Volg ons op facebook
|
< terug
Zondagmiddag 1954-1955
Iedere zondag plukt mamma seizoensbloemen uit de tuin, die ze in het Vrije Volk van de week daarvoor wikkelt. We gaan naar Opoe in Velp en ik vind het daar, oom Egbert woont er ook, gezellig en warm, zelfs als het er koud is. Niet vies, zoals mijn moeder het tegen tante Hermien doet voorkomen. Onze schoenen gepoetst en in de zondagse kleren, lopen we de Apeldoornseweg af naar het Velperplein om Lijn 1 te nemen. Vroeger reed er een tram over de Velperweg, de ijzeren gleuven zitten nog in de straat. Eng is dat want die dingen zijn diep en kunnen fietsbanden opeten. Zoals laatst, mamma en ik vielen bijna om.
Tegen de tijd dat we de Annastraat inlopen verheug ik me op opoe, waar het naar poes ruikt. Aan de muur in hun voorkamer, met de doek voor het raam tegen de tocht, hangt boven de piano een banjo, een mandoline en een gitaar. Er is ook een triangel waar ik wel eens tegen aan mag slaan met het glimmende stokje en de stemvork komt iedere zondag wel een keer op tafel om te kijken of ik die toon meezingen kan. Oom Egbert geeft muziekles en loopt met glimmend houten stokken, die tegen de piano voor het grijpen staan. Mamma noemt hem ongelukkig maar oom is altijd blij en maakt ook prachtige manden van pitriet, dat in een emmer of zinken teil met water staat te weken. Hij zal het mij ook leren, heeft hij beloofd, maar ik moet eerst sterker worden. Oom heeft net als ik een driewieler maar hij trapt zich met zijn handen vooruit. Soms neemt hij me mee en dan zit ik tussen zijn voeten als hij hard door het dorp rijdt. Dat mag niet zonder mamma's toestemming want als ze mijn haren niet eerst heeft gevlochten raken ze in de knoop, en oef oei, als ze er dan doorheem moet kammen.
In het achterhuis, daar is ook de plonswc met houten plank en de repen krantenpapier aan een touwtje, zoekt mama naar een lege glazen augurkenpot om de bloemen in te zetten. Daarna krijgt iedereen koffie, die al zingend op de platte houtkachel staat. Het is vol in de kleine woonkamer en de zon schijnt door het ene raam op de grijze deurtjes in de muur er tegenover. Wat zou ik graag in de bedstede spelen want hoe leuk zou het kasteel van Asjepoesje daarbinnen zijn. Mamma trekt een vies gezicht als ik dat vertel en verbiedt me er ooit nog over te beginnen. Wat is het spannende geheim, daar, diep in opoe 's kleine bed?
Mijn vaders moeder, meestal draagt ze dezelfde zwarte glansjurk met bloemetjesschort, vult de hele armstoel naast de kachel. Soms, als ze naar de wc gaat, ben ik helemaal gebiologeerd door de ingedeukte leren zitting met de kreukjes en kale plekken. De emaille groene koffiepot heeft twee gouden biesjes en met de koffiedrab onderin zingt hij de hele dag een zacht wijsje. Als het te sterk wordt gooit mijn moeder er een plens water bij. In elkaar gezakt, gesloten ogen achter het kleine brilletje, draait opoe met de hoepeltjesronde duimen. Ze heeft een grote spitse neus, ingevallen wangen waarop een landschap van riviertjes is getekend en dunne lippen. Daarachter zijn geen tanden, maar oppoe eet met haar tandvlees, heeft ze me verteld. De grote doorzichtige oren lijken in het juiste licht soms net zo wit als het dunne haar, waarin ze met één handbeweging een knotje draait. Ze steekt er een benen pin door en het blijft de hele dag op de plaats. De knokige gerimpelde handen, pappa zegt: perkament vanwege een hard en arbeidzaam leven, liggen meestal stil in haar schoot.
Opoe is geen boze heks, al heeft ze een pukkel waar een haar uitgroeit, want ze tovert soms, speciaal voor mij, twee ogen in het gebakken ei. Als we met zijn allen rond de tafel zitten mag ik op pappa's schoot de rand van de krant vol tekenen. Met het zilveren potlood, dat ik met mijn tong nat moet maken, anders schrijft hij niet. Sprookjes in paars naast alle kleine lettertjes. Paarden en muiltjes. De Gelaarsde Kat of Klein Duimpje, bloemen en honden. Mamma heeft er nu geen tijd meer voor, maar heel lang geleden heeft ze me een rijmpje geleerd:
"Neem een potlood zwart of rood.
Teken dan een stukje brood.
Zet er dan een hengsel aan
En je ziet een tasje staan.
Dan aan elke kant een oor
En een beursje stelt het voor.
Gauw een staart eraan gezet
En het is een poesje, keurig net." Dan hoor ik te worden gekieteld, maar dat gebeurt al lang niet meer. Ik moet het vaak opzeggen en dan meetekenen. Men vindt het knap van mij en dan klappen zij. Ondertussen kletsen mijn vader en oom Egbert meestal over muziek, over wat de dokter heeft gezegd of hoe het met de rest van de familie gaat. Oom Jan, die ook muziek maakt en Ome Wout doet iets goeds met de restaurantie van kloosters en zo. Ik hang aan hun lippen als de verhalen over de oorlog beginnen. Avonturen die pappa toen met zijn broers beleefde. In het aardedonker door de uiterwaarden liepen ze tot aan hun kruis in het water. Met een half geslacht varken aan een stok. Ik weet al lang hoe dat afloopt, maar kan er tachtig keer naar luisteren hoe ze de Duitsers die poets hebben gebakken. Het blijft spannend om te horen of ze deze keer misschien niet heelhuids met het 'stiekeme' vlees thuis komen. Voor een vierjarige zijn het prachtige verhalen. Hoe ze de vijand verschalkten met twintig pakken koffie, die in de voering van de winterjas waren genaaid. Dan glimmen hun ogen en lijkt mijn vader een deugniet. "Ik was drie maten gegroeid, ha ha, ze hadden niets in de gaten, weet je nog Egbert?" Opoe doet er het zwijgen toe. Soms denk ik dat ze zit te dutten maar dan geeft ze onverwachts commentaar. Aan het eind van de middag is er geen wit plekje meer vrij op de krant.
feedback van andere lezers- silvia
de reepjes krantenpapier voor de plonswc : je verhaal brengt een boel herinneringen naar boven Dora, graag gelezen
Dora: Het was de wc bij mijn opoe
waar ik het een paar weken geleden het gedicht over schreef.
Dank je Silvia... - jan
die oorlogsverhalen blijven zo onwerkelijk, zelfs nu...
grtzz
Dora: Ach, mijn vader zei het al, men leert niets van de geschiedenis en ik denk steeds vaker dat hij groot gelijk had... Dank je Jan - tessy
Het lijkt me mooi om herinneringen te hebben aan je grootouders, ik heb de mijne nooit gekend..maar eerlijk als kind heb ik dit nooit als een gemis ervaren, ik wist niet beter.
Fijn dus dat ik een klein beetje mee mag genieten van jou opoe :-)
Dora: Dank je wel Tess. Ik denk wel dat ze over me waakt. Ik schijn erg op haar te lijken en ik kreeg mijn naam van haar omdat ze had gedroomd van een meisje in doorzichtige gewaden dat door een bos liep. Een bosnimf..., < : ))) - Runner
Ik had in mijn jonge jaren alleen maar een opoe en die beschrijf jij. Nagenoeg het hele verhaal van van bedstee tot het schijthuis
(juiste benaming voor dit hok) is ook van mij.
Mooi geschreven!
Dora: Dank je runner, ja jij dicht over je plakboek en ik beschrijf het verleden in verhalen... We worden ouder, dan schijnt dat normaal te zijn...knuf van mij erbij,< : ))) - bessy
in een adem uitgelezen een sprookjesverhaal voor volwassenen geschreven uit de herrinneringen van het kind, waardevolle bezoeken zijn dat geweest.
Prachtig zoals je Opoe beschrijft.....
Dora: Ik zie haar nog voor me, ze stierf toen ik tien was. Dank je wel - elpe
Mooie herinneringen en mooi ingewerkt gedichtje.
Knap geschreven, o.a. de zingende koffie (hihi) - doet me denken aan de oude Leuvense stoof bij mijn grootmoede..
? hoepEltjes - pap(p)a ?
Dora: IK hoepel het meteen even in orde. Ja, men is het er niet over eens met een pee of niet, maar in een verhaal moet ik pappa wel consistent houden, ja, dank je wel , ben altijd blij voor dergelijke speurneuzenwerk ,< : )))...zelf lees je er snel overheen...
|
