|
< terug
een oud pinksterverhaal bij kerst
De oude man kon zich niet rustig houden. Zijn gedachten maalden door zijn hoofd. Hij had zich al met Mahler te slapen gelegd, maar ondanks de rusttherapie die de muziek hem bezorgde, was de rust niet wedergekeerd.
De koffie smaakte hem niet en wat hij ook maar vastnam, niets kon hem boeien.
Morgen was het Pinksteren. Eén van de belangrijkste feesten die hij kende in zijn overtuiging en geloof.
Met zijn vinger wees hij naar de boeken die hierover zoveel vertelden.
Pinksteren een feest van de joden. Een oogstfeest voordat er gezaaid en binnengehaald wordt.
Hij wist het wel. De joden die uit hun slavenland vertrokken en zeven weken later hun Pinksterfeest vierden voor de grote berg waar zij hun stenen tafels kregen.
Het feest waar zij niet alleen de eerstelingen (het beste waarmee zij gingen zaaien) offerden aan hun God, maar ook het feest waar ze hun vrijheid en het verkrijgen van hun wet vierden. Het lijkt zo tegenstrijdig. Enerzijds de vrijheid vieren en anderzijds de beperking door de wet. Kon hij deze ogenschijnlijke tegenstrijdigheid omvormen van een contradictie tot een paradox?
De joden hadden zoveel gezien en meegemaakt, dat hun geloof niet uit ijdele woorden, maar uit tastbare feiten bestond. De meesterlijke uittocht uit een land dat hen knechtte tot een verwerpelijke mensensoort, een stempel die, ze achteraf gezien, heel hun bestaan zouden dragen. En dan aan die grote berg. Eerst het drama met een kalf uit goud, waarbij het magische uit hun geloof wel voorgoed verdween. Nadien het grote feest met de tafels die slechts uit tien woorden bestond.
Vrijheid en geloof samengebracht in één geheel.
De Tien Woorden op zich, worden nu als universele menselijke wetten gezien, maar blijkbaar was het toen wel heel revolutionair. Want moesten die wetten toen gekend zijn, als wet, dan was het een zinloos feest geweest. Diep in het hart van de mens die het goed bedoelde, kon men deze wetten zeker onthalen. Ze vormden een logica die men maar al te graag tot een attitude wou maken. En de anderen dachten dat het een makkie was om aan deze Tien Woorden te voldoen, zodat de winst alleen maar groter kon worden.
De oude man wist het wel. De tijd had de jood geleerd dat die Tien Woorden zeker niet eenvoudig waren. Meer zelfs, er was geen mens die er aan kon voldoen.
Als blijk van vertrouwen offerden de joden hun eerstelingen van de oogst, feitelijk het beste, de garantie om een goede opbrengst te hebben, aan hun God. Stel je voor je beste fokdieren en je beste zaaigoed afgeven aan iets wat je niet altijd kunt zien en begrijpen. En dit met een vertrouwen dat het goed komt. Klaarblijkelijk werkte dit ook. De oogsten waren goed en de opbrengsten waren ongelofelijk. Een net vol met vissen dat op scheuren aan met hulp moest binnengehaald worden.
Het feest waarop de joden hun wet en hun vrijheid vierden, werd plots een feest waar de christenen hun vrijheid in de Geest vierden.
De Tien Woorden herleid tot Twee Woorden in het Christendom, maar in die Twee Woorden zaten de Tien Woorden wel in vervat.
De Geest die de mens van binnenuit verandert tot een mens die bewust van die Twee Woorden, met de andere mens leeft en respecteert. Zodat het volbrengen van die Twee Woorden wel mogelijk worden.
Nog voor de mens zijn sterfelijke overzet naar het onsterfelijke, krijgt de mens de kans om zijn leven op het goede spoor te zetten. De Geest die waait en gaat waar Hij wil en op Zijn manier. Hoe vaak wilt de mens niet dat de Geest waait zoals de mens dat wilt en denkt de mens dat de Geest dit ook doet? Alsof de mens de Geest kan manipuleren tot een werktuig dat hem toebehoort.
De Geest die de mens vertelt wat eerbaar is en ook wat oneerbaar en zelfs verwerpelijk is. De mens die de andere mens de duvel aandoet die kan rekenen op een afwijzende Geest in zijn bestaan.
De Geest die ook oplossingen aanbiedt, zodat het diepe schuldgevoel ook op genezing kan rekenen. En de Geest die wijst naar de oplossing voor de mens in mentale nood.
De mens die met Pinksteren zijn beste talenten offert. Niet omwille van de oogst die zal komen in de eeuwigheid, maar wel omdat die mens weet dat hij daardoor veel bruikbaarder is voor de medemens waarmee hij leeft.
De mens die de kracht (dunamis = Grieks) van de Geest ervaart en hiermee ook op weg kan gaan, zodat hij die explosieve kracht op een positieve wijze kan omzetten in tastbare zaken. Waardoor het geloof ook een echt 'weten' wordt.
De oude man bedacht zich en vroeg zich af, wie is met dit verhaal nog gediend? Mensen hebben geleerd dat de verhalen uit het verleden fabeltjes zijn en dat geloven iets is voor mensen die de evolutie nog niet helemaal hebben volbracht.
Door het zich nog eens allemaal voor de geest te halen voelde hij de rust terugkomen. Hij zette zich met de krant in de zetel en liet de rust over hem neerkomen waardoor zijn ogenleden dichtvielen en een diepe slaap hem overmeesterde, zodat hij vredig sliep.
feedback van andere lezers- jan
een mens moet een keus maken...
ivo: zo is het jan, helemaal juist - hettie35
Heel fijn om te lezen Ivo,
groetjes Hettie
ivo: bedankt Hettie ..
|
