naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De corpsstudent en de dikke Duitse dame .12

door RudolfPaul

Toen hij maanden later, zittend in Klaas Nieboers stoel in de met spaanplaten afgetimmerde zolderkamer, op de gebeurtenissen terugblikte, kon hij het nog steeds niet geloven. Hij kwam altijd door de brandgang en ging door de achterdeur, waarvan hij de sleutel had. Urenlang bleef hij in Klaas Nieboers stoel zitten naast het langzaam ontbindende lijk. Klaas had met Robert-Jan afgesproken dat hij dagelijks de gordijnen in de voorkamer zou komen openen en sluiten en het beddegoed af en toe bij zonnig weer uit het bovenraampje zou hangen, om vooral de schijn op te houden dat Maria nog gewoon in leven was. Verder moesten de planten verzorgd worden. De buren mochten niets in de gaten krijgen. Waarschijnlijk zou men er wel begrip voor hebben dat de vrouw zich liever niet liet zien, dat de schande haar binnenshuis hield. Men had haar trouwens ook zelden op straat gezien, haar man deed de boodschappen omdat ze te veel bekijks kreeg als ze moeizaam met haar enorme lijf naar het winkelcentrum waggelde.
Hij stond op om het water in de wasbak bij te vullen en schrok van zijn eigen uitgestreken lijkenneukersponem in de spiegel. Hij leek sprekend op de zwaar gereformeerde heer Posthumus, een van de ouderlingen van zijn vaders kerk.
Door het plastic, dat van binnen vochtig was als een met regen beslagen raam en dat hier en daar vol druppels zat als een douchegordijn, zag hij vaag de contouren van de dode vrouw, zijn Maria-Hemelkoningin. Als hij het plastic vlak tegen haar lijf drukte, kon hij duidelijk de wasachtige toestand van haar lichaam voelen en zien. Het ontbindingsproces was begonnen in de vingertoppen. Zijn handen streken het opbollende plastic plat tegen haar onderbuik. Zijn geliefde plek, haar eens zo saprijke, zachtroze vagina, was nu veranderd in een bruinroze, opgedroogde reuzenvijg, constateerde hij, haar vaginale honger was nu wel voorgoed gestild. Wat miste hij haar -- vooral daar. Hij keek in haar doffe ogen. Hij wist zeker dat hij nooit meer naar een jodelende vrouw op televisie of radio zou kunnen kijken of luisteren zonder te denken aan zijn klaarkomende Maria met haar ten hemel gerichte, Mariablauwe ogen. Gelukkig had hij eraan gedacht het bijzondere geluid van haar klaarkomen op te nemen op een bandje. Hij zette zijn walkman op en luisterde. Hij wist nu wat hij met het lijk zou doen. Als al het overtolligs aan haar was weggesmolten, als er van de papperige brij niets meer over was, als eenmaal alle drabbige prut uit haar lijf door het afvoerpijpje was weggelopen --het menselijk lichaam bestond immers voor 85% uit water--, zou er alleen nog een droog verschrompeld omhulsel van huid om een skelet van haar over blijven. Dat zou hij, opgevouwen in een grote koffer, achterop de fiets meenemen en ergens in het bos begraven.

feedback van andere lezers

• Dora
  eind goed al goed...