|
< terug
De witte slagerij
Daar stond hij: stoer, fier met een zeer indrukwekkend lichaam.
De weegschaal zou zeker meer dan 120 kg aanwijzen,
mocht hij dat al willen weten.
Op dit moment stond hij, keurslager en thuisslachter, Henk Boxveld
nog helemaal alleen in de kille ruimte waar de temperatuur constant rond het vriespunt gehouden moest worden.
De koelcel waar die al jaren alle soorten en maten vleeshompen tot vleesproducten had verwerkt.
Smetteloos wit hadden ze vanavond weer op de stoel gelegen, zijn slagersbroek
en slagersjasje, voorzien van 2 rijen van 6 blinkende knopen.
Aan de haak naast de deur hing zoals altijd zijn slagersmuts aan een haakje.
De muts die hij altijd pas bij het verlaten van de kamer opzette bleef deze avond stil aan zijn haakje hangen. Op dit soort avonden werd déze muts niet opgezet!
Zo stond hij daar in de koelcel een minuut of vijf diep in gedachte verzonken voor zich uit te staren. Ondanks de lage temperatuur parelden de zweetdruppels van zijn gezicht. Ze zullen toch wel komen, vroeg hij zich af. Hij werd wat onrustig.
Afgelopen middag om precies 15.00 uur hadden ze gebeld, de mannen van de noodslacht. De voor hem bekende stem had kort gesproken, "vanavond bij jou om 20.00 uur een noodslacht".
Henk wist na al die jaren wel wat dit betekende: er zouden zich vanavond om 20.00 uur drie mannen melden hier in de koelcel om samen met hem een noodslacht uit te voeren op een stuk vlees dat overbodig was geworden.
Dit ritueel moest snel en bekwaam uitgevoerd worden omdat het illegaal, gevaarlijk en strafbaar was, toch deed Henk er al tien jaar aan mee.
Hij stond nog wat te overleggen met zichzelf toen om klokslag 20.00 uur de deur achter in de koelcel geopend werd.
Er stapten drie kerels van middelbare leeftijd, ook gekleed in smetteloos wit,
het vertrek binnen. Allen keken strak voor zich uit. Hun gezicht kende geen tekenen van enige vriendelijkheid of emotie. Plichtmatig knikte ze in het voorbijgaan kort naar Henk, die dit op dezelfde wijze beantwoorde.
De drie slagers hadden allen een kistje bij zich dat lang, smal en smetteloos wit van kleur was. Voorzichtig werden de kistjes op het grote eiken hakblok gezet, het blok dat een groot deel van de koelcel vulde. Uit de kistjes kwamen een aantal korte en lange vlijmscherpe slagersmessen die volgens een vast patroon naast elkaar op het hakblok gelegd werden.
Henk liep een beetje verdwaasd en afwezig om het blok om vervolgens
naar de achterdeur te lopen en te verdwijnen om vervolgens een moment later weer binnen te komen met een verrijdbare tafel met daarop een stuk diepgevroren vlees. Onder de tafel lag een enorme gehaktmolen waarmee straks de afgesneden delen fijn gemalen konden worden. Het zag er allemaal een beetje luguber uit.
Alle vier aanwezige slagers hanteerden hun messen met veel vaardigheid en kunde. twee slagers sneden met de grote messen het vlees in grove stukken waarna de andere twee er kleine stukken van sneden.
Na twintig minuten lag er een grote berg vleesstukjes op het hakblok.
Henk zette de gehaktmolen in werking.
Stuk voor stuk verdwenen de stukken in de trechtermond boven op de molen.
Toen het hakblok leeg was stonden er drie zakken, van een dik soort kunststof dat absoluut geen vocht doorliet, op de grond.
Iedere zak werd zorgvuldig dicht geknoopt en op de verrijdbare tafel gezet.
De messen en gehaktmolen werden zorgvuldig schoongemaakt en opgeborgen.
Nog steeds was er geen woord gesproken en bleef het ijzig kil in de koelcel.
Alles in de koelcel was weer brandschoon en smetteloos wit, de noodslachting zat erop. drie slagers verdwenen, met hun gereedschap en de zakken, weer op dezelfde wijze als dat ze gekomen waren, door de achterdeur.
Als alles weer stil en rustig is in de koelcel staat Henk daar nog een hele tijd roerloos naar het hakblok te kijken. Zijn gedachten gaan terug naar tien jaar noodslacht. Hij neemt een definitief besluit, dit was de laatste. Hij kan er niet langer meer tegen. Henk loopt langzaam de deur uit en kijkt nog een keer om. Zijn blik blijft rusten op het hakblok en hij begint te trillen en zacht te huilen.
Dan sluit hij voorgoed de deur.
De volgende dag las men in de ochtendkrant:
Slager Boxveld pleegt zelfmoord
Vanochtend om 7.00 is slager Boxveld
door een voorbijganger dood aangetroffen
achter de koelcel naast de slagerij.
De politie sluit niet uit dat de zelfmoord
iets te maken heeft met het vermoeden
dat al jaren bestaat dat de slager
sympathieën had met de ku klux klan
Aan een haakje naast de deur van zijn slaapkamer
hing een smetteloos witte puntmuts.
feedback van andere lezers- duivelstrikje
leuk, mooi geschreven, ontroerend einde!
groetjes, duivelstrikje
sabine: echt ontroerend is het niet bedoeld
misschien heb je de clou niet in de gaten.
dank voor je reactie - nutswritingkate
Die laatste zin geeft kippenvel...
sabine: dank je
heb de spanning proberen op te bouwen met de clou in
de laatste zinnnen
groet paul - geertje
lang geleden pauk,
en dan zo'n verhaal...
liefs, knuffel
geertje
sabine: het is wat erg druk de laatste dagen
ga weer proberen , ook al is het laat op de avond, iedere dag een bijdrage te leveren
dankie voor je reactie, hugy
paul - lilKim
Spannend tot de laatste zin. Chapeau!
Greetz
sabine: dank je, ben nog niet zo heel lang aan het verhalen schrijven.
maar probeer verschillende onderwerpen uit en wacht dan op reactie. positieve en kritische noten stel ik zeer op prijs.
groet Paul - Hartman
zeer spannend tot de laatste zin
sabine: dank je wel
probeer de spanning op te voeren in een verhaal
lukt niet altijd maar deze is wel geslaagd
groet - Vansion
tja ... het woord 'zuiver' krijgt hier wel een andere klank hé ... en wat een ijzige stilte ...
voortreffelijk neergepend - vooral de concrete details maken het 'voelbaar'
sabine: dank je voor deze mooie Fb
ik probeer meestal de details te omschrijven voor een betere beeldvorming
groet Paul
|
