|
< terug
Thekla's geheim 7
"Eet je met ons mee? Vroeg de jonge vrouw terwijl ze met haar hoofd gebood om dit voorstel toch maar aan te nemen. De waard had hen een hoek aangeraden waar de zuid en westzijde door grote strakke vensters werd ingenomen. Binnenin voor de vensters waren vaste banken gemonteerd die met rood en groen gestreept denim overtrokken waren. De langgerekte tafel die daarvoor stond was strak van vorm gelijk het hele interieur.
"Ja, als u zo aandringt, ja, dan kan ik niet anders dan op jullie aanbod in te gaan, zei hij al lachend, en schoof ook achter de tafel waar het tweetal zich geïnstalleerd had. Jeffrey schoof zo ver door dat hij tegen de jonge dame aan zat en lachte daarbij schaapachtig.
"Ik vroeg je om mee te eten, niet om me meteen als een toetje te beschouwen, trouwens ik heb al iemand die me met huid en haar lust. Haar begeleidende glimlach liet Jeffrey verstaan dat zijn toenadering ietsjes te abrupt was geweest, maar dat haar opmerking niet ernstig genomen moest worden. Hij stond meteen op en zette zich aan de voorkant met het gezicht naar het venster toe gekeerd.
"Sorry, was enige dat uit de mond van Jeffrey kwam waarbij zijn hoofd als een tomaat kleurde.
Nadat de bestelling werd opgenomen en het gesprek van zo-even verder gezet, bleek dit een voltreffer van een restaurant te worden. Alles klopte, de warmte het interieur de sfeer en als het eten zo zou smaken als de geur die uit de keuken kwam en het uitzicht achter hen naar buiten toe. De kastelein van de taverne TheThree Oaks, zoals hij zijn lokaal noemde, Jack, rade het drietal zijn culinaire hoogstandjes aan. Hij meende dat zijn specialiteit hier in de buurt wereldberoemd was en door zijn cliënteel daardoor vaak besteld werd. Na zich met elkaar afgesproken te hebben allen het zelfde menu te nemen maar de drank afzonderlijk te verrekenen, ging Jeffrey verder met zijn verhaal.
.Hij haalde een papiertje uit zijn broekzak en legde dat plechtstatig op de tafel en zei;
"Ik weet waar ik met mijn verhaal ben steken gebleven, en daarom zou ik ook daar in die passage verder willen gaan. Nu ja, dit is maar een hypothese en wie weet met wie Benjamin werkelijk in zee is gegaan, blijft gissen. Dat van Al Capone is een beetje te hoog gegrepen vermits hij niet zo een sterk ontwikkeld intellect bezat.
De kastelein him self serveerde de bestelde dranken met een brede glimlachen en vroeg of het gezelschap nog iets anders wenste buiten de al genoteerde bestelling. Een hoofdknik van de enige dame aan tafel vertelde voldoende om dit gezelschap in hun gesprek verder te laten gaan.
"Ik heb Thekla voor het eerst gezien toen ze al eind vijftig was, en ik vergeet die dag nooit nog in mijn leven. De toenmalige postman Peter Quats, god heeft is zijn ziel genadig, was die week ziek geworden dus moest ik zijn ronde voor het eerst doen. Het regende pijpenstelen en ik kwam pas ver in de namiddag bij Thekla aan. Haar adres lag een heel eind van de normale route af, en ik had juist die dag een grote kartonnen doos voor haar achter op mijn fiets. De regen had z'n uiterste best gedaan om het omhulsel volledig te doorweken. Had ik op voorhand geweten hoever dat ik omrijden moest, en hoeveel tijd ik zoal verloren had met al de voorgaande adressen te vinden, had ik mijn voorzorgen genomen, en een zeildoek om mijn vracht gebonden. Met de vracht achterop en ikzelf helemaal doorweekt klopte ik bij de verkeerde deur aan. Er kwam geen reactie en dus klopte ik nog eens en nog eens en nog. Ik voelde hoe dat ik bespiedt werd en automatisch draaide ik me in die richting. Ik keek achterom en zag aan het venster van een houten veranda een zwart kopje naar me staren.
Even later ging de deur tegenover open en een vrolijke warme stem vroeg; "Ben jij de nieuwe postman?" Ik moest bij haar binnenkomen en werd me meteen met een glas thee met honing voorgeschoteld. Bij de doos of wat daar nog van over was hielp ze me mee om die naar binnen te dragen. Eerst toen mijn kleding en ikzelf weer helemaal droog waren, mocht ik het huisje verlaten. Ik wist toen nog niet dat dit het begin van een lange en prachtige vriendschap zou worden. Vanaf dat moment voelde ik me goed bij deze ietwat oudere warme vriendelijke vrouw waar men mij zo voor gewaarschuwd had. Ik begreep de mensen in het dorp niet meer. Bijna niemand kende haar, had nooit contact met haar en toch vertelde men de meest bizarre en afschuwlelijke dingen over haar. Ik wierp me voor haar op, maar Thekla rade me aan dit niet te doen.
"Luister, zei ze een keer tegen me, tegen domheid Jeffrey, vochten de goden te vergeefs, waarom zou jij dan je nek uitsteken en op hoongelach onthaald worden."
feedback van andere lezers- hettie35
Zo ik ben weer helemaal bij gelezen en kijk uit naar je volgende deel.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: Ben blij dat je het niet opgeeft want ik had het al bijna gedaan
Willy
|
