Volg ons op facebook
|
< terug
Thekla's geheim 1
Thekla's geheim 1
"Hoi, mag ik me voorstellen. Ik ben Jeffrey. Ik ben een plaatselijke op pensioen gestelde postbode die door iedereen hier in dit dorp gekend is, en hier uit gewoonte nog dagelijks mijn ronde doe. Waarom? Tja, als ik dat eens wist, gewoonte denk ik, uit pure gewoonten. Ik praat ook graag en de mensen van mijn gewezen ronde, ze kennen me allemaal en als ze me eens een dag niet zien, begint de roddelmachine haar werk te doen. Wat? Of ik niets anders te doen heb? "Nee! Eigenlijk niet, nee. Ik woon alleen, ben jaren geleden weduwnaar geworden, tja, en kinderen hadden we niet, dus doe ik dat waarin ik goed ben en toen ook al graag deed en,--tja,dat is met mensen praten. Ach, weet je, ik kom zo van alles tegen, zo zijn er zieken of hulpbehoevende waarmee ik dan boodschappen ga doen of gewoon maar een babbeltje met hen maken, hé Ja, weet je, met de fiets kom overal en je hebt nergens last met het parkeren, zo een fiets is handig en gemakkelijk te handhaven.--Ja, ik ben vandaag hier omdat me dat gevraagd werd, ja, door die twee bezoekers die dit huis wilden zien. Waarom? Dat zou je hen moeten vragen, ik ken die mensen niet maar ze moesten mij hebben, ik vond het ook vreemd want ik kende deze mensen niet. Ze zochten me gisteravond in de bar van Dare-Devil Hank op. Ik zat aan de bar en was in gesprek met Hank, we hadden het over dat viskampioenschap dat ze over een paar weken hier aan de rivier willen houden Ik vroeg aan de kastelein of hij die mensen kende, maar voor hij me antwoorden kon zag ik ook al meteen dat ze iemand van hier zochten, en ik was totaal verrast toen ik opeens mijn naam hoorde vallen Hank deed met zijn dikke kop in mijn richting wijzen en omdat er niemand achter me zat moest ik het wel zijn die hebben moesten. ze vroegen me aan hun tafeltje en vertelden me waarvoor ze eigenlijk naar mij op zoek waren.
Ik wist eerst niet wat ik ervan denken moest, maar zo langzaam kwam ik er achter waarom dat ze juist mij hebben moesten. Zij waren het, die me gisteravond inviteerden om samen met hen hier naartoe te komen
Ja, ze zullen van de mensen uit het dorp wel gehoord hebben dat ik de vroegere bewoonster van dit huis heel goed kende. Hier eindigde eigenlijk mijn brievenbestellerronde en omdat ik toen al mijn vrouw verloren had en alleen woonde, kreeg ik van deze bewoonster soms wel eens een kopje thee of soep aangeboden. Ik mocht zelfs wel eens mee-eten, en eerlijk gezegd ze kende wel wat van het koken. Haar tuin lag daar waar nu nog die twee struiken tegen elkaar staan, daar had ze een soort poortje gemaakt dat toegang gaf aan haar paradijs. Ja, het was een grote tuin met allerlei planten en bloemen waar ze veel in te vinden was. Hoe lang ik deze vrouw al kende?
.Ach laat me eens kijken-- ik was al drie jaar als aspirant brievenbesteller bezig, ja vroeger werd je niet van de ene dag op de ander postbode, je moest eerst het hele dorp kennen en de gewoontes van de mensen onder de knieën hebben. Toen ik pas als aspirant postbode begon, woonde hier een oude vrouw die zich Thekla noemde.
Ted Belamy, dat was haar vaders naam, maar niemand kende haar onder die naam, enkel wij van de posten en op het gemeentehuis natuurlijk. Thekla zoals zij zich met voornaam. Het was een houten veranda die niet echt deskundig in elkaar geflanst werd maar voor Thekla was dit goed genoeg om erin te wonen,. U ziet, van deze langgerekte houten keet is niets meer overgebleven, het werd toen ter tijd door de nieuwe eigenaars met de grond gelijk gemaakt. Maar zoals jullie zien zijn ook deze mensen weggetrokken en nog wel met de noorderzon, als jullie begrijpen wat ik bedoel. In feite gingen deze mensen weg omdat het zogenaamd spookte en zij niet met boze geesten in hun huis konden leven. Ze woonde niet in dit huis waar we nu voor staan, maar in een veranda die toen nog langszij dit huis lag. Toen ik Thekla leerde kennen was zij een vrouw van rond de zestig met lang asgrijs haar dat nooit een kappersbezoek kende. Ze was niet erg spraakzaam maar wel steeds met het een of ander in de weer. Zo kon ze prachtige wat we nu bloemstukken zouden noemen maken, waarin ze soms gewoonweg lege eierschalen en veren in verwerkte, dan weer eens met bladeren of varens werkte. Ze maakte zelf de mooiste dingen met stukjes papier oude vodden, touw, gras en halmen. Ik zag zelfs eens een klein boekje waarop ze van alles plakte ja zelfs foto's en veren en zand. Ze leefde heel alleen en neuriede meestal als ze een goede dag had altijd weer een en het zelfde melodietje. Soms als ik haar zomaar eens bezocht en haar in haar eentje in haar tuin zag dansen waarbij ze dan van die rare en vreemde geluiden maakte, viel het me op, dat dit geen gezang van hier was maar ergens uit een of ander indianenreservaat moest zijn. Men vertelde dat ze van Indiaanse afkomst was, en men kon dit ook begrijpen als men zag hoe ze haar hoekige en bruinrode gezicht soms beschilderde. Heel veel mensen bezochten Thekla, ze kwamen van heinde en verre als ze zich ziek voelden. Ze wist veel van kruiden af en geloof me er kwamen nogal wat bezoekers naar haar toe".
"Waarom ik hen dit allemaal vertel? Ze willen ten slotte toch het hele verhaal horen en ik word er ook nog eens een beetje wijzer door".
Om zijn woorden kracht bij te zetten, wreef hij duim en wijsvinger over elkaar om aan te tonen waar het hier in feite om draaide. De vrouw die tegenover hem zat met een dictafoon en het hele gesprek opnam, hield haar arm zo, dat als Jeffrey zich draaide geen woord verloren kon gaan. De jonge man die haar begeleidde en nogal slungelachtig overkwam, zei niets maar volgde met wijd geopende mond de steeds weer wijzende hand van Jeffrey.
"Meneer Dellaway, of mag ik je verder Jeffrey blijven noemen, is het mogelijk dat we jouw bezoeker verontschuldigen. Het zijn wij die u hebben ingehuurd om jouw verhaal exclusief aan ons te willen slijten".
"Dat wil dus zeggen dat wij en enkel wij, de rechten voor publicatie in handen krijgen. De jonge vrouw was lichtelijk geïrriteerd door de wat oudere heer die Jeffrey vergezelde, maar zich op de achtergrond hield. "".Haar begeleider zei niets maar keek even belangstellend naar Jeffrey als die uitgedroogde cactus daar achter het venster het interieur moest opfrissen.
"Is dat de reden dat u mij vroeg om u over de vroegere bewoners mijn verhaal te gaan doen".
" Nee, dat is het zeker niet, maar een verdere uitleg kan ik u voor het moment niet geven", zei de jonge vrouw.
Dit terwijl ze een geheimzinnig lachje niet onderdrukken kon, en vroeg of het mogelijk zou zijn om dit gesprek verder te zetten. De wijze waarop de jonge vrouw en de manier van hoe ze dit vroeg, deden bij Jeffrey vragen rijzen. Wat bezielde deze jonge vrouw om op zulk een nonchalante wijze tegenover hem plaats te gaan nemen zonder op haar kleding te achten. In zijn hele leven werd hij nog nooit zo uitdagend met zo mooi gevormde benen geconfronteerd als juist nu.
feedback van andere lezers- hettie35
Steekt goed in elkaar, maakt me nieuwschierig naar de rest.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: Dank je wel Hettie, ik dacht omdat er zo weinig respons was dat het niet goed in elkaar zat maar jij overtuigt me van het tegenovergestelde
Willy - Dora
Uit het volgende stuk blijkt wel dat jouw verhaal mijn fantasie op port... dan spreek je over de jonge Thekla en vraag je mij welke meid ik zie... goed hoor, en lege blikjes die er niet zijn, meisjes wiens kleding, maar goed...zo je ziet, het roept veel op, ik krijg er blijkbaar hallicunaties van. Ontspannend geschreven.
Hoeselaar: Dank je voor het komen lezen
Dit verhaal is ontstaan door en uit een foto die ik ooit eens zag waarop een oude armelijk geklede vrouw aan een ijzeren opklapbaar tafeltje zit en daar de veren van een dode ijsvogel uittrekt en daarmee een kunstwerk met allerlei bladeren aren en schelpjes maakt.
De sfeer die rondom deze vrouw naar voren kwam zetten me aan om er een verhaal rond te schrijven.
Zelfs een lied uit een cd van Joe Dassin nam ik ter hand waarin hij L’ ete Indien bezingt en me daarmee in de sfeer van die tijd bracht.
Willy - tessy
Je maakt me nieuwsgierig naar wat volgt..
Hoeselaar: Hopelijk voldoe ik aan jou nieuwsgierigheid
Willy - jan
onderhoudend geschreven,
grtzz
Hoeselaar: Dank je wel, het is uit de duim gezogen maar het stond me aan
Willy - Anjer
welk spannends komt hier nog kijken Hoeselaar? grt Anjer
Hoeselaar: Afwachten dat is de boodschap, geniet er maar van
Willy
|
