Volg ons op facebook
|
< terug
Het gouden idee (2)
Nog dezelfde dag liep Paterneo de Rijnbrug over waarop de oorlog verloren was en die zuid met noord verbond. Onderaan boog hij naar rechts en kwam in de relatief jonge wijk waar hij direct het hoekpand ontdekte. Meteen was hij er door gecharmeerd, het voldeed aan al zijn eisen.
De hele straat leek aan de bommen te zijn ontsnapt en deze woning had amper andere oorlogsschade. Voor zover hij kon zien was er ook geen sprake van achterstallig onderhoud. Evenals de naastgelegen bloemenwinkel had het een nette voorgevel met een ondiepe erker en de voordeuren, die gelijk waren, straalden een beschaafde degelijkheid uit. Men verkocht de bloemen in de woonkamer zoals Paterneo zijn waar ook aan de man zou willen brengen en het geheel stak strak in de groen-met-witte-glanslak. Bij navraag bleek het grote hoekpand van de familie De Jong te zijn, die amper het hoofd boven water kon houden. "Vanwege de zorg voor hun kinderen die beide net vóór de evacuatie door granaatsplinters gewond raakten. De kosten voor medicijnen en het verband zijn te hoog," leefde de bloemist met zijn buurtjes mee. "Hen staat het water aan de lippen." Toen Paterneo zei er belangstelling voor te hebben wilde de bloemist hem wel aan de eigenaar voorstellen en ze werden met open armen ontvangen. De nog jonge ouders vonden mijnheer de Koning een geschenk uit de hemel en daarom was het een peulenschil. Hij pingelde een flink bedrag van de vraagprijs af en ze ondertekenden, met de buurman als getuige, een eigenhandig opgesteld dokument, dat ze later bij een notaris zouden bezegelen. De dankbare jongelui waren erg inschikkelijk en hij kreeg hun bed in de achterkamer er bij, zeiden ze. Zij konden boven bij hun kinderen slapen. Nog diezelfde week zou de familie bij haar ouders op de boerderij intrekken, tien kilometer verder de Rijn af. Die nacht lag de Twentenaar in het donker te genieten van zijn verdomd goede intuïtie. Het gaf hem het gevoel de hele wereld aan te kunnen en hij maakte plannen voor de werkzaamheden.
De volgende dag trok hij vroeg naar de binnenstad om polshoogte te nemen waar hij de eerstvolgende jaren zijn leven zou slijten. Aan het eind van de middag was hij doodop maar hij kon mee-eten met de familie die hun bezittingen al inpakten. Dat sloeg hij niet af, een gegeven paard keek hij niet in de bek. De inrichting zou hem met weinig kosten, wist hij inmiddels en hij bedacht een stappenplan. Tijdens zijn speurtocht door de kapot geschoten binnenstad had hij de stellingen ontdekt. Alsof het zo moest zijn. In een onbewaakte winkelruïne stonden ze klaar, welliswaar met puin bezaaid, maar daar keek hij makkelijk doorheen. Dinsdag 's avonds na zijn avondeten met de familie maakte hij nogmaals een praatje met de buurman wiens handkar voor de deur stond en deze keer nodigde de man hem uit om kennis te maken met zijn vrouw. Ze breide in de achterkamer een babyvestje, bood hem koffie aan en merkte, terwijl ze naar de keuken liep, hoe buurman haar van top tot teen bekeek. Ze liet hem loeren, taxeerde hem ook: saai provinciaals, stijf en lomp in zijn aftandse pak.
"Zo, dus u bent onze nieuwe buurman." glimlachte ze vlotjes en vroeg vrijgevochten naar zijn plannen. "Ach, ik laat dat, met uw welnemen, graag nog even in het midden," deed hij verlegen, "want ik wil eerst weten of het haalbaar is. Ik denk wel dat u er, kwa klandizie, op de lange termijn van mee geniet." Natuurlijk mocht hij de handkar lenen," want in deze tijd helpt men elkaar, zeg maar Jan hoor, Paterneo." glimlachte de toeschietelijke buurman en daarna nam de collega in spee snel afscheid, "want ik wil geen beslag op jullie tijd leggen."
"Wat ouderwets, maar ook wel degelijk," vond Jan later, maar Nelleke was buurmans loeren in het verkeerde keelgat geschoten. "Een goede verhouding met medemiddenstanders betekent niet dat ik het fijn vind om met de ogen uitgekleed te worden," pruttelde ze, legde haar breiwerk weg en kroop bij hem op schoot. "Lieverd, ik vind jou een veel lekkerdere vent." fluisterde ze in zijn nek, daar waar zijn donshaartjes begonnen en streek hem net iets te nadrukkelijk over zijn kruis. Snel daarna doofde het licht in hun woonkamer.
Met de handige kar liep hij woensdag twee maal op en neer over de brug. Alsof het de normaalste zaak was begon hij de bijna nieuwe stellages uit elkaar te halen, zodat ze op de kar pasten. Niemand protesteerde of vroeg hem iets en het was mooi meegenomen dat hij er geen gezeur mee kreeg. Daarna duwde hij, met het uitgestreken gezicht van een man die er recht op had, de kar op luchtbanden dwars door de stad. Hij verwachtte op zijn schouders getikt te worden, maar niemand hield hem aan en zonder enige wroeging stalde hij de dure buit achter zijn huis, bekeek voldaan de puike inrichting die hij zo makkelijk bij elkaar had gescharreld. De familie deelde zeer christelijk iedere dag hun karige maaltijd met hem en de man informeerde hem over alles wat hij weten wilde. Over de buurt, de instanties, welk volk er woonde en uiteraard ook waar hij eventueel zijn inkoop kon doen. Het enige dat Paterneo stoorde was het gekerm van de kinderen als moeder hun verband verwisselde. Het werkte hem op de zenuwen en hij was blij dat ze aan het eind van de week opgehoepeld zouden zijn. Zodra hun meubels uit de voorkamer werden getild om door de man op buurmans kar naar zijn schoonouders te worden gereden, hing hij een laken voor het raam want hij had geen trek in pottenkijkers of nieuwgierige blagen die zagen waar hij mee bezig was. Op zijn dooie akkertje begon hij de stellingen, zijborden en dragers, hoekstukken en dwarsliggers naar binnen te dragen en te sorteren. Nu hij de tijd had het beter te bekijken zag hij dat het spul van een excuise kwaliteit was en als een kind genoot hij van de voorspoed die hem sinds zijn vertrek uit Twente in de schoot leek te zijn geworpen. Gestaag schroefde en moerde hij de stellingen in elkaar, precies zoals hij ze wilde hebben. "Die spin in de trein is beslist een goed teken geweest," fluisterde hij en dankte de lieve God. Stilletjes hoopte hij dat dit initiatief zo succesvol zou zijn dat later "de Koningswaren" keten zou volgen, want als hij het goed aanpakte... zuinig leefde en met evenveel verve doorwerkte als hij tot op heden had gedaan... Hij kon, alles zat hem mee, voor een zacht prijsje de voorraad opkopen van een zaak in Noord, wiens eigenaar niet teruggekomen was uit Sobibor. De complete winkelvoorraad werd 's zaterdagsmorgen, al om acht uur, met een vrachtwagen bij hem afgeleverd. De hele stoep stond volgepakt. Dozen, blikken, zakken, maar de grote donkerrode kassa droeg hij bij wijze van inwijding het eerst naar binnen. Hij voelde zich weer zeven, toen hij met zijn zusje winkeltje speelde. Inmiddels was hij wel vergeten dat hij toen ook al altijd de regie had afgedwongen. Of anders gezegd, het was hem destijds niet opgevallen dat hij persee de leiding moest hebben, als een dictator. Het hele weekend, voor één keer deed hij de dag des Heren geweld aan, werkte hij door.
feedback van andere lezers- Runner
Mooi vervolg!
granaatsplinters gewond WAREN geraakt
Ik vind(t) om met de ogen uitgekleed enz.
Dora: Ik ga het meteen verbeteren Dank je - koyaanisqatsi
Dit lijkt me wel een soort Albert Heyn te worden...
Dora: We zullen zien Dank je - tessy
Oh ik hoop zo dat hij aan het eind van het verhaal goed op zijn bek gaat :-)
ps 'schoefde' ? en moerde de stelling in elkaar..
Wat ik ook een beetje raar vind is dat hij poolshoogte gaat nemen "waar hij de eerste jaren van zijn leven gaat slijten" volgens mij heeft hij die eerste jaren al achter de rug en past 'eerstvolgende' hier beter.
Hoop dat je het niet erg vind dat ik dit zeg, maar dat denk ik het niet :-))
Dora: veel beter Tess verander ik ook meteen Dank je - julien_maleur
Boeiend en graag gelezen.
groeten
JM
Dora: Dank je - Hoeselaar
In die tijd moest je matzen ook al werd dit woord toen niet meer gebruikt vanwege de velen die niet meer teruggekomen waren van hun reis naar "Arbeit macht frei"
Willy
Dora: Ja elkaar helpen - bessy
en dit is weer iets heel anders, heb ik dus helemaal gemist er zijn nog veel deeltjes te gaan zag ik ga proberen bij te lezen
jij schrijft zo veelzijdig
Dora: Dank je wel. Dit is een deel van Versplinterde Spiegels...maar totaal omgewerkt.
|
