|
< terug
stationsromannetje (2)
Terwijl ik rechtstond om haar jas aan te nemen en voorzichtig op de leuning van de stoel te leggen, zag ik een rood randje onder haar oog. Zij had gehuild. Haar oogpotlood had het niet kunnen camoufleren. Even dacht ik eraan het haar te zeggen, maar iets zegde in me om dit niet te doen en het zo maar te laten.
Ik deed teken naar de ober om te bestellen. De man had blijkbaar zijn beste tijd al gehad want ik had de indruk dat hij me met alle moeite wenste te negeren. Alsof een ober de aandacht te vragen een onbeleefde handeling zou zijn.
Ik voelde me wel opgelaten, want ik wou galant zijn om een ober te bestellen, maar door zijn negeren werd ik wel even voor schut gezet. Je zwaait daar met je arm in de lucht en geen mens die reageert. Het leek alsof ik ingebeelde vliegen aan het wegjagen was.
Blijkbaar had hij het toch wel gezien, maar wou hij eerst naarstig zijn taak afwerken. Want plots stond die daar als een uitgezaagde plank met een witte tetradoek over zijn rechtervoorarm vlak achter mij.
Ik schrok er wel van en nadat ik wat bekomen was bestelde ik nog eens twee koffies.
Zij vertelde me hoe haar reis was verlopen en hoe ze reeds van zes uur 's morgens was vertrokken om nu op tijd hier te zijn. Met de trein rijden is altijd wel wat reizen en ze vond dat die slogan ook wel geslaagd. De mensen die zo voor je gezicht komen zitten en niets zeggen. En dan mag je al blij zijn dat ze niet in hun neus beginnen peuteren of in hun haar krabben alsof ze een heel leger luizen hebben uitgenodigd om op hun kruin maneuvers uit te voeren, zodat je als onvrijwillige toeschouwer echt niet weet of de roos of neten zijn die de grond tussen uw en de andere voeten bevuilen.
Manieren en opvoeding zijn blijkbaar doorheen de mazen van de tijd verloren gegaan.
Terwijl ze zo zat te vertellen kon ik het niet nalaten haar stilletjes te bewonderen. Dit is een dame die je niet zomaar laat zitten in een cafeetje. Hier ga je ergens sjiek mee eten en je zorgt ervoor dat ze niets tekort komt.
Haar taal was heel verzorgd en ik merkte direct dat ze een heel erudiete indruk gaf. Zij moest niet pronken met diploma's en opleidingen. Haar begaafdheid straalde doorheen haar taal en spreken. Ze had het me vroeger al verteld, mannen zijn bang van vrouwen zoals zij, en daarom was het haar nooit gelukt om lang bij een zelfde man te blijven.
Ondertussen vertelde ze me dat tijdens de reis deze morgen zij het gevoel had dat ze beloerd werd door een man die drie rijen verder zich achter haar had gezet. Want toen ze van rijtuig veranderde, omdat de wagon net aan een scharnierknooppunt grenste, had ze gemerkt dat die man was meegegaan en weer drie zetels achter haar was gaan zitten.
De man leek er heel normaal uit te zien, en het was mogelijk dat beiden op hetzelfde moment over dezelfde problematiek aan het denken waren. Want het treinstel waggelde wel heel erg op dat moment.
"Maar", zei ze toen ernstig, '"toen ik daarstraks afstapte op het perron, was deze mijnheer ook afgestapt en blijkbaar moest hij opdezelfde plaats zijn als ik.
Sinddien heb ik hem niet meer gezien. Hij zal wel verdwenen zijn", troostte ze zichzelf.
Zelf keek ik nog eens rond of er een andere man ondertussen was binnengekomen. Maar al de mensen die er zaten had ik voor de trein was aangekomen ook al gezien, dus hier zat die gast niet.
De twee dametjes hadden het schijnbaar druk, want terwijl ik me probeerte te concentreren op de reden waarom ik haar hier in het station wenste te zien, spraken ze onhoorbaar geaffronteerd over de dame die mij vergezelde.
Misschien stelt men zich nu de vraag hoe ik dit kan weten? Wel ik heb in het verleden ooit liplezer geweest in een dovenschool.Nu kon ik deze vaardigheid dienstbaarstellen, zodat ik me toch een beetje minder bekeken hoefde te voelen.
feedback van andere lezers- Anjer
ja ik volg ook terug ivo, ga vooral verder, grt Anjer
ivo: bedankt Anjer ik doe mijn best - koyaanisqatsi
Yep, dit volg ik Dora.
ivo: oeps jullie leggen een zware last op mijn schouders en pen ... oeps oeps oeps ... blup blup blup ... dank je wel voor het volgen en lezen - Hoeselaar
Dit is mij ook al meerdere malen opgevallen dat men geen waarde meer hecht aan goede manieren noncharlant met de medemens omgaat.
Het laat zich lekker lezen
Willy
ivo: bedankt Willy - Mistaker
Echt een leuk verhaal! En misschien had die dame een allergie joh, vandaar die rode oogjes ;-)
Groet,
Greta (in de titel ben je een S vergeten)
ivo: ik herstel het 's'je en idd mss wel, we zullen zien morgenvroeg ... bedankt Greta - julien_maleur
aangenaam om lezen
JM
ivo: bedankt julien - Dora
Genieten wel hoor dit...
Mooi: Manieren en opvoeding zijn blijkbaar doorheen de mazen van de tijd verloren gegaan.
Die intrigerende man... oef oh jeh. Kom maar snel af met de rest.
ivo: bedankt,
|
