan nog joods? Ik noem mezelf geen christen meer.'
`Voornamelijk omdat juist anderen me steeds jood noemen,' zei Jonathan heftig. `Maar ook omdat, als de klok ineens vijfenvijftig jaar teruggedraaid werd, mijn broertje en ik, en ook de rest van de familie, direct opgepakt en weggevoerd zouden worden.'
`Met behulp van de Nederlandse politie en honderdduizenden meehelpers, meeheulers, meelopers...' vulde Daniël aan.
`Precies. En ze zouden me niet vragen naar m'n joodse religie - die ik niet heb - maar alleen maar kijken naar m'n kromme neus, m'n platvoeten - die ik ook niet heb - en naar m'n besneden eikel.'
`Of is jullie jood-zijn meer een gevoel van verbondenheid met zoiets als de staat Israël?' wilde Robert-Jan weten.
`Dat ook wel,' zei Jonathan nadenkend. `Hoewel ik me soms doodschaam voor wat het Israëlische leger doet of wat de joodse fundamentalisten uitvreten. Joodse religieuze fascisten zijn net zo afschuwelijk als islamitische terroristen.'
Daniël vertelde dat hij een jaar geleden een paar weken in Israël had doorgebracht. Bij de Klaagmuur was hij bijna in lachen uitgebarsten bij het zien van al die vrome jidden die met hun hoofd en bovenlijf heftig stonden te schokken en te wiebelen. `Het was zo'n bespottelijk gezicht. Of ze zich daar met z'n allen hevig stonden af te rukken - toch al zo'n typisch joodse bezigheid, volgens Philip Roth en onze eigen Leon de Winter. Ik vond het gênant om te zien.'
Robert-Jan lachte. `Nou ja, je bent de enige niet die zich af en toe plaatsvervangend geneert. Denk eens aan al die arme katholieken die de boeken van Reve lezen, of alleen maar zijn kop zien op televisie. Wat zegt-ie ook weer over het katholieke geloof? Dat het een typisch nichtengeloof is, dat priesters allemaal flikkers zijn die elkaar in het donker in de kont neuken. Daar zou je als katholiek toch ook niet vrolijker van worden als je dat leest of hoort.'
Jonathan stond op en liep naar zijn werktafel. `Ja, die malloot van een Reve, die is het toch maar eventjes gelukt om dat rare roomse geloof voor eeuwig bespottelijk te maken, het van binnenuit uit te hollen als het ware. Iemand die het boek leest over z'n bekering tot het katholicisme zal vast zelf nooit R-K willen worden of blijven, daar heeft-ie wel voor gezorgd. Getverdemme, weg ermee, al die onzin! Alle geloof de wereld uit, te beginnen bij Nederland!' Hij wendde zich tot Robert-Jan. `En nou ter zake. Wat was dat over een brief die ik voor je moest schrijven?'
feedback van andere lezers- Dora
Als schrijver mag je inderdaad alles schrijven, ieder geloof over de hekel halen... Waar ik dan eerder een column in voel...
maar non verbaal, wie ben ik?
Als je het in een goed vat giet.
Waarmee ik dan weer niet een doopfond bedoel
|
