Volg ons op facebook
|
< terug
Uit de school geklapt.
Autobiografisch geheugen. Ik heb er heel mijn leven last van gehad, pas veel later wat gemak.
In die negen maanden voor mijn geboorte had ik al één en ander van ma meegekregen. Of eigenlijk niet, want ik was te klein gebleven. Angst sluit slechte deals: vijf maanden lang had ze ontkend dat ik op komst was. Ondermaats viel ik de wereld binnen, al bijna weer onderweg naar af, maar tussen zeven kruiken kwam ik het te boven. Miserabel zag ik er uit, maar blikte helder de wereld in, hoorde ik later op mijn vragen.
Pa lachte soms in zijn vuistje om zijn 'lekker dierke' dat feilloos observeerde. Nooit probeerde hij me in zijn kamp te lokken om samen met mij van mijn moeder te winnen. 'Wijsheid' van een ongelooflijke orde, maar al na drie jaar hingen de prikkende borstrokken bevroren aan de lijn. Ik vluchtte in fantasie om het schrikbewind te overleven van het Ma-Broerkamp. Hoe laf, terwijl Broer vijf jaar ouder was, om een hummeltje zo bang te maken. Als ik bedenk wat er allemaal gebeurde, snap ik niet dat ma al dat venijn onder die ene keiharde kokosmat geveegd kon krijgen. In de hoek op de grond moest ik vaak onvrijwillig luistervinken als van regen poppetjes opsprongen in de plas op het terras. Tegen de tijd dat ik naar de lagere school mocht vertoonde mijn lichaamstaal tekenen van mishandeling. Tegenwoordig zou de Kinderbescherming ingrijpen maar toen trok de juf aan de bel. Een woordenschat had ik al, maar ik leerde er de meest uiteenlopende waardeoordelen bij. Onhandelbaar, onaangepast, verwend kreng, over het paard getild, etc. Moeders rotsvaste overtuiging van mijn 'onwil' was niet te ontzenuwen. Haar grootste inschattingsfout was echter toch mijn zogenaamd ontbrekende concentratievermogen.
Apentrots was ma toen tante Hermien thee kwam drinken.
Nog zie ik vanaf de grond, pop Lieske wiegend, hun broeiende blikken.
"Ik hang de vuile was niet buiten," sneerde het 'moederding' en keek vies naar mij, tante Mien knikte.
"Wat denkt dat mens wel? Dat ze er verstand van heeft? Pfff. Ik heb het keihard gezegd, hoor!: IK moet het ermee doen, dus Uuu ziet ook maar hoe Uuu ermee klaarkomt!!! Echt waar, dat zei ik." riep ma heftig knikkend. Ze was nog steeds tot op het bot verontwaardigd en tante Mien wierp me brandende blikken toe. Ze leek wel blij dat ma begreep welk kwaad met mij op de wereld was gezet.
"Ik heb het haar goed laten voelen, dat pedante mens en ze schrok flink. Ik zei dat ze maar moest slaan als dat snotblaag niet gehoorzaamt. Je had moeten zien hoe verontwaardigd ze was. Mien, je gelooft je oren niet, ze zei dat zij beslist niet één tik uit zou delen. Dat HOEFT niet met kinderen, zei ze. Echt waar Mien. Nou je snapt zeker wel dat ik toen heb gezegd, dat het dan óók HAAR verantwoording was als Noor de boel op de kop zet." Ma schonk met wilde bewegingen thee in, was ongeduldig en brandde haar mond aan alle ellende. Mien blies hard over haar kopje vol hete samenzwering. Ze sopte het speculaasje te lang, de helft viel in de thee. Ik zag verdorie ook alles en keek weg, moest er om lachen.
"Ze piepte dat het verboden was kinderen te slaan, maar dat laat ik me niet zeggen, wat denkt ze wel? Zit zij de hele dag daarmee opgescheept? Nee!! Het is toch Godsgeklaagd. Ze denken dat ze alles beter weten met die studie, haha, maar ik heb haar der vet gegeven." pufte ma met rood hoofd en tante leefde erg mee. Gossie wat waren die vrouwen het eens over mij, terwijl ik niet wist waarvoor ik me schamen moest. Ik had wel geklaagd dat de nieuwe bloes zo jeukte. Dat ik vaak zo'n pijn in mijn rug had in de klas. Ma bromde toen dat ik een aanstelster was, ondankbaar en ze wilde beslist niet nog meer last van mij hebben. Later wist ik: de vuile was hing toen buiten, alleen had ma niet door wiens keurslijf er wapperde.
Juf Brandts ben ik nooit vergeten. Ze was lief, gaf me tekenpapier onder de les want ik verveelde me. Zo kon ik in prikkende kleding met die zere rug stil zitten. De juf in de tweede was streng en toen ik door de schoolboeken heen was, twee per week dat hakte er in, vertelde ze mij over de openbare bieb. In kinderboeken las ik dat het wel bestond, moederliefde, eerlijkheid en geduld. Dan leek ik normaal. Eerst was ik de hoofdpersoon, daarna identificeerde ik me met de bijfiguren en tenslotte kroop ik in de huid van de figurant. Het hielp tegen de hardvochtigheid die er thuis was.
Oorzaak en gevolg is voor een kind van tien een simpele wet van meden en perzen.
Verklikken hoefde ik niemand want de realiteit liet zichzelf zien. Het broer-moederverbond viel meestal door de mand en pa en ik doorzagen wat die twee achter hun façade trachtten te verbergen. Pa kon het laten voor wat het was. Ik daarentegen had op mijn tiende die wijsheid niet, moest voor mezelf opkomen zodat het rechtvaardiger toe zou gaan. Niets hielp maar hun leugens vlogen wel steeds vaker vanzelf in de fik. Was er toen niet over alles gelogen, had ik misschien nu nog in kaboutertjes geloofd. Het moeizame gedraai kwam altijd uit en dan dacht ik stiekem, 'haha, net goed' Zo leerde ik in mijn vuistje lachen. Had Broer maar niet achterbaks moeten wezen en mijn pop kapot maken. Eindelijk had ma iets voor mij gemaakt en Broer brandde die vlieger door zodat hij onbruikbaar in de kelder hing. Natuurlijk hield ma hem de hand boven het hoofd terwijl ik de gebeten hond was. Later vertelde ze waarom ze dat had gedaan.
Vijftien jaar geleden zag men op de scan vanwege die hernia dat de schade al vanaf mijn vroegste jeugd aanwezig was. Bijna een halve eeuw jaar later, als was het een cold-case investigation, was die gebroken wervel het harde bewijs hoe het peuterleven was geweest.
feedback van andere lezers- silvia
als trouwe lezer kan ik perfect volgen, maar ik begrijp wel enigszins het commentaar van Puk.
Schrijnend verhaal Dora, hoe kan een moeder zo wreed zijn ?
Dora: Sommige moeders kunnen niet anders.
Laat hen de daden die ze onwetend plegen
opdat ze die ooit zelf moeten leren wegen - Anjer
Hoi dora, spijtig genoeg herkende ik het wel direct en snapte ik de bedoeling ook zonder al te veel van je vorige werk gelezen te hebben, zit ook in zoiets, maar ben nog niet echt klaar om daar zo over bloot te geven. grt Anjer
Dora: Ik kan alleen zeggen dat een dergelijke jeugd niet persee hoeft te leiden tot ellende, ik kon zien wie er 'fout'was en het is gelukt mezelf te behouden, (via boeken en mijn wijze vader)...Verbazing dat veertig jaar na dato het bewijs wordt geleverd...Mensen die het niet kennen, kunnen het zich bijna niet voorstellen, maar ik heb er altijd openlijk over gesproken... ik hoef me niet te schamen voor wat een ander mis doet - tessy
Daar ik al je verhalen hier gepubliceerd wel gelezen heb kan ik dit goed volgen.
Het verbaast me keer op keer hoe jij uitgegroeid bent tot een leuke evenwichtige vrouw met veel empathie voor anderen.
Maar misschien moet ik wachten tot ik voldoende van de positieve ervaringen gelezen heb om hier over te oordelen. Het gezegde wat men niet kreeg kan men niet doorgeven klopt geenszins in jou geval. Dat heb ik wel al opgemerkt, daarom kijk ik ook uit naar het geheel van het verhaal waar de andere kant dan belicht wordt de liefde en de wijsheid van je vader en hoe het waarschijnlijk veel onrecht compenseerde.
Pff weer lange fb :-)
Dora: Vanaf het moment (beschreven in een deur openen een ander dicht) was ik weer mijn eigen vrolijke persoon, zoals ik van origine geboren ben, dank zij dat autobiografische geheugen is mijn gevoel van eigenwaarde dwars doorheen moeders aanvallen gezond gebleven en ik er dankbaar voor dat mijn vader mij onvoorwaardelijk accepteerde. Met broer heb ik niets meer, zoals Jan ook al aangaf. Dank je Tess... - jan
ik heb een zus die vier jaar ouder is verder geen broers of zussen,
ze was laten we zeggen een beetje als die broer...de littekens van haar nagels zijn nog duidelijk zichtbaar..ik houd haar nu op een veilige afstand, ja van je familie moet je het hebben Doortje,
kinderen zijn geen poppen!
Dora: Jan, dan snap jij vast hoe het was... Heb jij ook zulke vroege herinner dingen? Op een vreemde manier dacht ik dat je zus jonger was dan jij...hoe kwam ik daar nou toch bij...dank je.... - koyaanisqatsi
Gezellig is anders.
Dora: Ja, ik zou het zelf ook wel een stuk gezelliger hebben gemaakt.
Tegenwoordig bestaan er anticonseptiepillen en men herkent depressies, maar tegen het gemis aan empathie is geloof ik nog niets uitgevonden. - Runner
Verhaal en reacties gelezen en kan het allemaal plaatsen!
Dus zwijg ik verder!
Dora: Ja, je kent meer puzzelstukjes en hebt al diverse vormen gelezen... Dank je Runner. - bessy
na het lezen van jou verhaal en de feed van puk, denk ik dat je de verhalen van jou allemaal moet zien. als je er eentje leest kan het inderdaad wat verwarrend overkomen.
ik volg je vrij regelmatig dus de draad is er voor mij wel. ik denk ook dat al deze verhalen misschien nog weleens ooit herschreven worden, een boek schrijven is een proces van jaren, schrijven lezen schrapopen enz..... denk ik....
Dora: Als je kleine stukjes los ziet is er geen/weinig draad te herkennen... als het achter elkaar staat met de positieve stukken ertussen is het ook beter te pruimen. - puk
Het verhaal is hier en daar verwarrend. Je begint met dat autobiografisch geheugen, maar dat komt niet meer terug. Waarom hadje daarlast van en later gemak.
Dan duikt ineens een Ma-Broerkamp op. Het duurde even voor ik begreep dat het geen naam was, maar dat er ook nog een broer moest zijn.
Het gehele zou winnen aan duidelijkheid en leesbaarheid als je alinea's zou maken in de lange aaneengesloten lappen tekst, die je nu scheidt door witregels.
Wat had moeder gedaan? En waarom dan? En wanner openbaarde die hernia zich? Wanneer is dat nu? Je verwijst ergens naar, maar laat het me niet zien. Heeft het iets te maken met dit verhaal over je jeugd? Het ontgaat me nu.
Het is wel een verhaal dat het verdient om goed verteld te worden. Er is heel wat gebeurd, dat geplaatst moet worden. Op zich waard om dit te herschrijven. Het blijft nu ook vaag wat je hier mee wilt zeggen. Alleen maar even zeuren? Verwerking? Wraak?
Er zit veel meer in.
N.B. Een titel krijgt geen punt
Dora: Bedankt voor je feedback. Uit de tekst van gisteren is duidelijk dat autobiagrafisch geheugen bij sommige kinderen heel vroeg begint. Het kind klaagt over pijn in de rug- via de scan blijkt dat die gebroken wervel er vanuit de jeugd zit, belangrijk te weten wanneer die scan was?
|
