Volg ons op facebook
|
< terug
Het gouden idee
Het vernielde land leek in die dagen een wemelende mierenhoop waarin druk bewegende insecten langs linten heen en weer krioelden. Men werkte keihard in het kleine koninkrijk dat net een oorlog achter de rug had en er lagen veel idealen die vijf jaar op verwezenlijking hadden gewacht. Met doorzettingsvermogen waren de meeste onderdanen in de weer om het aangeslagen land terug op poten te helpen. Mensen versleepten met een opgeruimde zin bergen puin die op een andere plek weer voor fundamenten dienden. Er ontstond als vanzelf een rangorde, de leiders en volgers vormden zonder mokken een goed lopend samenspel. Anderen organiseerden groepen die ziekenzorg van de grond kregen of zorgden voor eten, huisvesting, etc. Men was onvermoeibaar en vol goede moed. Creatief ook, men verzon allerlei originele manieren om geld te verdienen. Het was niet alleen nuttig om de beschadigingen in materiële zin op te ruimen. Iedereen was ook zo drukdoende om de ellendige herinneringen om te zetten, wazig te maken. Dodelijke verliezen binnen één gezin, vermisten, hele families die niet teruggekeerd waren en al dat weten scheen als te fel schrijnende spiegels aan de wand. Men wilde niet meer machteloos wachten, ingelijfd zijn en het harde werken was ook goed om het zwarte in te kleuren en positief te genieten van de vrijheid.
Al met al heerste er een opgewonden sfeer die zo kenmerkend is voor positieve opbouw. Ontberingen vergeten, men wilde liever niet meer over de bezettingstijd praten. Vlak na de bevrijding leek men dronken van blijdschap, nu heerste er collectief een stemming van laat maar waaien. Van God voor ons allen en wij voor onszelf. Men probeerde de droevige beelden van vernielde steden zo snel mogelijk weg te werken en ieder zwoegde welhaast ononderbroken om voor zichzelf en de zijnen opnieuw een bestaan op te bouwen. Het had ook wel iets vernieuwends om van nul af te beginnen, met een schone lei.
Zo ook de onopvallende man Paterneo. Hij was de oudste zoon van het plattelandsechtpaar "de Koning" dat drie jaar geleden doormiddel van een verdwaalde granaat was overleden. Voor de oorlog had hij als enige en intelligentste van hun drie kinderen anderhalf jaar voortgezet onderwijs gevolgd en daarna bij een firma gewerkt waar hij iets van boekhouden had opgestoken. Onder zijn vrienden stond hij bekend om zijn uitstekende neus voor zaken. Hij was traditioneel, hield zich vast aan Christelijke normen, had ook wel iets gewiekst dat je zou kunnen benoemen als doordacht pragmatisch. Zijn droom was heftig maar niet erg origineel: een rijk en zorgeloos leven en wie had die illusies niet, zeker in deze tijd?
Naarstig zocht hij een manier om een degelijk begin te maken met de rest van zijn leven, maar nu zonder zijn zwakbegaafde jongere broer die hij bij zijn zus in het oosten achter wilde laten. Naar hij zei "om de handen vrij te hebben zodat ik het in de grote stad kan 'maken' en jullie zouden daar later natuurlijk deelgenoot van kunnen zijn want ik voel dat het een succes wordt." Dat 'zouden kunnen' vond hij een prachtige wijze van spreken. Het maakte de zin interessant lang en het klonk zo betrouwbaar. Het venijn, de slag om de arm, zat daarbij bijna onzichtbaar in de staart. De waarheid lag dichter bij het feit dat Paterneo zich schaamde voor die twee zonderlinge figuren. Ze hielden zich bezig met geesten, duistere occulte zaken. Dat was niets voor hem en hij wilde zich er zeker niet in verdiepen want dat ongrijpbare gezever had iets onvoorspelbaars, iets engs. Vreselijk vond hij het dat ze zich met dergelijke onchristelijkheden in lieten en nu, in deze verwarrende tijd die vastgeroeste gewoonten aan de kant smeet, zou hij zonder moeilijke vragen kunnen vertrekken. Als er ooit een kans was om makkelijk zijn biezen te pakken was het nu. Steeds vaker voelde hij aan de onrustige adrenalinestoten die door zijn lijf joegen, dat het tijd werd om zijn slag te slaan.
Hij was alleen in de coupé en zat onderuitgezakt met gesloten ogen in de zon. De voorbijflitsende schaduwen van de bomen speelden een lichtspel in verschietende kleuren achter zijn oogleden. Het fascineerde hem. Het trage ritme van de wielen op de rails maakte hem soezerig in de trein naar het westen en de open toekomst gaf hem een avontuurlijk gevoel. Waarschijnlijk kwam het door het voortdurende slaapverwekkende kedeng-kakedeng dat de gouden gedachte zijn gesloten hoofd besprong.
Er ontplofte een lichtflitsend vuurwerk in zijn hoofd en ineens schoten zijn ogen open. Hij schrok van de spin die zich langzaam aan de draad had laten zakken en nog geen tien centimeter voor zijn neus heen en weer bengelde. Harig en te groot.
'Als is het een voorbode voor mijn toekomst,' flitste het door hem heen.
Uit macht der gewoonte greep hij er naar en kneep hem met zijn blote handen fijn, waarna aanstormende gedachten als een keurig in het gelid marcherend regiment soldaten zijn hoofd binnenstampten.
Natuurlijk, dat was het, iedereen had voedsel nodig en als bij toverslag wist hij wat hem te doen stond.
Naarmate de trein verder boemelde kreeg zijn wens een duidelijker beeld, in feite zag hij zichzelf er al in, achter de toonbank. Hij hoefde het idee alleen maar in daden om te zetten. Als oudste en handigste erfgenaam had hij zich met gemak en zonder schuldgevoel het meeste geld toegeëigend. Het zat veilig in het leren tasje onder zijn pantalon en hij tastte ernaar, genoot van het dikke plak papiergeld en glimlachte. Zijn domme broer en zus zouden nooit op het idee komen om hem te wantrouwen, wist hij en toen hij uitstapte in het midden van het land, bleek hij in de stad van een brug te ver te zijn aangekomen. Het voelde verbazend goed. Ja. Hier, waar zo hard gevochten was en de kern van het leven in de as lag, zou hij als een feniks herrijzen. Niemand zou er na een paar jaar nog naar vragen hoe hij dat had gedaan.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
het overlevingsmechanisme in de mens spoort zijn creativiteit aan
Willy
Dora: Klopt, lijden leert - bessy
het verhaal gelezen en alle feed die er onderstaat meteen meegenomen. Een begin dat veel mogelijkheden openlaat.
Ik ben benieuwd... jij bent onuitputtelijk...
Dora: Dank je Bessy, ach onuitputtelijk? Ooit zijn alle aanzetten klaar. Ik heb wat ijzers tegelijk in het vuur zitten, haha. - julien_maleur
Eerst dacht ik dat jouw stuk handelde over de heropbouw na de tsunami, of na de aardbezing in Haïti, maar al vlug begreep ik dat het gaat over de na-oorlogse periode in Nederland en hoe een bepaald gezin daarin evolueerde. Vlot geschreven en boeiend.
mvgr JM
Dora: Dank je wel Julien. Ja dat gaat aardig de babyboom-ing in - silvia
ben het helemaal eens met Jan :-)
Dora: Dank je wel Silvia, een nieuwe deeltje staat klaar - jan
meesterlijk geschreven...meer!
grtzz
Dora: Dank je wel Jan... weer een nieuw probeersel, van ooit een groter geheel - koyaanisqatsi
Laat me raden: hij begint een frituur waar je fijngemalen, gebakken spinnen kan eten? :-) (kijk uit naar het vervolg)
Dora: Ach jammer, nou is het vervolg al geschreven... die frituur zou een meesterlijk idee zijn geweest. Houd ik in beraad, goed? - Runner
Een sprookje over het egoisme in de mens ?
Het gewiekste verdrijft de christelijke normen. Realistisch, want zo gaat het momenteel in onze maatschappij in veel gevallen.
Dora: Wat een mooie feed Runner, vooral het woord sprookje doet me goed, fijn dat je het zo haarfijn hebt aangevoeld, want ik vroeg me af of het wel overkwam. Dank je... - tessy
Het is inderdaad eigen aan sommige mensen om zichzelf te verrijken, ten koste van wie of wat dan ook. Zelfs in gevoelens merk je dat, de ene mens kan de ander "leegroven" omwille van zijn eigen status.
Dora: Ook jouw feed zegt me dat ik op het goede spoor zit.... dank je
|
