|
< terug
Schrijversbloed kruipt .4
Thuis opende hij de brief van Dini. Ze was iemand die hij nog niet zo lang geleden via Loes had leren kennen. Een pittige tante met uitgesproken ideeën. Het soort vrouw dat wel enig ontzag inboezemde. Hij had in haar al direct een blood sister of een soul mate herkend.
"Ik heb net je ziekenhuisverhaal gelezen dat Loes me heeft toegestuurd," schreef ze.
Dat was niet de bedoeling geweest. Loes had dat niet moeten doen want het verhaal was nog niet helemaal zoals het wezen moest, was nog niet `opgeschoond'. Pas als het perfect was, had hij het zelf aan Dini willen geven.
"Naar aanleiding daarvan moet mij een aantal dingen van het hart. Ik vind het ronduit verachtelijk dat je misbruik hebt gemaakt van al hetgeen ik je in goed vertrouwen heb verteld over de tijd dat ik daar nog werkte. Het is nooit mijn bedoeling geweest je op die manier materiaal te verschaffen voor een onzinnig en goor verhaal waarin al mijn belevenissen op een overdreven wijze of totaal verdraaid weergegeven worden. Als je eenmaal je kans hebt geroken kom je op andermans leed af als de haai in Jaws op een ongestelde vrouw. Ik vind het zeer achterbaks en gemeen van je dat je me hebt uitgehoord over zulke intieme dingen om daar dan later een verhaal van te maken waarvan ik moet zeggen dat ik het bitter slecht vind. Waar ik me met name aan stoor is de walgelijke eindscène. Zo laag-bij-de-gronds is die affaire in werkelijkheid nooit geweest. Ik vraag me trouwens af of je wel beseft wat je me aandoet met je geschrijf. Immers, iedereen in mijn huidige werkomgeving of behorende tot onze gezamenlijke kennissenkring zal mij er onmiddellijk in herkennen. Mij zijn bij het lezen en herlezen van je prulverhaal een aantal dingen opgevallen. Je hebt een uitermate negatief mensbeeld en een puberale voorliefde voor vieze woorden en platvloerse uitdrukkingen. Ik zal je daarom op dezelfde manier vertellen wat ik van je vind. Je hebt - hooghartige lul die je bent - een ziekelijke neiging om af te geven op gewone Groningers die het Groningse dialect spreken. Tot slot zou ik willen opmerken dat als je weer eens met medische klachten bij me komt, ik je een heel andere behandeling zal geven - meer in overeenstemming met de manier waarop je mij behandeld hebt. Overigens hoop ik dat je kwaal dan iets veel ergers en engers is dan je vorige: kanker aan de testikels bijvoorbeeld, of aids. Verder spreek ik bij deze de wens uit dat jij - walgelijke klootzak die je bent - mij niet onder de ogen komt op het verjaardagsfeest van Loes komende zaterdag. Dan niet en nooit niet. Val hartstikke dood!"
Godverdekloteshit wat erg!
Wat de Groningers betreft had Dini het beslist bij het verkeerde eind. Hij had juist waardering en respekt voor de Noorderlingen. Hij was trots op ze. Die hadden immers nauwelijks op de fascistische partijen gestemd tijdens de laatste verkiezingen. Hadden zich niet, een enkele halfdebiel daargelaten, in de luren laten leggen door dat ultrarechtse schoftentuig. In het Westen, Amsterdam en Rotterdam, daar was dat wel anders. Rotterdam, de stad notebene die vernietigd was door het soort schorem dat er soortgelijke racistische ideeën op nahield. Wat mankeerde die Rotterdammers toch dat ze daar met tienduizenden fascistisch-rechts hadden gestemd? Die moesten toch hun hersens in plaats van tussen hun oren tussen hun billen hebben zitten. Als die mensen op de wc te hard drukten, poepten ze hun hele herseninhoud eruit en waren ze hun verstand kwijt. Maar het waren lang niet alleen vrachtwagen- en taxichauffeurs, of winkeliers met tegenvallende omzetcijfers, of leden van schietverenigingen die op die nare rechtse partijen hadden gestemd. Eén op de drie fascistenstemmers was christen, had er in de krant gestaan. Wat wilde je ook, je kon het verwachten van die aanbidders van hun oudtestamentische fascistengod. Vijftig jaar geleden was er ook nauwelijks verschil tussen de geloofskudde die God de Verschrikkelijke aanbad en de overwegend christelijke Nazihorden die Hitler vereerden. Het ene leidde op natuurlijke wijze tot het andere.
Afijn, dit alles tegen Dini zeggen, daar zou hij de kans wel niet voor krijgen. Dini kon hij nu dus ook wel afvoeren van z'n lijstje vrienden en kennissen en op de vijandenlijst zetten. Op zo'n manier bleven er nog maar bitter weinig over. De lijst van vijanden was inmiddels zo lang geworden, dat mensen die er voor in aanmerking kwamen eerst op een wachtlijst moesten worden gezet. Later, als er weer een paar dood waren gegaan en er plaatsen vrijkwamen, konden ze op de officiële lijst komen te staan. Op de vriendenlijst was plaats genoeg maar er waren haast geen gegadigden voor.
feedback van andere lezers- Dora
Hoe komt een schrijver aan inspiratie?
Zie hoe snel iets veelbelovends door een buitenstaander wordt beinvloed. Zonder navraag maar meteen een heel proces van communiceren over geslagen. Dini had hem, als ze zo stevig in haar schoenen stond, ook persoonlijk zijn vet kunnen geven... Stevige dialoog. Af met de beide dames? Of hen gewoon persoonlijk oog in oog de oren wassen?
|
