|
< terug
Schrijversbloed kruipt .6
Hij bladerde de papiertjes door. Het waren voorspelbare vragen. Sommige had hij eigenlijk al beantwoord: Hoe schrijft u? Wat gebeurt er precies als u schrijft? Hoe komt u in de juiste stemming? Waar haalt u de stof of inspiratie vandaan? Hoe word ik zelf schrijver? Welke Nederlandse of buitenlandse schrijvers bewondert u of dienen u als voorbeeld?
Wat een ge-`u'! Hij voelde zich veel te onvolwassen om met `u' aangesproken te worden. Ze moesten gewoon `je' tegen hem zeggen. Jeroen Brouwers met z'n ouwelijke treurkop, die wilde dat ze `u' tegen hem zeiden, anders werd hij pissig. `U' gebruikte je voor mensen die je op afstand wilde houden. Het meest onvriendelijke en overbodige woord in de Nederlandse taal dat als eerste afgeschaft diende te worden wanneer men er eindelijk eens toe overging de gehele Nederlandse taal af te schaffen en te vervangen door het Engels.
Er was één vraag bij die er uitsprong, duidelijk gesteld door iemand die al eens iets van hem gelezen had, misschien wel Het Evangelie van O. Lekker Lekker. De vraag luidde: `Wat heeft u toch eigenlijk met christenen? Of tegen ze?'
Hij keek naar de rijen studenten, naar de kat-uit-de-boom-kijkende, afwachtende-houding-aannemende, stille, zwijgzame stiekemerds die daar vanachter hun studentenbrilletjes naar hem zaten te koekeloeren. Daar had hij eens zelf tussen gezeten. Er was niet zo erg veel veranderd.
Hij draaide de vraag om en zei: "Wat hebben christenen toch met of tegen mij?" Hij wist eigenlijk niet wat hij hier verder op moest zeggen, maar probeerde het toch maar.
"Ze schrijven me dreigbrieven met allerlei verschrikkelijks. Ze willen voor me bidden of willen me bekeren; allemaal dingen waar ik niet van gediend ben. Overal waar ik kom beginnen christenhonden heftig te blaffen en me venijnig naar de enkels te happen. Maar we drijven af, zoals ze bij de abortuskliniek aan de Radesingel zouden zeggen. Gauw naar de volgende vraag. Wat is de volgende vraag? O ja, wanneer ben je als schrijver geslaagd? Die vraag zal ik als volgt beantwoorden: Jaap Goedegebuure heeft ergens geschreven... Hè, roep nou niet meteen `Oh, díe Jaap Goedegebuure... die schooierachtige wekeling met de herseninhoud van een ziekelijke chimpansee!' Ik weet het, een vijand van Wolkers is een vijand van ons allen - dat is iedere criticus sowiesowieso. Maar dat neemt niet weg dat Jaap Aap soms zinnige dingen kan zeggen. Zo vindt hij dat de schrijver een `verontrustend' boek moet schrijven. De schrijver als onruststoker dus. Ook Nuis, je weet wel, die van Weinreb... ja díe... Die schrijft: `Een goed boek brengt een goede lezer altijd enigszins van zijn stuk.' Welnu, je bent als schrijver pas in je opzet geslaagd als je Goedegebuure hebt verontrust en Nuis van z'n stuk gebracht. Een boek moet de lezer even uit z'n evenwicht brengen. Als hij daarna z'n balans weer gevonden heeft staat hij des te steviger op z'n benen."
De volgende vraag luidde: Hoe reageert u op kritiek?
"Meestal reageer ik schouderophalend," zei hij. "De criticus is nou eenmaal een zielig lulletje voor wie, aangezien hij niet tot een ferme creatieve erectie of scheppingsdaad in staat is, in slappe staat weinig meer dan de urineerfunctie overblijft. Ik negeer de zeikerds."
Op de vraag: Waar vindt u de stof? was het antwoord kort en krachtig: "De stof ligt op straat. Net als de humor." Hij moest nu wel een beetje opschieten wilde hij z'n verhaal nog kunnen voorlezen.
Nog één vraag dan maar: Wat schrijft u momenteel?
"Een deconstructivistisch verhaal," zei hij. Prachtig zo'n woord: `deconstructivistisch'. Of wat dacht je van `intertekstualiteit'. Z'n toehoorders lustten er wel pap van. Daar waren ze voor gekomen: dikdoenerij, gewichtigdoenerij.
"Een deconstructivistisch verhaal getiteld Ghott, met een h en dubbel t. Over een ploert die dood en verderf zaait, die onschuldige mensen uitmoordt. Een soort Joegoslavische warlord, maar duizendmaal erger want duizendmaal machtiger. Het water maakt hij ondrinkbaar, hij ontketent plagen van muggen en steekvliegen, veepest, builenpest. Hij veroorzaakt natuurrampen en totale duisternis. Razzia's worden in opdracht van deze Ghott uitgevoerd in steden en dorpen, door een handlanger die, net als Joseph Mengele `de engel des doods' wordt genoemd. Maar sommige huizen worden overgeslagen want daar hadden de bewoners bloed op de voordeur en kozijnen gesmeerd ten teken dat ze trouwe volgelingen waren van dat monsterachtige wezen. Die konden dan naar het krijsen luisteren dat opsteeg vanuit andere huizen in de straat en denken: zij gaan eraan, ikke lekker niet. Dergelijke taferelen deden zich ook voor tijdens de Tweede Wereldoorlog in alle grote steden van Nederland en de rest van Europa in opdracht en tot meerdere glorie van net zo'n psychopaat als deze Ghott.
Dit deconstructivistische verhaal doet beslist niet onder voor het bijbelverhaal waar christenen zondags vol ontzag naar luisteren: Exodus 10 en 11. Wat die God der gereformeerden daar al wel niet uitvreet! Dat is geen kattepis. Probeer die bijbelpassage eens te lezen vanavond voor het slapen gaan. Ik garandeer je nachtmerries. Je zult de psychopatenkop van een Saddam Hoessein, compleet met machosnor in je dromen zien. Of die van Stalin of Adolf. Een misdadige schurk, zoals Karel van het Reve al beweerde, duizendmaal erger dan wat we tot nu toe op aarde hebben meegemaakt."
Hij had gedacht dat er nu wel een paar grefo's de zaal zouden verlaten, maar er gebeurde niets.
feedback van andere lezers- Dora
Veel humor hier en een mooie kluif om aan te trekken.
Goede vondst: je bent geslaagd als schrijver als je Goedegebuure hebt verontrust en Nuis van z'n stuk gebracht.
Haha `deconstructivistisch'. `intertekstualiteit'.
De reactie uit de zaal mag ik zelf verzinnen? Lekker.
|
