Volg ons op facebook
|
< terug
Dover Beach .2
Er wachtte hun een onaangename verrassing toen ze terugkeerden in het bed-and-breakfast hotelletje. De eigenaar stond met een krant in de hand in de deuropening van de zitkamer. Hij liet de schreeuwerige koppen van een artikel zien: Elite school in opspraak. Leraar en bekende moeder in verderfelijk toneelstuk. Ouders verontrust, dreigen kinderen van school te nemen.
'Dit is toch jouw school, Craynbourne College? Ik herkende direct de donkerblauwe schoolblazer met de latijnse spreuk - die droeg jij toch ook toen je gisteren aankwam?' Hij wees naar de foto, waarop een groepje jongens in schooluniform te zien was. 'Sursum Corda, staat er op het schild, hier op het borstzakje. Wat betekent dat, Sursum Corda?'
'Dat betekent zoiets als Lift up you hearts, verhef jullie hart,' zei Rogier bedeesd.
'Nou, weinig verheffends wat die leraar daar met zijn leerlingen uithaalt,' snoof de man. 'Ik zou die schoolblazer voorlopig maar niet dragen als ik jou was. Niet dat het mij iets aangaat, natuurlijk.' Hij grijnsde verontschuldigend naar Didi en Nicolien.
'Mag ik die krant eens inkijken?' Didi stak kordaat haar hand uit.
'Of course, madam. Kan ik u met iets van dienst zijn, een kopje thee of iets dergelijks?'
Didi stapte op een rond tafeltje af bij het raam en legde de roddelkrant geopend voor zich. Jaja, het ging over die bijzondere leraar, Mister Quentin Fauwkes, die de rare gewoonte had griezelverhalen voor te lezen in zijn les aan jongens van dertien of veertien. Nicolien ging tegenover haar zitten en keek uit het raam.
Rogier keek over Didi's schouder naar de foto. Sursum Corda. Mister Fauwkes had eens gezegd dat je niet alleen je hart moest verheffen - de hoogte ingaan - maar dat je ook met je hoofd de afgrondelijke diepte van de ziel moest peilen - de diepte ingaan . Alleen zo kon je een volwaardig mens worden. Dit was gevaarlijk, verzekerde hij, maar als je dit niet durfde, was je geen knip voor de neus waard.
'O the mind, mind has mountains; cliffs of fall
Frightful, sheer, no-man-fathomed...' declameerde hij. Deze woorden sprak hij op zo'n indrukwekkende, bijna beangstigende manier uit, dat Rogier er kippenvel van kreeg.
'Moet je dit eens horen,' riep Didi, 'hier staat een voorbeeld van wat hij zijn leerlingen zoal bijbrengt: het verhaal The Peach in Brandy, geschreven door een Engelse lord uit de achttiende eeuw. Een aartsbisschop is op bezoek bij de koningin. Hij krijgt een hevige hoestbui en stikt bijna. De koningin loopt naar de gang om een bediende te roepen. De goede man heeft het niet meer en wankelt naar de schoorsteenmantel waar hij een glas vol vocht ziet staan met iets geligs erin: het is de foetus van een kindje van de koningin - ze heeft namelijk niet lang geleden een miskraam gehad. De geestelijke drinkt het glas leeg, laat de vermeende lekkernij door zijn keel glijden en knapt er onmiddellijk van op. Het jonge prinsesje, dat bij moeder op schoot had gezeten, zet het op een krijsen: "Mama, mama, the gentleman has eat my little brother!" Zulke dingen dus! Een gothic gruwelverhaal. Geschreven door een exentriekeling die grossierde in zulke perversiteiten.'
Er was nog een foto. Mister Fauwkes stond er op afgebeeld met zijn moeder, Gloria Fauwkes , een bekende actrice die in veel stukken van Shakespeare had gespeeld, en ook de zuster van Quentin, een in gothic kledij uitgedoste jonge vrouw met lang zwart haar, zware oogschaduw, zwarte lippenstift en zwarte nagels. De acteursfamilie was van plan na twee eeuwen een uiterst controversieel toneelstuk van de gekke Engelse lord op de planken te brengen. Quentin Fauwkes werd geciteerd: hij liet doorschemeren dat hij en zijn moeder en zijn gothic zus samen een familiegeschiedenis deelden die niet eens zo erg veel verschilde van die van de personages uit dat toneelstuk. Tenminste, daar kokketteerde hij mee.'
Er was een gespannen stilte in de kamer. De eigenaar had thee en koekjes gebracht en was zonder een woord te zeggen weer verdwenen.
'Dit vind ik maar niks,' mompelde Didi hoofdschuddend. Ze vouwde de krant op. 'Zo'n school, een eliteschool nog wel, waar zulke vreemde snoeshanen van docenten de jeugd...'
'Ik heb daar ook geen prettig gevoel over,' zuchtte Nicolien. 'Het komt wel heel dicht bij...' Ze keek verschrikt op naar haar zoon, alsof ze zijn aanwezigheid even vergeten was. Ze perste haar lippen op elkaar alsof ze vastbesloten was verder geen woord te zeggen. Maar toen keek ze ineens opgewekt en zei: 'Zullen we gaan winkelen? Er is vast wel iets dat we nodig hebben.'
Didi keek haar recht in de ogen. 'Ik zou die arme jongen niet terugsturen naar die kakkersschool. Zoiets kun je hem toch niet aandoen? Op zijn leeftijd?' Ze zag haar kans: het alarmerende stuk in de krant kon wel eens genoeg zijn om Nicolien en Rogier over de streep te trekken, om ze te doen besluiten om over een paar dagen met haar terug te keren naar Nederland, naar het leegstaande huis op de heuvel. Nu dat grootvader, die ouwe bok, voorgoed verhuisd was naar Spanje. En zij zou vlakbij hen wonen, op fiets afstand, in haar knusse huisje vlak bij de school waar ze een part-time baan had bij de administratie. Een goede school voor Rogier waar hij zonder problemen kon instromen in het tweede jaar - hij zou een geweldige voorsprong hebben in de vakken Frans en Engels doordat hij met zijn moeder jarenlang in Frankrijk en Engeland had gewoond. Rogier zou het prima vinden, zoals hij altijd alles prima vond.
Didi stond op. 'Laten we naar het winkelcentrum gaan, ik wil een nieuwe zomerjurk en wat ondergoed. Jij ook, Rogier? Of blijf je liever hier? Dat is niks voor jou, hè?'
'Ik ga mee,' zei hij. 'Kranten kopen; misschien valt er nog meer te lezen over Fauwkes en Craynbourne College.'
Nicoliens gezicht betrok.
Rogier liep in zijn eentje terug naar het hotel. Hij liep langs de vloedlijn over het kiezelstrand in de richting van de haven. Kleine golfjes kabbelden speels met een zuchtend en dan weer raspend geluid naast zijn voetstappen, het was alsof ze naar zijn schoenen hapten. Ergens hoog boven hem op de steile krijtrotsen moest Dover Castle zijn waar Zeffirelli opnames had gemaakt voor zijn Hamlet-film. Die had Mister Fauwkes laten zien op school. Sommige beelden waren hem bijgebleven, ze hadden hem verward en verontrust: Hamlet met zijn moeder Gertrude in de slaapkamer scène bijvoorbeeld: wat deden ze daar precies? Dit bracht hem op het idee zijn vriend Jabba te bellen met zijn mobieltje.
Didi had verbaasd gereageerd, toen hij haar de vorige avond vertelde over zijn schoolvrienden. Jabba? Was dat een arabische naam, was die Jabba dan een Arabier? Nee, gewoon een bijnaam, had hij haar uitgelegd. Hij heette eigenlijk Angus McElmurry, maar iedereen noemde de dikke jongen Jabba omdat hij op Jabba the Hutt leek uit de Star Wars films met zijn slome oogopslag en zijn lijzige manier van praten en zijn pad-achtige uiterlijk. Jabba keek dommig uit zijn ogen maar dat was hij beslist niet. Hij las veel: Shakespeare bijvoorbeeld. En dat men hem Jabba noemde deed hem niks, hij was daar wel aan gewend.
Ah, eindelijk, Jabba nam op. 'Hello Jabba, Rogier here! Ik loop op dit moment ergens diep onder de kasteelmuren van Elsinore langs de zee in Dover. Weet je wel, waar Mercutio de prins waarschuwt zich niet door de geest te laten meelokken omdat hij anders zijn verstand zou kunnen verliezen en rare dingen doen?'
'Dat was niet Mercutio maar Horatio, stupid! Hij zegt:
"What if it tempt you toward the flood, my lord, or to the dreadful summit
of the cliff... - Wat als hij u naar zee lokt of naar een gevaarlijke steile
klip die akelig over het water helt en daar dan plots..."'
'Sorry, you're right,' zei Rogier. 'Ik vergiste me, Mercutio is van Romeo and Juliet. Maar eh... heb je dat gedoe over mister Fauwkes gelezen in de roddelpers?'
'Yeah, iedereen hier heeft het erover, Mister Fauwkes en zijn familie van weirdo's die in een freakshow van een toneelstuk gaan optreden. Hot stuff! Zijn carrière als teacher hangt aan een flossdraadje, het schoolbestuur heeft hem de wacht aangezegd, hij moet kiezen tussen zijn baan als leraar en zijn principes.'
'Wat vind jij dat hij moet doen, en wat verwacht je dat hij gaat doen?'
'Gewoon doorgaan met zijn plan om dat crazy toneelstuk op de planken te brengen, samen met zijn moeder en zus.'
'Zelfs als dat tot zijn ontslag leidt?
'Tuurlijk. Niet toegeven. Nooit. Ik heb op school overal rondgebazuind dat als Fauwkes weg moet, dat ik dan ook van school ga. De housemaster heeft me toen bij zich geroepen en me uitgehoord over Fauwkes . Over jou ook, by the way, "the French national of Dutch extraction", zoals hij je noemde. Het was nogal een heftige ondervraging, over van alles en nog wat over de lesmethoden van Fauwkes . Over jou wilde hij weten waarom je zoveel rondhing met oudere jongens, jongens zoals ik uit de examenklas, en niet met je leeftijdgenoten uit je eigen klas.'
'Wat vroeg hij dan?'
'Nou, het was meer dat hij insinuerende opmerkingen maakte. Ik begreep niet waar hij naar toe wilde. Hij had het over een ongezonde invloed op jongere jongens, dat smerige praatjes leidden tot smerige handelingen. Ik begreep er niks van. Alsof jij en ik een stelletje homo's waren of zoiets. Volgens mij projecteerde hij iets duisters in hem zelf op ons. Misschien is hij zelf een stiekeme flikker. Hij vroeg waarover jij en ik zoal converseerden en ik zei: over 9/11 en de schurken in de amerikaanse regering die het voor elkaar hadden gekregen om de World Trade Centre te vernietigen en daar anderen de schuld van hadden gegeven - een inside job, dus. Maar dat was niet wat hij wou horen, dat interesserde hem niet. Dus vertelde ik hem over de boeken die we lezen en bespreken, maar daar geloofde hij ook niks van. Niks literatuur en actualiteit, over viezigheden wilde hij horen. Ik heb hem toen in z'n gezicht gezegd dat ik m'n vader zou bellen om te vragen of hij ervoor kon zorgen dat ik het laatste jaar ergens anders kan afmaken. O ja, hij wil ook nog met jou praten zo gauw je terug bent op school. Om je op het op het hart te drukken niet meer met oudere leerlingen om te gaan en je te beperken in je contacten met anderen tot jongens van je eigen leeftijd.'
feedback van andere lezers- julien_maleur
Schandalen op school:welke directie wenst dat. Ook een beetje griezelig. Een biscchop die foetussen eet is ook weer eens iets nieuws. Een stukje dat ook 'tussen de regels' moet worden gelezen.
mvgr JM
|
