Volg ons op facebook
|
< terug
Thekla's geheim 3
Jeffrey liep naar een denkbeeldige plaats en wees met een klein gebaar waar die bank vroeger gestaan moest hebben.
"Ze kon uren over van alles en nog wat praten en waarlijk dan hing ik aan haar mooi gevormde lippen. Thekla kende hier ook elke vogel, elke boom of struik, en niet te vergeten de onnoemelijke hoeveelheid aan planten maar ook schaduwzijden van deze plaats, zoals de vraatzuchtige vos. Hij richtte hier meermaals een bloedbad onder haar kippen, konijnen en de ganzen aan. In de wintermaanden zag je de oude vrouw bijna nooit buiten, dan schreef ze naar allerlei mensen die ooit bij haar op bezoek waren". "Ik nam dan als ik haar brieven bracht, haar post mee, zo hoefde zij niet naar het dorp te gaan. Meestal waren dat oudere mensen die allerlei kwaaltjes met kruiden lieten behandelen die ze dan ook zeer nauwkeurig voor hen samenstelde. Als je zag wat voor een mooi handschrift ze had, dan kon men niet geloven dat ze nooit een klaslokaal van binnen zag. Het schrijven zou ze hoe dan ook van haar vader geleerd kunnen hebben, maar jammer genoeg zei ze nooit een goed woord over hem. Volgens ze me ooit vertelde was er een van haar vrouwelijke klanten die haar het schrijven en lezen bijbracht. Deze vrouw vond het maar niets dat zij bij de vele bezoeken die ze aan Thekla deed telkens weer de vele zakjes en flesjes van titel moest voorzien, daarom dat ze uit eigenbelang tot die actie overging. Wat die klant niet vermoedde was dat ze een zeer leergierige kandidate voor zich had die geen minuut zonder boek of pen te zien was
De jonge Phebe Collins vroeg Jeffrey om van plaats te kunnen veranderen, haar arm vertoonde krampen door het ongewoon houden van de microfoon die ze telkens weer van richting moest veranderen. De jonge begeleider vond het bankje waarop hij zat te hard voor zijn te mager uitgevallen achterwerk. Jeffrey schudde bijna onmerkbaar met het hoofd en vroeg zich af uit welke zachte houtsoort hij dan wel gesneden was. Ergens was Jeffrey toch blij dat ook hij van plaats wisselen kon. De nabijheid van voeten die zich als doel gesteld hadden om op deze wijze contact te regelen was hem al van in het begin tegengevallen. Dit jong ding mocht er heus wel zijn, maar het idee dat zij op zo een slinkse wijze iets van hem zou kunnen lospeuteren en dat dan nog zonder enige tegenprestatie, stelde hem erg teleur. Het drietal trok het witgekalkte huis binnen waar nog alles zo stond als dat de vroegere bewoners het achter lieten. De bank die buiten onder het raam stond en waar de journaliste en haar begeleider plaats op hadden genomen bleek het gewicht van het tweetal goed te hebben doorstaan. Jeffrey had zo zijn twijfels daarover gehad, maar vond het idee dat ze onverwacht kennis met harde werkelijkheid konden maken, wel op zijn plaats. Zij moest maar niet zo uitdagen naar hem strekken. De oude emmer die voor Jeffrey als zitplaats diende werd mee naar binnen genomen om daar weer diezelfde functie te kunnen vervullen. De lucht binnen in het huis was vochtig, rook muffig zoals een huis nu eenmaal ruikt als het al langere tijd onbewoond heeft gestaan. Alles wees er op dat het vertrek van de vroegere bewoners nogal chaotisch verlopen moest zijn. Bij het vertrek werden stoelen omgestoten en bij nog een ontbrak een poot. Een fauteuil in oud Engels rood kleurde het behang dat hier en daar los kwam. Hij stond in de linkerhoek van het grote vertrek met daarlangs een hoog tafeltje dat ooit nog een vaas met bloemen droeg. In de rechterhoek vlak naast een eenvoudig met natuursteen opgetrokken schouw, zagen de bezoekers dat glasscherven verspreidt op de stenen vloer lagen. Op de kast langs de schouw lagen oude vergeelde kranten en papieren en een doos met krulspelden. Een onderschoteltje dat ooit deel uitmaakte van een koffieservies stond voor de kast met iets harigs dat groen kleurde erop. Vlak bij de voordeur lag het uitgedroogde kadaver van een kiekendief waarvan zijn veren hem herkenbaar maakten. Aan de gezichten te oordelen die de bezoekers hier ten beste gaven, kon Jeffrey uit opmaken dat zijn idee om hen hier naar binnen te loodsen niet meteen dat effect had, dat hij gehoopt had van hen te oogsten.
"Zo, ik heb jullie nu ook eens mee naar hier binnen genomen, zodat jullie kunnen aanvoelen hoe dat men hier vroeger woonde en leefde".
Het was de jonge vrouw die grauwgrijs uitsloeg bij het zien van de dode vogel. Jeffrey begreep dat het
"Aitsch ! Wilt je verder gaan met het interview, nee dank je wel, daar pas ik voor". Ook de jonge man trok zijn neus op en bleef halverwege het woonvertrek staan en schudde met zijn hoofd.
Dit was een janboel van jewelste en de jonge vrouw vond het maar niets om hier binnen verder te gaan met het opnemen van dit verhaal. Jeffrey merkte meteen dat dit niet de juiste tactiek was om zijn verhaal kwijt te raken. Daarom ook dat hij de oude bank die onder de schelf stond met een bezem van het loof ontdeed en met een zakdoek de resterende vuiligheid weg veegde. Het was nog zo een bank die sporen van het verleden aan zich droeg. Jeffrey nam de bank die gelukkig niet zo zwaar leek te zijn en sleepte deze tot onder het venster naast de voordeur In de rugleuning had een verliefd koppeltje als een soort van ornament met een mes hun initialen ingekerfd.
"Zie zo, dat zal dan wel een stuk gemakkelijker praten zijn".
De Phebe zette zich als eerste sloeg haar benen over elkaar, keek even recht voor zich uit als wachtte ze op iets, greep in haar tamelijk grote handtas en haalde er een volgend pakje sigaretten uit dat ze aandachtig bekeek als was het een kleinood, rekte zich een beetje en haalde er een sigaret uit en stak deze aan. Ze inhaleerde twee maal heel diep en snel achter elkaar en liet de rook heel langzaam tussen haar lippen ontwijken. Een derde poging deed haar even hoesten en met haar linkerhand zocht ze de opening in haar handtas en liet het doosje en aansteker daarin verdwijnen.
" Kan het zijn dat het hier 's nachts spookt"?
Dit was een vraag waarop Jeffrey eigenlijk al de hele tijd op gewacht had maar die nu pas te voorschijn kwam.
"Ja, weet je, we hebben zoiets in het dorp gehoord en zijn daarom ook naar hier getrokken om achter deze waarheid te komen", ze stak daarbij haar beide handen omhoog en maakte daarbij een knipperend gebaar met haar vingers
"Naar het schijnt, ging de jonge dame verder, moet dit al meer dan twintig jaar zo gaan, is het niet"?
"Ja, en ook weer neen, bemerkte Jeffrey, kijk, in het dorp vertellen ze van alles en nog wat zonder dat ze iets van het echte verhaal kennen. U zult ook wel weten, dat men in het dorp van een mug een olifant maakt, en hoe meer er verteld wordt, hoe meer het verhaal zijn oorspronkelijke inhoud en waarde verliest. Ik denk dat dit wel overal zo zal zijn. Een feit is wel, dat hier dingen gebeurden die niet te verklaren zijn maar daarom nog niet griezelig genoemd kunnen worden".
"Ach, nu begrijp ik waar u naartoe wil, kwam Phebe heel attent tussen beide. Ja, ik had in het dorp al gehoord dat Thekla een zoon moest hebben maar die dan later overleden is. Gek toch en dit terwijl ze nooit getrouwd is geweest, zelfs nooit een man had of in haar buurt duldde, moet jij me eens vertellen hoe dat dan kan.
feedback van andere lezers- Anjer
ja ik volg ben ook benieuwd hoe het met die thekla vergaan is en de vermeende zoon, grt Anjer
Hoeselaar: Ach je leest het wel, lief dat je even gedag kwam zeggen
Willy - tessy
Ja nu ben ik toch ook wel nieuwsgierig hoor
Hoeselaar: daar ben ik blij om want dat is voor mij een vrijgeleide om verder te schrijven
Willy - Dora
Onbelekt ontvangen? Men ontvangt vaak de geruchten die later tot waarheden worden geklonken...journalisten zijn ook maar mensen. Men luistert vaak naar wat niet wordt gezegd en vult in wat men hoopt of wil. Goed verhaal hoor.
Hoeselaar: In dit geval bestem ik wat in de krant komt want het toch maar een verhaal dat een verhaal vertelt
Willy - hettie35
Weer fijn gelezen Willy, en van die mug tot een olifant dat komt mij
heel erg bekent voor. Het gebeurt bijna overal waar mensen te
nieuwsgierig zijn. Ik weet dat ik laat ben gaan lezen bij je verhaal
maar de maanden November en December waren minder prettige maanden voor mij. Maar ik ben er weer volop en met goede moed.
Liefs Hettie
Hoeselaar: Geeft toch ook niets, iedereen heeft zijn vrijheid van lezen of niet.
Ben blij dat je er mee door ging
Willy
|
