|
< terug
mannen en techniek.
Gehurkt zat Pieter voor het witte monster wiens cyclopisch ogende mond hem vragend aankeek. Z'n lip stond een beetje geopend waarachter je de donkere graatgerafelde keelopening kon zien. Als in een voedersessie van het Afrikaanse nijlpaard lag links voor hem het voedsel klaar in een grote witte mand. Een allegaartje van kleuren en geuren.
Mieke had hem op het hart gedrukt om het voedsel zeker niet te mengen. Zo gezegd, zo gedaan nam hij de stukken uit zijn mand en bracht ze zeer voorzichtig naar de mond van het monster. Gretig verslond het beest deze maaltijd. "Je mag niet méér voederen dan er in één keer in kan" had Mieke hem nog nageroepen, voor ze met haar vriendinnen naar haar wekelijkse dansles vertrok.
Het verwonderde hem dat zijn hand niet werd afgebeten door dit witte beest, hij had het niet zo op dit soort tuigen.
Na een zachte druk op de lip en de onmiskenbare klik die bevestigde dat zijn muil gesloten was, stelde Pieter zich recht en nam een stap achteruit. Er gebeurde ........ niets.
Hij herinnerde zich vaag de technische woorden die Mieke hem had toegespeeld maar die waren, omdat hij juist naar een belangrijke match zat te kijken, het ene oor in en het andere oor bijna dadelijk terug uit gekomen.
Op een veilige afstand bestudeerde hij aandachtig de vorm van het beest. Bovenaan links was een klep en rechts stonden acht druktoetsen en lampjes, ledlampjes had Mieke gezegd, maar ook één grote draaiknop met allerhande hiëroglyfische tekens die je ook kan terugvinden in een sciencefictionfilm. Er was volgens zijn mening gewoon niet aan te beginnen.
Vaag schoot het hem te binnen dat je in dat bakje eerst nog wat instant voedsel moest kappen voor je er verder mee kon, een kwestie van starten hé. Dit leek hem nog het simpelste en hij kapte enkele scheppen korrelpoeder in het klepje tot aan de rand.
Zo zal er zeker genoeg in zijn, dacht hij zo.
Het beest bedienen is voor technisch geschoolde mensen, en omdat hij daar helemaal niet zo goed in was, drukte hij maar op enkele willekeurige toetsen en draaide aan de ander knop tot deze op negentig stond.
Op hoop van zege drukte hij op de aan/uit toets, die blijkbaar hetzelfde teken had als de toets aan zijn plasmatelevisie, waarna plotseling het witte beest tot leven kwam. Spuitend en grommelend kwam er beweging in. Met een blik van zelfvoldoening keerde hij terug naar huiskamer en plofte uitgeput in de sofa.
Meer dan een uur later maakte een hoge fluittoon een einde aan zijn luie-zetel-voetbalmatch.
Zijn allereerste automatische strijd met het witte monster gaf als resultaat ;
een rood/roze pull-over die als een gele was aangekocht, twaalf rooskleurige mannenslips oorspronkelijk grijs, vier roodachtig herenhemden origineel aangekocht in verschillende kleuren, zes paar "paars/blauwachtige" sokken en één helrood damesslipje….
.....
(De reactie van Mieke laat ik aan de verbeelding van de lezers over).
feedback van andere lezers- hettie35
Lekker vlot om te lezen,
groetjes Hettie
elpe: De vraag blijft natuurlijk open hé - Dora
Zo komen nie autobiografische snoepers te passen en meten, ... dit is niet luisteren als er raad je kant op komt, haha, want wij vrouwen ach ja ...haha, hihi. goed stukkie ook, echt eens een man die zichzelf niet te beroerd vindt om te de was van een ander te drogen te hangen. hihaha,
elpe: mooie deductie Doraatje... bedankt ffb - Anjer
ken je die reclame over die doekjes, waarbij wordt wijsgemaakt dat wij vrouwen, niets kennen van de was doen? Oerstom natuurlijk! Mannen en de was doen grappig, graag gelezen! grt Anjer
elpe: soms wel de waarheid... (hihi)
PS : dit verhaal is niet biografisch.
thx ffb
|
