Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 30. de zon in de oogjes van Rien
Rien danste in het wilde water. Ze proestte. Ze lachte. Ferm zag ze elke aanrollende golf onder ogen en overwon ze één voor één met aanzwellende trots. Haar lijfje schuimde zoals de golven. Dan wees ze plots.
- Kijk, kijk, kijk dan toch. Ik speel met de zon.
Ze greep naar de glinsterende brokjes zon die op het water flitsten, uitgelaten, dartel. Haar armpjes spetterden begerig in het rond.
- Kom zon, riep ze, ik wil meer, meer, veel meer zon in het water.
De golven bleven komen één voor één, met een nadrukkelijkheid als nooit tevoren. Maar Rien had er geen erg meer in. Ze liet ze over zich heen rollen als lucht, als louter afleiding. Ze had nog enkel oog voor haar ontdekking: de sprankjes licht die her en der verschenen en verdwenen. Ze blaakte onder de zon. Ze juichte. Dan begon ze plots te wuiven. In de richting van de zon. Langzaam sloeg ze haar ogen op, onbewogen door de branding die het begin van vloed verraadde.
- Niet kijken in de zon, Rien. Dat is niet goed voor je oogjes.
Ze knipperde even en sperde haar ogen dan weer open, uitdagend.
- Ik doe het toch. Ik kijk recht in de zon. De zon komt in mijn ogen.
- Ik krijg het koud. Ik ga er uit. Kom je, Rien? Rien?
- Nee, ik blijf nog even. Ik ben nog niet klaar met de zon.
- Nog even dan. Kom me maar achterna. Weet je mij te vinden?
- Ja.
Ze rende het water uit, verkleumd, verstoord, op de loop als een dier. Het werd haar allemaal te veel. Teveel aan zon en licht. Teveel beweging. Teveel energie in dat eigenwijze kind. Te veel leven. Te veel van alles. Ze barstte. Ze spatte als de laatste golf uiteen, in tranen, in snikken, in onmacht die haat werd. Haat voor het licht.
Deze dag was een verkeerde dag. Een vergissing. De uitnodiging tot een misverstand. Bijna dertig graden in oktober. Zomer als een illusie in de herfst. Misplaatst. Zoals die ganse meute toeristen met het verkeerde been in een afwezig seizoen gestapt. Misleid. Zoals Rien, gulzig en morsig kostbaarheid aan het opdrinken.
- Ik ben haar moeder, zei ze, ijzig kalm. Wat is er gebeurd?
- Het kind is te ver in zee gegaan. Ze werd meegesleurd. We gingen haar achterna. We...
Rien lag roerloos op het strand, omstuwd door toeschouwers die eerder badgasten waren geweest. Een man zat geknield naast haar kleine lijfje, verslagen.
- Ik kan haar niet meer redden, zei hij. Ik ben te laat gekomen.
- Hij is dokter, zei de jongste van de twee redders. Hij deed wat hij kon.
Ze knielde. Het kind keek haar aan, als wou ze nog iets zeggen. Alleen de kracht ontbrak. Het sprak uit haar verontschuldigende oogjes, haar stijf geopende handjes, haar overwonnen lijfje. Dat ze het wist. Dat ze te ver was gegaan. Verder dan goed was. Verder dan je gaan mocht. Over de grens. Zoals Ikaros. De zin lag op haar lippen zoals op die van haar kind: ... te ver gegaan. Ze zweeg. Ontredderd. Ze was niet meer te redden. Ze moest haar laten gaan. Schuldig, schuldig aan haar eigen kinderlijke overmoed, schuldig aan de roekeloosheid die de grenzen niet wil zien, schuldig aan haar eigen kind zijn. Neen, dacht ze. Als ze dan toch moet gaan, zal ze onschuldig gaan. Als een heldin, als enkel schoonheid en geloof, als vervulling van belofte, als de engel-met-de-vleugels die ze wou zijn, die ze geweest is, die ze was, die ze blijft. De zon scheen fel op het blanke wachtende lijfje waarvan de oogjes onrustig de hare leken te zoeken.
- Je hebt de zon in je oogjes, Rien, zei ze zacht. Ga spelen met de zon.
De blik van Rien vermande zich, liet de hare los en richtte zich wakker op de gloeiend witte schijf die loodrecht in het zenit klom. Er vlamde iets in op. Een vraag die op een antwoord leek. Een boodschap. Een teken. Ze wist dat dit het einde was. Het einde van de vlucht naar omhoog. Het einde van een leven. Het einde van Rien.
feedback van andere lezers- commissarisV
Een apotheose, een abrupt afknakken. Oh, wat haat ik de ambiguïteit van de moeder.Waarom moest ze Rien alleen laten in het verraderlijke water? Kennelijk kan ze de verantwoordelijkheid niet aan en is ze zich daar helemaal bewust van. Ik wijs met de schuldige vinger.Zoveel lijken op één dag...zucht; laat er geen meer uit de kast vallen An! Praaaaachtige tekst....
Vansion: tja ... misschien had ze toch beter zelfmoord gepleegd in het eerste hoofdstuk hé... Of misschien had ze maar wat rapper haar rouwproces moeten doorgaan ... misschien had ze beter niet de moed opgevat om toch met haar kind naar zee te gaan ... zelfs tot helemaal in het water... alleszins had ze absoluut dat ene moment niet zo zwak mogen zijn.
Gek hé ? In het begin had ze je sympathie nog ...
Moeders moeten altijd en overal sterk zijn ... En vooral hun eigen miserie wegcijferen ...
Ja. Schuldgevoelens. De meeste vrouwen zouden daar nu mee zitten. Dan is het verhaaltje uit ... Dit verhaal nog niet ...
Sorry hé. Ik speel ermee.. Het is toch maar een verhaal ...
De werkelijkheid is vaak nog veel harder...
Slaap wel . Droom van het mooie. Zie het ... - feniks
De eerste helft ben ik helemaal mee. De tweede helft glijdt wat af naar het melodramatische.
Maar dat je kan schrijven, daar hoef je me niet meer van overtuigen.
Vansion: ja, dat melodramatische is eigen aan het hoofdpersonage ... enfin ... veel vrouwen zitten daarmee geplaagd ... ;)
er zijn er die er vanaf geraken ... - Jean_Loeckx
Weer een diptiek, een tweeluik, "in de zee" en 'in de zon".
Weer de symmetrie der vrije elementen.
Ditmaal de dood als vouw, als scharnier.
Maar overal speelt gelijkmatig het licht door.
Een meesterlijk lichtspel door heel de tekst geregen.
Eerst in de waterspatten, gefragmenteerd en parelig, dan in de volle zon, verblindend en straalhard, en tenslotte onuitsprekelijk in de ogen van Rien. De geschiedenis van alle licht als de geschiedens van alle leven, of omgekeerd ?
(Of een labyrint van licht waaruit Daedalus, Ikarus en Rien ontsnappen, en waarbij de moeder in een labyrint van donkerte achterblijft ?)
Machtig.
Je kan de tekst lezen en gewoon kijken naar wat er met het licht gebeurt en gebiologeerd zijn.
De dood niet in grisaille maar in licht alleen uitgevoerd. Punt.
Ook proeft heel de tekst naar zout, zilt, zelfs het felle niet-waterdoorschijnend licht smaakt zilt.
PS
Alleen, ik heb soms moeite om te weten wie "ze" is (Rien of de moeder).
Dat is misschien soms de bedoeling maar ik vind het niet echt werken.
PS-PS
Melodramatisch dat tweede stuk ?
Een louter mechanistisch probleempje.
Ach, vier kleine herhalinkjes eruit, en dat is dat.
Zo geklaard.
Vansion: ja, dat probleem met die 'ze' ... gewoon omdat ik die vrouw geen naam wou geven hé ...
Jean ... ga je eens iets bekennen hé. Maar vertel het niet voort. :D
Die hele clandestien was begonnen als een oefeningetje bij mijn filosofielesjes ...omdat ik mijn leermeester wou tonen dat hij fictie nodig had om zijn tot diarree leidende betogen te presenteren ...
Ik sta verstomd elke keer hoe jij er alle wiskundig berekende elementen uitlicht ...Pfff... toevallig toch Hegel niet gelezen ???(Ik schaam mij dood...)
ps: dat melodramatische haal ik er niet uit. nu niet meer. in het echt zijn mensen nog veel erger. het personage is - voor haar toestand- nog vrij redelijk. in de realiteit gaat het er veel erger aan toe.
tuurlijk is dit een louter technisch en makkelijk oplosbaar probleem. - geertje
groots einde van een groots verhaal.
An, ik ben een semioticus in hart en nieren, ik val op "subliem gevonden zinnen",
in dit verhaal zaten er weer een stuk of "duizend"...
moest ik ze eruit pikken,
dan stond hier in dit kader praktisch je hele verhaal !
Klasse hoor !
groet
Vansion: een semioticus ? wat bedoel je daarmee precies?
dankje geertje. voor mezelf voelt dit verhaal dat ik na jaren terug uit de kast haal heel vreemd. alsof iemand anders het geschreven heeft...
|
