Volg ons op facebook
|
< terug
Dover Beach .3
Rogier en Jabba hadden een taxi genomen naar het huis van de familie Fauwkes dat was gesitueerd in een chique buitenwijk van Craynbourne. Het was een kasteelachtig gebouw halverwege een glooiende boomrijke avenue temidden van andere statige huizen. Het feest was al in volle gang; overal mensen in opmerkelijke kledij. Iedereen liep er rond met een glaasje in de hand, er werd gelachen en geconverseerd. Rogier keek beduusd om zich heen, ze waren duidelijk de jongsten hier.
Hun leraar kwam op hen af en stelde de jongens voor aan zijn moeder Gloria, de bekende actrice. De mooie vrouw was het stralende middelpunt van het gezelschap. Ze was gekleed in een donker-rode, laaguitgesneden jurk. Naast haar stond Quentin's zuster Priscilla, een indrukwekkende verschijning, eveneens gedecolleteerd, geheel in het zwart. Ze droeg een zilver kettinkje om haar hals, een zilveren medaillon bungelde tussen haar prominente borsten, 'her magnificent cleavage', zoals Jabba het verwoordde toen ze er later over spraken. 'Ah, Roger!' riep de diva Gloria enthousiast. 'I was Rogered once, not so long ago. By my leading man, Roger Ackroyd. Die kennen jullie toch allemaal? He had his way with me. In de kleedkamer na de voorstelling. Vanavond kon hij er helaas niet bij zijn, hij treedt momenteel op in London.' Er werd uitbundig gelachen.
'Oh Mother!' riep Priscilla met een vermanend vingertje, 'Don't frighten the poor boy.' Er gingen flitslichten af. Rogier zag een rondsluipende fotograaf, een constant grijnzende kale man met een camera in de aanslag. De man bewoog zich als een aal door de menigte, glibberde tussen de mensen door op zoek naar de beste plek om zijn plaatjes te schieten.
Rogier ging bij groepjes mensen staan en luisterde naar hun gesprekken. 'Though this be madness, yet there is method in 't,' hoorde hij iemand zeggen. Hij herkende de gevleugelde woorden uit Hamlet: Dit mag dan waanzin zijn, er zit systeem in. Iedereen scheen trouwens op z'n Shakespeareaans te praten. Of te parodiëren. Overal vlogen de Shakespeare fragmenten je om de oren. Het was een leuk gezelschapspelletje, men sprak als het enigszins kon in citaten: de ene mooie beroemde zin na de andere rolde uit de mond van de gasten. Ze probeerden elkaar ermee de loef af te steken, zo leek het wel. Hij wist dat hij niet kon aankomen met het afgezaagde 'To be, or not to be, that's the question,' in dit gezelschap; hij zou gewogen en te licht bevonden worden. Hij viel hier wat uit de toon: te onbekend met al die teksten, te onnozel. Te jong ook. Hoewel men waarscijnlijk dacht dat hij van Jabba's leeftijd was, zeventien of achttien. Hij was immers nogal lang voor zijn leeftijd - veertien jaar, nou ja, bijna dan, over een paar weken. Verder loerden mensen veel naar elkaar. Rogier waande zich aan het hof van de koning en koningin in kasteel Elsinore. Men bekeek elkaar langdurig, men hield iedereen in de gaten. Heren loerden naar de dames, de dames naar de heren, maar ook loerde men naar lieden die behoorden tot hun eigen sekse. Ook beroddelde en bekletste men elkaar. Men sprak openlijk over de Fauwkes familie en het toneelstuk waarmee ze furore hadden gemaakt: The Mysterious Mother. De titel alleen al had op Gloria Fauwkes kunnen slaan.
Er werd gespeculeerd over de band die moeder, zoon en dochter met elkaar hadden: was het een seksuele verhouding die ze met elkaar hadden? Hadden ze een ménage à trois? Quentin had wel een héél sterke moederbinding, je kon zeer zeker stellen dat hij leed aan een Oedipuscomplex, daar was geen twijfel over mogelijk. Ja, Quentin was dol op zijn moeder Gloria, en zij op haar beurt op hem, en beiden weer op Priscilla. Maar hoe ver ging die liefde? Was het ook een lichamelijke liefde, zoals hier en daar wel werd beweerd?
Een oudere heer wendde zich plotseling tot hem en sprak op serieuze toon de overbekendewoorden van raadsheer Polonius tot zijn zoon: 'Geef wat je denkt geen tong, breng geen idee ten uitvoer als het niet voldragen is.' Rogier knikte maar wat. De man glimlachte minzaam, draaide zich om en nam een lekkernij van de schaal die Priscilla hem aanbood.
Een man met een boerse kop en een grafstem vertelde dat hij een doodgraver in het volgende stuk van de Fauwkesfamilie zou spelen. Het vorige stuk had hij monsterlijk gevonden. Angstaanjagend. Het publiek ook. Verschillende mensen hadden tijdens de opvoering luidruchtig blijk gegeven van hun afkeuren en hadden vol walging de zaal verlaten. Maar dat was dan ook het beoogde effect geweest van de Fauwkes'. Het had hun populariteit en bekendheid alleen nog maar verder doen toenemen.
Een jonge aantrekkelijke vrouw van in de dertig vertelde over haar werk: ze was verbonden aan een glossy damesblad. Als columniste schreef ze regelmatig uiterst venijnige stukken over toneelvoorstellingen. Men was beducht voor haar pen, zei ze met een triomfantelijke glimlach. 'Velen die degens dragen zijn bang voor de ganzenveer,' citeerde ze de bard.
Priscilla keek haar aan met een besmuikt lachje om haar lippen. 'Ja ja, al ben je kuis als ijs en zuiver als sneeuw, aan laster zul je niet ontsnappen,' sprak ze vanuit de hoogte.
'Touché!' riep iemand.
De dochter des huizes stevende in haar donkere gewaad en halfuitpuilende boezem op Rogier af en kwam, beangstigend dichtbij, pal voor hem staan. Hij probeerde niet naar haar borsten te staren, maar zijn ogen dwaalden steeds af van haar gezicht naar beneden. 'Her friendly bust gives promise of pneumatic bliss,' had hij ergens gelezen, in een gedicht. Ze legde een waarschuwende vinger tegen zijn wang en keek hem diep in de ogen. 'Ooh, als ik geheimen uit mijn kerker mocht onthullen, dan kon ik een verhaal vertellen waarvan 't geringste woord je ziel zou openreiten,' sprak ze met een diepe, langzaam afdalende stem. Een griezelstem. De toehoorders lachten. Er was een lichtflits, de fotograaf had weer een plaatje gemaakt. Na deze ontboezeming draaide ze zich zwierig en abrupt om en verdween in de menigte, hem in verbazing achterlatend.
Rogier was Jabba kwijtgeraakt. Hij liep naar de keuken, waar mensen zich verdrongen rond twee tafels die vol stonden met grote schalen waarop hapjes, rolletjes in diverse kleuren, allerlei exotische lekkernijen, uitgestald lagen.
'Aah, sushi!' riep een korte gedrongen man verheugd. 'Lang niet gehad. Niet sinds ik terug ben. Probeert u deze eens, professor Abercrombie, deze kan ik u aanraden. Ik ben in de vier jaren die ik in Japan verbleef een echte kenner van sushi geworden.'
Professor Abercrombie, die net iets in het Duits aan het zeggen was: ' ...eine grosse Tat auf eine Seele gelegt. Hamlet geht unter einer Last zugrunde, die es weder tragen noch abwerfen kann.'
'Mijn Duits laat te wensen over, maar ik spreek ondertussen wel een aardig woordje Japans,' zei de ander, die de professor een schaal voorhield. 'Maar waarom iets over Hamlet in het Duits?'
'Dat was een uitspraak van Goethe over de persoon Hamlet,' legde de professor uit. 'Nog zo'n beroemd citaat van het grote Duitse genie is: "Hier wordt een eikenboom in een kostelijke vaas geplant, die in haar schoot slechts lieflijke bloemen had mogen ontvangen."' Hij knikte bedachtzaam, in gedachten verzonken, zijn oude hoofd vol denkrimpels. Even later liep hij met zijn lege schoteltje naar het raam en tuurde naar de door lampions verlichte, verwilderde tuin. Rogier, die naast hem stond, hoorde de hooggeleerde mompelen: '... een ongewiede tuin vol geil en vunzig kruid, geheel omwoekerd.'
'Ik ga m'n vriend zoeken, de jongen met wie ik gekomen ben,' zei hij tot de geleerde. 'We zijn leerlingen van Quentin Fauwkes, nou ja, vormalge leerlingen eigenlijk - ik heb gehoord dat hij niet meer op shool terug komt om ons les te geven.'
'Dat is goed, jongen,' sprak de oude man met een minzaam lachje. 'Zoals onze bard het zo mooi zei: "En heb je een vriend wiens trouw je kon beproeven, smeed hem tegen je hart met stalen banden." Het is een van die levenswijsheden die de raadsheer Polonius debiteert als hij afscheid neemt van zijn zoon Laërtes - een leerzame zin.'
Rogier liep terug naar de grote volle woonkamer en vond Jabba.
Quentin stond met een lepeltje in een hand, een glazen bierpul in de andere. Hij tikte herhaaldelijk tegen het glas tot het geroezemoes verstomde. Hij vroeg om iedereens aandacht voor wat zijn moeder te zeggen had. Gloria stond op van de sofa en zei dat nu het moment was aangebroken om hun volgende project aan te kondigen. De eenmalige en ophefmakende opvoering van 'The Mysterious Mother', een draak van een toneelstuk eigenlijk, was een enorm succes geweest - een succes de scandale, zoals de Fransen het zo mooi kunnen zeggen. Het had bijna alle kranten gehaald en de locale tv had er aandacht aan besteed. En dan dat gedoe van haar zoon Quentin en het Craynbourne College: een cause célèbre! Maar nu dan het nieuwe stuk: het werd... tadaa!... tromgeroffel en trompetgeschal... HAMLET! Ze maakte een breed en sierlijk armgebaar, ze boog zich voorover. Rogier vond het moeilijk zijn ogen af te houden van haar glorieuze boezem; hij vreesde dat elk moment een van haar borsten er met tepel en al uit zou floepen.
De rondsluipende fotograaf met zijn verlekkerde grijnslach klikte en klikte.
'Maar niet zo maar een Hamlet', vervolgde Gloria haar toespraakje. Nee, niet de vertrouwde, traditionele Hamlet. Een geheel nieuwe versie van Shakespeares beroemste werk zou het worden. Een moderne Prins Hamlet, een tijdgenoot van ons, zou men te zien krijgen, vertolkt natuurlijk door haar zoon. Zijzelf zou Koningin Gertrude spelen en haar dochter Priscilla nam de rol van Ophelia op zich. Priscilla maakte eveneens een buiging en gunde iedereen een blik in háár diepe decolleté. De kale fotograaf schoot toe. Als een snoek. Rogier hield zijn hart vast.
En verder nog - hier wees de diva met een gracieus gebaar naar twee gedistingeerd uitziende oudere heren - broederlijk naast elkaar: de Geest van de overledene, en Koning Claudius de usurpator. En natuurlijk Polonius de hoveling. De heren knikten haar beleefd toe.
Een extravagante interpretatie van het stuk zou het worden. Men was gewend aan de psychoanalytische benadering, de feministische, de postmoderne, de nietzscheaanse interpretatie van Hamlet... Ze keek naar de oudere bebrilde heer met zijn voorhoofd vol denkrimpels.
'Dat alles was nu echt wel wat achterhaald en passé, vindt u niet, professor Abercrombie?' Ze legde uit aan het gezelschap dat de professor emeritus bekend stond als een vermaard Shakespeare-kenner en Hamlet-exegeet.
'Thank you, thank you,' zei de geleerde. 'Hamlet is niet aleen het gaafste, en met zijn 3800 regels tevens het omvangrijkste stuk van onze grootste dramaturg, het is ook het allerberoemdste werk uit de gehele westerse literatuur. Het Hamletmysterie houdt de Shakespeare-scholars nog altijd volop bezig. T.S. Eliot beweerde dat Hamlet de Mona Lisa is van de literatuur. Net als de beroemde mysterieuze glimlach van de geportretteerde zal het mysterie van Hamlet wel nooit verklaard worden.'
Met een buiging gaf de professor het woord terug aan de diva. Er werd geapplaudisseerd voor de geleerde man.
'En nu...' vervolgde Gloria haar toespraakje, 'nu zal de Fauwkesfamilie een Hamlet ten tonele brengen die men nog niet eerder heeft gezien. Niet met een naakte Ophelia of homo-erotische vertolking van Hamlet en Horatio of zoiets ... Dat is allemaal al eens eerder gedaan. Nee, iets totaal anders, totaal nieuws. Met korte flitsende scènes, de tekst van Shakespeare zo nodig aangepast aan de behoeften van onze tijd, compleet met sound bites in plaats van de bekende lange speeches. Het stuk zal zeer zeker zorgen voor de nodige opschudding en verontwaardiging. Vorige week, bij de opvoering van The Mysterious Mother, waren enkele mensen verontwaardigd de zaal uitgelopen, zoiets zal ongetwijfeld nu weer gebeuren.'
Gloria overlegde met haar zoon. 'Laten we eens kijken naar een paar scènes uit de Zeffirelli-Hamlet,' stelde ze voor. Ze liep naar het enorme tv-scherm in de hoek van de kamer. Iedereen volgde haar en schaarde zich om het toestel. Quentin gleed er een dvd in en selecteerde enkele scènes. Eerst kreeg men een vrolijk huppelende koningin Gertrude te zien, een jonge moeder van Hamlet, een wufte vrouw vol levenslust en dartel als een veulen. Daarna de beroemde slaapkamer-scène tussen Hamlet en zijn moeder liggend op het echtelijk bed.
'Kijk eens hoe deze amerikaanse ADHD-acteur te keer gaat tegen en boven op zijn moeder,' riep Gloria. 'Bittere verwijten zijn het waarmee hij haar hier lastig valt; wij zullen die nog enigszins accentueren door de tekst uit te breiden met toevoegingen uit de oer-Hamlet, vondsten die we te danken hebben aan professor Abercrombie, die dat allemaal zeer verantwoord voor ons heeft uitgezocht.' Even glimlachte ze naar de oude man, die haar op zijn beurt hoffelijk en dankbaar toeknikte.
Men keek ademloos toe hoe de filmacteur met stotende bewegingen boven op de actrice lag te schreeuwen en te hijgen. Het was of hij bezig was haar te verkrachten. Uiteindelijk smoorde de koningin de boze woordenstroom van haar zoon door met beide handen zijn verhitte gezicht in haar handen te nemen, hem naar zich toe te trekken, en hem hartstochtelijk op de mond te zoenen. Een lange gepassioneerde kus werd het, waarin beiden zich leken te verliezen. Maar plotseling stond daar ineens de Geest van de overleden koning in de deuropening. De koningin en de prins keken verschrikt op - alsof ze op heterdaad betrapt waren, in flagrante delicto.
De scène verbijsterde Rogier. Deze amerikaanse film had hij nog onlangs op school gezien; Quentin had hem afgespeeld in de eindexamenklas en hij had gevraagd of hij ook mocht komen kijken. Destijds hadden deze beelden hem niet verward of verontrust.
'Nu we met z'n allen de beroemde slaapkamerepisode hebben aanschouwd,' sprak Gloria, 'zullen wij, Quentin en ik, de scène op onze manier na spelen. Ze schreed naar de sofa en troonde haar zoon met zich mee. Hier liggen wij "in 't geile zweet van een bedoezeld bed" verklaarde ze met gedragen stem. 'Hamlet heeft zojuist Polonius overhoop gestoken, die daar ergens achter het gordijn ligt dood te bloeden...'
'Komaan, geef ons een staaltje van je kunnen, iets met veel passie en hartstocht,' klonk een stem.
Gloria vlijde zich neer op de bank, Quentin kwam bovenop haar liggen. De anderen hadden zich rondom geschaard, Jabba en Rogier helemaal vooraan. Wat de toeschouwers en toehoorders nu te zien en te horen kregen, was een overdreven versie, een persiflage bijna, van de filmscène van daarnet. Terwijl Quentin zich over haar infaam gedrag beklaagde en een woedende reeks woorden uitstootte, schoof hij over haar lichaam op en neer: 'Dieren geven zich in hun bronst van het ene mannetje aan het ander over, merries paren met hun overweldigers van hun hengsten - net zoals jij...' hijgde hij. Tot ze ten einde raad zijn gezicht met beide handen pakte en zijn mond naar de hare bracht en hem smoorde met kussen. Het was alsof hun intiem samenzijn dreigde te ontaarden in een hevige vrijpartij. De societyfotograaf zat geknield bij hun hoofden, met zijn camera er boven op. Gelukkig was daar weer die spookgedaante, de geest van de overleden koning, anders was wat ze deden misschien volledig uit de hand gelopen. De gedistingeerde heer die koning Claudius zou gaan spelen, had een forse stap naar voren gedaan en stond nu met een streng en vermanend gezicht vlak naast 't bloedschendig bed. Als twee betrapte geliefden keken moeder en zoon verschrikt naar hem op en kwamen haastig overeind. Gloria fatsoeneerde gauw haar kleding terwijl Quentin het spookbeeld schuldbewust en met smekende stem toesprak.
Er werd geklapt. Gloria en Quentin kwamen overeind en namen de hulde in ontvangst met een diepe buiging en gingen toen weer op de bank zitten.
feedback van andere lezers- julien_maleur
wat een geschiedenis.
mvgr JM - Dora
Je schrijft spannend in goed gekozen kleurnuances.
De man glibberde als een aal door de menigte van overdreven dramaminnende mensen op zoek naar de beste plek van waaruit hij zijn theatrale plaatjes kon schieten.
|
