|
< terug
stationsromannetje (5)
De gedachte om deze dame alleen achter te laten in een hotel waar ze niemand kent wrong een beetje in mijn achterhoofd. Anderzijds was ik niet bereid om aan deze ontmoeting een andere betekenis te willen geven en wou ik haar zeker niet de indruk geven dat er iets meer kon zijn dan wat deze ontmoeting ook was.
Terwijl zij haar glas leegdronk betaalde ik met mijn creditcard de rekening.
Blijkbaar was die man ons nog niet vergeten. Vanuit de spiegel kon ik zien hoe iemand naar binnenkeek en probeerde uit te vissen wie er achter de muur zat.
Terwijl ze nog even naar de wc ging, vroeg ik aan Mo of hij toevallig geen andere uitgang had dan de traditionele voordeur. En ja, via de garage konden wij aan de achterzijde in een kleine straatje het restaurant verlaten.
Ik vertelde aan Mo wat er allemaal gebeurd was en hij begreep er niet zo veel van. Maar, hij stond erop dat zijn zoon ons met de auto naar het hotel bracht. Dit was een goed idee, want dan hoefde ik al dat vreemd gedoe ook niet aan haar uit te leggen waardoor zij misschien wel een hele angstige nacht zou doormaken.
De man stond aan de overkant zogezegd ongeïnteresseerd te kijken. Naast Mo zijn restaurantje waren nog enkele gelegenheden waar wij konden zitten, zonder dat hij dit langs de buitenzijde kon zien. Er zat hem dus niets anders op om de toegangsdeuren in het oog te houden.
Ik kon haar uitleggen dat Mo ervoor gezorgd had dat wij met een privé taxi naar het hotel konden gaan. Ik zou haar mee helpen inchecken en dan met Mo zijn zoon terug naar Antwerpen gaan.
Mo stelde Alex aan ons voor. Een frisse gast die blijkbaar de fitnesswereld lief had, want zijn postuur had zoiets wat mijn kleerkast ook heeft.
Alex nam ons via de keuken mee naar de garage waar een mooie donkerkleurige Mercedes. Het viel ons beiden onmiddellijk op dat de keuken van Mo een perfecte propere plaats was. Het inoxkleurige interieur blonk als een spiegel en zowel het aanrecht als de werktafel blonken alsof er nog niet eens gekookt was. En toch stonden er potjes op het vuur te pruttelen en lagen de ingrediënten voor de klanten netjes klaar om verwerkt te worden.
Net toen wij de garagedeur sloten om te vertrekken hoorden wij Mo roepen om ons te spoeden. Ik duwde mijn nieuwe stagiaire achteraan in de wagen en Alex zorgde dat zijn wagen in een spurttempo wegreed.
"Waarom al die haast" vroeg ze zich hardop af."tja" loog Alex, "ik denk dat er volk is binnengekomen en ik zal me moeten spoeden om snel terug te zijn". Terwijl de wagen de hoek omreed begreep ik wel dat de man ons maneuver had doorzien.
Terwijl we op de ring reden merkte ik aan Alex dat hij niet ontspannen reed. Ik kon aan zijn kijken in de achteruitkijkspiegel zien dat hij de indruk had dat wij gevolgd werden. Ik kon dit opmaken omdat hij een kruispunt vroeger naar rechts afsloeg. Blijkbaar wilde hij zeker zijn of wij niet gevolgd werden.
Ondertussen babbelden wij nog rustig over de mooie architectuur van de stad. De straat die we net hadden gepasseerd had een museumkarakter. De huizen in die straat waren het resultaat van een stadsontwikkeling van ongeveer honderd jaar geleden. Architecten lieten hun fantasie de vrije loop bij het ontwerpen van huizen van rijke families die het leven binnen de stad te druk vonden en daarom naar een sjiekere buitenwijk wensten uit te wijken.
De wijk had zelfs een verleden bij het ontstaan van België, de Hollanders zijn daar nog in een harde strijd uit de stad gezet.
Zijn rondrijden kon ik wel verantwoorden met het bekijken van de gebouwen, maar niet met de boodschap om zich te spoeden. Alhoewel, wie niet van deze stad is, kan niet direct weten dat er een omweg wordt gemaakt.
Tijdens het rondrijden zei ik tegen Alex dat hij direct kon vertrekken en dat ik wel met de taxi direct naar mijn huis zou gaan, zodat hij tijdig terug zou zijn om zijn vader te helpen.
De kinderkopjes in combinatie met de snelheid zorgden er voor dat het gesprek haast stotterend verliep.
Alex reed met zijn auto op de parking van het hotel maar parkeerde niet voor de deur. Hij zette zijn wagen buiten het zicht van voorbij rijdende auto's.
Toen wij waren uitgestapt, reed Alex snel weg en ik zag dat hij niet via de grote weg, maar via de zijstraat verder de oude wijken in reed.
Zelf konden wij via een zij-ingang direct naar de loge toestappen.
Terwijl wij langs de balie stapten zag ik dat een rode sportauto de straat was ingevlogen en achter de wagen van Alex spurtte. Ik wou geen enkel risico nemen en zei dat ik me bedacht had. Ik stelde haar voor om naar mijn bureau te rijden om daar eerst het project dat we samen gingen ontwikkelen eerst gingen bekijken. Wij stapten langs de voorzijde van het hotel terug buiten en konden direct in een klaarstaande taxi vertrekken. De man van achter de balie zal wel heel verbaasd zijn geweest.
Ik zag aan haar ogen dat ze er niets van begreep maar ze pruttelde ook niet tegen. Misschien vond ze het zelf ook nog te vroeg om een hele avond alleen op haar kamer naar nietszeggende films te moeten kijken.
Ik vroeg aan de chauffeur om ons via de ring naar mijn kantoor te brengen. Deze weg is om, maar ik was me er van bewust dat moest die man aan de man van de balie vragen waar wij waren, als hij erachter was gekomen dat Alex nog maar alleen in de auto zat, dat deze brave burger, die verbaasd ons van de ene deur naar de andere deur had zien gaan, ons zeker niet vergeten was en de man zou vertellen dat wij met een taxi die richting zouden uitgereden zijn.
Onderweg spraken wij over die oude straat waar wij net waren doorgereden. Het kwam goed uit dat ze die huizen wel eens beter wou bekijken. Ik stelde voor om uit te stoppen en eerst eens een wandeling te maken door de kleine straatjes in de omgeving. De taxi werd gevraagd om te stoppen en wij stapten uit. Hiermee had ik weer een dwaalspoor gelegd, zodat die man, moest hij die taxichauffeur kunnen achterhalen, terug kon gaan zoeken naar een naald in de hooiberg.
Nadat wij enkele de huizen in enkele straten hadden bekeken en de mooie mozaïeken op de gevels hadden bewonderd, namen we de tram richting kantoor. Niet beseffend dat twee mannen ons steeds hadden gevolgd.
feedback van andere lezers- Anjer
verassende wending ivo, werkstagaire, ha waar gaat dat heen? grt Anjer
ivo: tja tja tja het voordeel van de schrijver die soms in tijdnood zit om het een deftige kant te geven, dank je wel voor het volgen - Dora
Nou ben ik toch gepuzzeld, als kunstenaar onbekend met de kleur inox en wat staat er allemaal nog te wachten... eerst denk ik dat de HP een blinddate heeft, blijkt het een werkverhaal met achtervolging... mmmmja spannend
ivo: inoxkleur is nochthans een gekende kleur hoor ... jep een beetje de onduidelijkheden tijdens het verhaal wat klaarder krijgen en dan zien waar het naar toe gaat, ik heb wel een groot plan in mijn hoofd maar of het haalbaar is ... we zullen zien, dank je wel - koyaanisqatsi
Dat lijkt verdomd veel op de Cogels Osylei... ;-)
ivo: hahaha, jaja daar kan je wel iets over zeggen ... bedankt Koya .. - Mistaker
Verrassend!
Het valt me tegen van de ze dame van de wereld dat ze niet de helft van de rekening betaalt.
Groet,
Greta
ivo: tja tja daar zeg je me wat, ik zal er eens over nadenken of ik haar hierover zal bevragen en haar het eens laat zeggen zo tussen de soep en de pattaten ... bedankt voor het langskomen en het lezen
|
