|
< terug
Donker
'Hup. Maak dat je hier weg komt. Gauw, voordat iemand je in de gaten krijgt. Waar heb je je kleren gelaten?'
'Daar ergens, geloof ik.' Hij wees recht voor zich uit, de duisternis in, in de richting van de rivier.
Ze deed een stap terug de keuken in en sloot de achterdeur. Hij stond in zijn eentje, piemelnaakt in de aardedonkere nacht, zijn voetzolen op grindtegels. Links en rechts was niets te onderscheiden, vòòr hem was ook niets. Hij nam een paar behoedzame passen voorwaarts tot hij de harde grond en stenen van het achtererf voelde en keek achterom. Het gebouw was geheel in duisternis gehuld. Hij liep verder maar was na tien meter elk besef van richting kwijt. Plotseling schuurden veerkrachtige takjes van een manshoge struik venijnig tegen zijn heup en schouder. Hij was verstrikt geraakt in de dichte bosschages die de tuin afschermden van het nabijgelegen weiland. Oppassen dat hij niet met z'n blote kont in de brandnetelbossen zou vallen die hij op de heenweg opgemerkt had. Of rollen roestig prikkeldraad. Een zinnetje van de grapdichter John O'Mill schoot door zijn hoofd: he fell with his reet in the prikkeldreet. De gedachte dat hij z'n piemel zou openhalen aan een van die vlijmscherpe weerhaakjes of met zijn ballen zou blijven steken aan de doornen van braamstruiken, deed hem huiveren.
Hij veranderde van richting en liep op goed geluk naar waar hij het riviertje vermoedde. Met tastende voeten liep hij stapje voor stapje zoveel mogelijk in een rechte lijn en al gauw merkte hij dat het terrein enigszins afliep. Daar moest het water zijn. Als hij deze richting maar aanhield zou hij ongetwijfeld bij het steigertje uit komen. De grond liep op het laatst zo steil naar beneden dat hij vanzelf vanaf de brokkelige kant het water in gleed. Eindelijk. Het lauwwarme water van het traagstromende riviertje voerde hem mee in de zwoele zwarte zomernacht. Eerst om het steigertje heen, dan langs de rietkraag. Hij liet zich drijven langs de oever. Go with the flow. Zijn schouders raakten rietstengels. Hij schatte de afstand die hij te gaan had voordat hij het open plekje zou bereiken waar hij zijn bundeltje kleren had achtergelaten.
Maar hij had verkeerd geschat. Nergens vond hij een open plaats in de begroeiing - een platgetrapt vissersplekje of een mogelijke doorgang tussen de planten langs de waterkant waar hij naarboven kon klauteren. Hij zocht met zijn hand, greep zich vast aan stengels en betastte harig en stekelig geblaaderte terwijl zijn voeten onder water over de modderige bodem voortschoven. Uiteindelijk kwam hij terecht bij een met gras begroeide oeverwal waar hij zich omhoog kon werken. Druipend nat stond hij in het weiland, hij was veel verder de rivier afgezakt dan hij bedoeld had. Wat nu? Zijn kleren zoeken was in deze duisternis onbegonnen werk. Hij zou 's morgens bij eerste daglicht moeten terugkeren om zijn spullen op te halen, er zat niets anders op. Hopelijk zou niemand hem voor zijn, een vroege hengelaar of wandelaar. Portemonnee, horloge, huissleutel, zaten in zijn spijkerbroek. Om zijn ouderlijk huis binnen te komen zou hij straks in het donker en in z'n nakie op het platte dak van de serre achter het huis moeten klimmen.
Hij liep dwars door het weiland, zich concentrerend op een enkel lichtje dat ergens op de bovenverdieping van de boerderij moest branden. Af en toe trapte hij in droge distels of iets anders dat stekelig was. Zijn enkels zaten onder de schrammen, dat voelde hij. Nog een prikkeldraad omheining door en een sloot over en hij liep weer langs de berm van de weg die naar de boerderij leidde. De scooter stond nog waar hij hem had achtergelaten, verstopt achter struiken. Gelukkig had hij het sleuteltje in het contact laten zitten en niet in zijn broekzak gestoken. Hij zette de helm op, ging met z'n natte blote togus op het plakkerige zadel zitten en startte de motor. Nu de terugtocht naar de stad. Hij keerde om en reed de weg op. De lichtkegel van de koplamp bescheen het asfalt, aan weerzijden de stikdonkere nacht. Al gauw gloorde in de verte het zwakke licht van de eerste lantaarnpalen van de stad. Hij koos een lange omweg door verlaten buitenwijken, het stadscentrum kon hij beter vermijden. Late terasjesbezoekers zouden maar raar opkijken van een langszoevende gehelmde naakteling. Zonder problemen en zonder gezien te worden bereikte hij de villawijk aan de andere kant van de stad.
feedback van andere lezers- tessy
Ik lees heel graag jou verhalen, je schrijft heel goed maar ik vind het wel een beetje vervelend dat je nooit de moeite doet om tenminste te laten merken of je blij bent met de waardering.
Misschien vind je het gewoon vanzelfsprekend dat mensen je lezen en goedvinden, maar helemaal niet weten of je de commentaar zelfs maar leest, zelfs al is het "niet zinvol" is vervelend en dan vraag ik me af of het zin heeft je een opmerking te geven.
RudolfPaul: tessy, natuurlijk vind ik het leuk dat ik lezers heb en complimenten krijg. Ik weet alleen niet goed wat ik terug moet zeggen als iemand iets over m'n teksten zegt. Ook heb ik op het ogenblik niet veel tijd om veel achter de computer te zitten - ik ben met een studie bezig die eigenlijk te moeilijk voor me is en ik moet daarbij op m'n tenen lopen - te hoog gegrepen.
Nogmaals, ik ben jullie erg dankbaar, ik waardeer het. Ik wou dat ik wist door hoeveel anonieme lezers ik gelezen werd - zijn dat er 5 of 10 of 20? Alleen de webmaster zou dat kunnen weten, of ook niet? - julien_maleur
Ben het volkomen met Dora eens. Een heel leuk verhaal, goed gebracht. Ik zal die naakte miserie zo in beeld voor mij. Met je blote flikker zo maar op een scooter in deze tijden van alcoholcontroles en BOB-acties. Gelukkig dat hij niet werd tegen gehouden (haha!).
mvgr JM - Dora
Geweldige beschrijving, zo natuurgetrouw dat ik meezwem in het stikdonker, naakt op die scooter zit met die helm.
Je beschrijft het zo nauwgezet dat ik zou zweren dat je het zelf hebt meegemaakt. Heerlijk. Genoten heb ik hiervan.
PS. een eenrichtingsstraat heeft vaak een eind... op een gegeven monent.
|
