Volg ons op facebook
|
< terug
Het komplot (1)
1-Overval Bij Dupont Jr
Woensdag 13 oktober - De regen pletste tegen de ruiten van het zakenkantoor "DUPONT junior en zonen", dat gelegen was in de Ruslandstraat, niet ver weg van het Brusselse Zuidstation. De stad was nog in duisternis gehuld op die druilerige herfstdag.
Henri Dupont, de enige zoon van de intussen overleden Charles Ferdinand Dupont, had de zaak tot haar huidige prestige opgebouwd. Hij zou die bewuste woensdag de 13de oktober niet vlug vergeten. Hij was net orde aan het scheppen in zijn kantoor en hij voelde zich moe en niet uitgeslapen. De vorige avond had hij een conferentie bijgewoond over hedendaagse investeringen en nadien had hij met enkele confraters een stapje in de wereld gezet. Het was bijzonder laat geworden, te laat! Een album met vakantiefoto's herinnerde hem aan de voorbije zomervakantie. Zonnige beelden vulden zijn geest. Plots weerklonken de opdringerige voetstappen van een klant in de lokettenzaal. Zo vroeg! Mijnheer Dupont jr. keek op zijn uurwerk. Pas acht uur en dertig minuten! Het duurde nog ruim een half uur alvorens de eerste bedienden zouden toekomen. Mijnheer Dupont was altijd zo vroeg. En nooit deed hij de straatdeur op slot, ook al was het agentschap pas open om negen uur. Met tegenzin stapte hij naar de lokettenzaal, maar van zodra hij tegenover de wel heel vroege klant stond, vroeg hij:
"En, wat kan ik voor U doen, mijnheer?"
Die beleefdheid en goede manieren waren Dupont junior als het ware aangeboren. Ze waren de basis van zijn succes. Zelfs nu, terwijl hij nog doodmoe was, kostte het hem geen enkele moeite om de nodige eerbied in dat "mijnheer" te laten doorklinken.
De klant, als enig antwoord, haalde uit zijn jas een pistool te voorschijn. Hij duwde het de verbouwereerde Dupont junior onder de neus en snauwde deze toe:
"Vul maar vlug deze zakken met geld!".
Bij deze woorden smeet hij twee grote, bruinkleurige, plastieken zakken op de toonbank. De onfortuinlijke kantoorhouder maakte traag de loketladen leeg en stopte het geld in de zakken. De gangster sloeg hem ondertussen nauwkeurig gade. Zodra de geldladen leeg waren, beduidde de bandiet dat mijnheer Dupont ook de inhoud van de brandkoffer in de zakken moest vullen. Bevend van de schrik en onder de bedreiging van het vuurwapen gaf Henri Dupont gevolg aan dit bevel. Wat kon hij anders doen? Hij was geen held. En bovendien was hij tegen dergelijke voorvallen verzekerd.
Juist zwaaide de logge deur van de zware brandkoffer open, toen opnieuw voetstappen weerklonken. Een manspersoon, een vijftiger, stapte naar binnen. Zodra hij zag wat er aan de hand was, wilde hij opnieuw naar buiten lopen, weg van deze gevaarlijke plaats. Dit echter was buiten de gangster gerekend. Met gebiedende stem schreeuwde hij naar de nieuwkomer:
"Kom er in, vriend. Ga daar maar op de grond liggen. Jawel, plat op je buik. En met je handen in de nek. "
Toen de man aarzelde brulde de gangster opnieuw:
"Op de grond! Handen in je nek!"
Dit op een toon die geen tegenspraak duldde. Het wapen wees intussen zeer dreigend in de richting van de ongelukkige bezoeker.
Zodra de man bevend op de grond lag, voegde de bandiet er smalend aan toe:
"Zo, dat is beter! Veel beter voor je gezondheid!".
Henri Dupont, die even van dit voorval gebruik wilde maken om het pistool te nemen, dat steeds in de brandkoffer verborgen lag, had buiten de waard gerekend. De dief, altijd op zijn hoede, gaf onze held een fikse tik op het hoofd. Dupont voelde een stekende pijn toen de kolf op zijn achterhoofd terecht kwam. Hij viel bewusteloos neer.
Dikke Jules, want hij was het, grijnsde minachtend en maakte toen zelf de koffer verder leeg. Hij had hiermee net gedaan, toen mijnheer Dupont terug bij zijn positieven kwam.
"Ga daar maar bij die ander liggen. En waag het niet om mij te achtervolgen. Als je de held probeert uit te hangen schiet ik je dood."
Henri Dupont deed wat hem bevolen werd. Hij had zijn les geleerd. Hij was inderdaad niet in de wieg gelegd om voor held te spelen.
Tegen kwart voor negen kwamen de eerste bedienden toe op hun werk. Tot hun grote verbazing bemerkten ze een grote massa volk voor het "ZAKENKANTOOR DUPONT JR." en een hele hoop politie er binnen. En hun baas was in gesprek met een speurder in burger. Het duurde niet lang of ook zij werden ondervraagd.
"Hadden ze niets verdachts opgemerkt de voorbije dagen? Wisten ze niets, dat kon helpen de dader te ontmaskeren?"
Een jonge, vrouwelijke klerk meende zich een groene sportwagen te herinneren - een Alfa Romeo dacht ze -, welke gedurende meerdere dagen bijna de hele dag aan de overzijde van de straat geparkeerd had gestaan. De bestuurder - een vrij knappe dertiger - was in de auto blijven zitten. Het meisje had dit toen niet gemeld. Ze had haar plaats aan het venster en dacht toen, dat de man naar had zitten kijken. Ze had zelfs heimelijk gehoopt, dat hij zou proberen om haar te versieren. Maar nu, nu begreep ze wat die man toen had zitten doen!
"Of ze er zeker van was, dat het een Alfa Romeo was geweest? En of ze een persoonsbeschrijving kon geven van de bestuurder?
"Ja, ze dacht van wel. Ah ja, de persoonsbeschrijving! Wel: hij was zo wat om en bij de dertig jaar oud, had zwart haar en het was een schone jongen."
En daarmee moest de politie het dan maar doen.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Jammer dat je nu al de naam van het brein achter de overval prijs geeft
Willy
julien_maleur: Dank je voor lezen en fb. Er is nog niets verraden hoor. Er komen heel wat verrassende wendingen.
gr Julien - Anjer
Er zijn inderdaad een paar goeie meevolgers, ben al benieuwd, lees graag de rest! grt Anjer
julien_maleur: Het is de bedoeling deze roman, die grotendeels klaar is, hier op punt te stellen en dus regelmatig de vervolgen te publiceren. Dank voor het lezen. mvgr JM - hettie35
Ik was wel net met je andere serie begonnen maar kon toch niet laten dit ook te lezen. Wat een opbouwende spanning zet je hier neer. Wordt nog druk om je te gaan volgen, want dat ga ik beslist doen.
Groetjes Hettie
julien_maleur: Dank je Hettie. Ik beloof dat je zich dat niet zult beklagen. Als schrijver wil ik gelezen worden en als ik jullie kan bekoren met mijn geschrijf maakt mij dat uitermate gelukkig. Of ik er aan verdien of niet, dat doet er niet toe.
groetjes, Julien. - Dora
Wat leuk om je te lezen...Lekker loopt dit. Ik krijg er een goed beeld bij can het karakter en de sfeer.
Ik weet niet of je het op prijs stelt?
-De klant, als enig antwoord, haalde uit zijn jas een pistool te voorschijn-zou ik, maar wie ben ik, van maken: De klant trok als enig antwoord een pistool uit zijn jas.
en dacht toen, dat de man naar HAAR?? had zitten kijken.
julien_maleur: Dank je Dora voor het lezen. Doet mij plezier. Feedback doet me steeds plezier en neem ik altijd in overweging. Je begrijpt natuurlijk dat ik na een eventuele aanpassing niet opnieuw datzelfde publiceer.
groeten JM
|
