Volg ons op facebook
|
< terug
De sterkste (2)
Die Opel hielp echter niets aan zijn sociale leven dat met de klarinet mee stierf evenals zijn muziekvrienden. 'Pa-is-een-watje,' straalde ma uit terwijl ik wist dat zijn ziel leegbloedde. Schafte ze die TV aan als troost? Men verzweeg, de drie-eenheid gloepte naar de dooie doos. Ik protesteerde wel, het gemis van contact en belangstelling was als doodgaan. "Ach jij, snotaap," schold ze vaak alsof ik nog steeds drie was. "Wat weet jij nou... bemoei je met je eigen zaken." baste het. Dat het weldegelijke mijn zaak was omdat ik erbij hoorde hoonde ze weg... Voortdurend vloog ik te pletter tegen 'mamselsterk'.
Mijn broer lag minder netjes dwars. Hij had de pest aan alles en iedereen, zon op wraak en de woedende jaloezie concentreerde zich op mij. Zijn negatieve humeur sneed ieder sporadisch voorkomend gesprek aan flarden. Het fundament onder ons gezin zakte dieper weg. In het moeras van vergetelheden dreven drabbige vlokken, overblijfsels van illusies over samen-sterk. Het gezin stoof als los zand uit elkaar. We stonden erbij, keken er naar en de oudste drie deden of het niets bijzonders was. Alles leek veranderd. Of misschien ook niet? Kwam bovendrijven wat er altijd aan had geschort? Was dit de prijs van de welvaart?
Ze hielden van elkaar, dat voelde ik wel, maar soms stompte de één de ander venijnig onder de gordel en pa gaf het op 'mee-te-doen'. Hij en ik bleven wel praten, hij beklaagde zich nooit over zijn lot, sprak wel over levenswijsheden en gaf me onbetaalbare rijkdom mee 'voor straks-onderweg'. Oersterke ma-weet-al viel daarentegen soms ergerlijk door de mand. Iets omruilen in de winkel? Oh nee, dat moest ik voor haar opknappen. Hun huis stond open voor andermans jongvolwassen kinderen waar ze wel alle aandacht voor hadden. "Dat houdt ons jong," zeiden ze, want ze waren modern, leefden mee...ach ja. Iedereen was welkom zolang ik mijn mond maar hield en ander volk over de vloer vond ik, eerlijk is eerlijk, óók wel leuk.
Met Sint en Kerst kon ma het oergezellig maken. Samen redderen, heerlijk. Kermisbedden op de vloer want oom en tante besliepen hun bed, een andere gast confisceerde het mijne, maar Broer mocht in zijn eigen nest pitten. Als dank? Beloonde ma zijn dwarse dwingelandij? "Onzin," galmde voortdurend haar stopwoord. De voorpret en verwachte saamhorigheid vergoedde veel voor mij, het riep oude tijden op. We hebben wel eens met veertien man rond de tafel gezeten en we kookten ons met veel plezier een ongans. Bergen tam konijn, niemand braadde dat zo heerlijk als mijn moeder en ieder kon zoveel vreten dat ze stijf in bed rolden. Pa zat er stilletjes bij. Met een trotse blik, dat wel. Ma beklaagde zich vaak over hem. Wat een aanfluiting vond ik het en hoeveel eenzaamheid en onvermogen sprak hieruit. Dit betrof hun huwelijk, niet het mijne en ik liet me niet verleiden in haar kamp te kruipen. Snapte ze niets? Het had bitterweinig zin om pa, de enige die mij ooit serieus nam, zwart te maken. Vier partijen en ik koos voor géén van drie, maar rijpte me wel rot. Hierdoor wist ik hoe anders ik het met mijn eigen man en de beslist grote kinderschaar wilde doen… later, maar eerst ging ik studeren.
De spanningen liepen wéér op dus het was de hóógste tijd. De nieuwe Opel 1700 was beige, deze keer. Minder rondborstig, niet kleurrijk, maar groter en superstrak, meer status en paardenkracht. Rijden maar.
Een lelijke wond bij haar man verzorgen? Oeffoei, wat kattepissend eng, zo smerig keek ze dan van abbah.
"Ik ben geen verpleegster." riep ze wanhopig en ik zag pure paniek. Natuurlijk knapte ik het op want pa kon er immers niet bij, maar ik nam het haar wel kwalijk. Inmiddels stond er een macht aan doofpotten door ons huis verspreid. Onvrede, kwaadheden, eerlijkheden. Niets mocht een uitweg vinden en de drie-eenheid leek vast te lopen in moeders emotionele 'gevangenis'. Geen hond in de buitenwereld die de 'vreemde' angst zag van zelfzekere ma. Haar snotaap van zestien hield nog steeds haar mond niet. Ik vond ruzie verhelderend, dan gaf men eindelijk al de opgekropte pijn de ruimte, maar ze bleef doof. We zaten in een trein die linea recta op een ravijn afstoomde. Je kon er gif op innemen dat het zou ontploffen. En ja hoor... Zwaoeefff, kedeng kedeng treinde mijn broer van de Kerstvakantie terug met een splinterbom om zijn vinger. Hij moest trouwen met die mooie vrouw, die hij drie dagen kende en niet eens zwanger had gemaakt. Zij sprak Duits, Frans noch Engels en het Hongaars was hij niet machtig maar hij zou haar vanachter het IJzeren Gordijn vandaan plukken. Illustratiever kon het toch niet, vond ik. Wat je van ver haalt is lekker. Revolutie in het dichtgemetselde kaartenhuis. Blufpoker van drie kanten in de hopeloze machtsstrijd. Spervuur waarin giftige woorden als ongeleide projectielen door de kamer vlogen. Ik keek vanaf de zijlijn toe want nu zouden ze onder het sterke-moeder-schokbeton de onderste steen boven halen, maar ze waren te bang. Het sloeg de verhoudingen aan lompe brokken en men weigerde begrip voor elkaar op te brengen. Voor de resten werd eenvoudig een nieuwe doofpot aangeschaft waarvan de deksel stevig werd dichtgemetseld. Het maakte glashard duidelijk wie in welke hoek zat en de rest van de vastgelopen idealen dropen af.
Ik heb onvoorwaardelijk van hen gehouden, wist dat ik hen via boeken was ontgroeid in de tijd dat ze wegkeken van wat lossloeg. De studie ondersteunde mijn vrijgevochten ideeën en mijn, ondanks alles vrolijke, levenslust leek een aanklacht tegen de jacht op materie. Emotionele intelligentie, dat schorte er aan bij ma. Al gaf ze aan het begrip (over)macht een dik uitroepteken, als boegbeeld van emancipatie had ze in mijn ogen hopeloos gefaald. Ze begreep er niets van dat ze haar man emotioneel had gecastreerd, hoe ze hem te licht had bevonden in haar kruistocht naar status. Mijn vader kreeg ze bij mij niet kapot en tot zijn dood hoopte hij erop het leven samen met zijn 'meisje' af te ronden. Ze kon het niet en overleefde hem twaalf jaar, bloeide daarna weer op. Pas drie weken voor ma stierf ontdekte ze dat ze in haar controledrift met de harde commando's ook liefde had afgeweerd. Ik denk uit angst, maar ze zei niet waarvoor. Of ze ook begreep dat haar beide kinderen geen moeder-moeder hebben gehad? Dat ze niet alleen ons maar zichzelf en haar man...
feedback van andere lezers- tessy
Ik krijg er een krop van in de keel..ik denk dat wat je nooit zelf gekend hebt niet kunt doorgeven. Maar er kunnen natuurlijk ook andere factoren spelen, zoals je ergens aangeeft een trauma dat niet verwerkt werd.
Dora: Ja, ik heb wel medelijden met de mensen wiens gevoel van eigenwaarde zich laag is dat ze zich zo op moeten blazen dat ze de anderen, zelfs de piepkleinsten, de grond in moeten werken om er te zijn. Het maakt zoveel onnodige ellende onderweg. Dank je wel Tess - bessy
dertig jaar geleden en nog actueel. je beschrijft het eerlijk..
toch vreselijk jammer dat het zo ging en nog gaat.... buitenkant doofpotten, schone schijn....
voor veel mensen een houvast omdat ze niet geleerde hebben zichzelf te zijn...
Dora: Ik vind het zo verdrietig dat een verhaal van meer dan dertig jaar geleden nu nog steeds zo aktueel is. Zijn we nog steeds niet wijzer geworden? Ik geloof het niet. Jammer he Bessy? Ik kijk graag naar mensen die wel voorzichtig zijn met liefde, dat is toch het mooiste dat er is. Dank je.... - julien_maleur
Een ontroerend verhaal over het onbegrip tussen ouders en het verdriet dat aan de kinderen daardoor wordt gedaan. Mooi en heel hedendaags. Soms zouden ouders meer aan hun kinderen moeten denken en minder aan wie uiteindelijk de baas is, de macht heeft.
mvgr JM
Dora: Helemaal mee eens, dank je, sommige ouders kunnen geen liefde geven, De vraag is dan waarom en dit verhaal is al dertig jaar geleden, toen was er over het psychologische nog veel minder bekend. - Runner
Met genoegen het ongenoegen gelezen.
Dergelijk verhaal brengt mij terug in mijn eigen opgroeien in ons gezin. Eenvoudige eerlijke ouders zonder extremen, Zij lieten ons.
Applaudiseerden of verfoeiden op basis van het eerlijke gevoel.
Dora: Gelukkig was vader wel tot liefde in staat. Volgens mij leed moeder aan postnataal of een ander traumatisch (oorlogs)verhaal. Gelukkig keken vader en dochter verder dan hun neus lang was... ik denk dat Broer niet wist hoe het te verwerken.
Dank je Runner. - hettie35
Om je adem even in te houden, zo mooi om te lezen.
Dikke pluim Dora,
groetjes Hettie
Dora: Dank je wel Hettie.. Ja leven in twee korte stukjes, dat schiet wel lekker op door de eerste 20 jaar he?
|
