|
< terug
De Laatste Kans (Het Ontwaken) {Hoofdstuk 2}
De ochtend sloeg hem in het gezicht doordat ze op haar laatste beentjes liep. Hij staarde enkele seconden naar de wijzers van z'n klok terwijl hij het tot zich liet doordringen dat hij zo lang had geslapen. Toen hij dacht aan de vorige dag voelde hij een pijnscheut bij de gedachte aan datgene waar hij liever niet aan denken wou. Maar hij kon het niet negeren. Het was begonnen. Dat waar hij al maanden voor had gevreesd was gisteren een onomkeerbaar feit geworden. Hij had het met lede ogen zien gebeuren. Veraf, maar zo verdomd dichtbij dat hij zich verstopte in z'n eigen hoofd. De enige plaats waar hij zich nog veilig waande.
Terwijl er vooralsnog geen reden tot échte paniek was… Het was echter de impact van het gebeuren die hem getroffen had. De mogelijke gevolgen, de aanzet, de sloganeske verkondigingen, de vastberadenheid en de koude efficiëntie waarmee alles gebeurd was, die hem zo verontrustte. De massa - en de meesten rondom hem eveneens - deden er wat lacherig over. Een typische reactie van zij die nog in de ontkenningsfase zitten. Hij had die fase nooit meegemaakt. Hij was meteen in een staat van opperste gereedheid. Ja, hij was gealarmeerd. Waar anderen gewoon verder deden met de gebruikelijke routine had hij meteen maatregelen en voorbereidingen getroffen. Een ontsnappingsroute uitgestippeld zelfs, in het geval dit nodig zou blijken. Hij durfde het aan niemand te vertellen want wellicht verklaarde men hem gek.
Hij werd al zo vaak scheef bekeken wanneer hij na lang zwijgen toch eens zijn nagels wenste op koppen te slaan… Wat hij ook met verve deed, telkens weer, maar men schrok teveel van z'n uitspraken, hij was 'radicaal', hij was een zwartkijker, een fantast zelfs volgens sommigen. Hij schrok niet van die reacties, hij trok even z'n wenkbrauwen op en hulde zich in een schijnbaar verontschuldigend stilzwijgen…
Maar hij wist beter. Dat gevoel overheerste bij hem. En nu zou hij gelijk krijgen. Al hoopte hij vurig het tegendeel… maar het zag er dus niet meer naar uit. Ze hadden het lef gehad te doen wat bijna niemand voor mogelijk had gehouden toen de eerste geruchten maanden geleden de kop opstaken. Nu was het dus zover. En nog deed men het af als een geïsoleerd geval. Nog zag men de impact niet in van deze brutale daad. Hij wel. Hij dus wel.
Hij sprong uit z'n bed, z'n naaktheid deed hem even gruwen toen een scheefgetrokken vergelijking door z'n hoofd schoot… Met een lachje relativeerde hij zijn grillige gedachtekronkel. En toch… en toch… het was inderdaad niet evident om niet voortdurend alles in een groter verband te zien.
Een douche. Doet altijd deugd. Na een half uur lag hij nog steeds in z'n bad terwijl hij de straal op z'n lijf liet spuiten waarbij hij zijn gedachten zich trachtte te ordenen in de meedogenloos tot zijn meest onherbergzame vorm herschapen jungle. Hoe dit had kunnen gebeuren? En waarom? Dat wist hij uiteraard al lang. Maar hij was een 'fantast' hé! Hij was ei zo na gek. Dat was wat men dacht van hem en die andere enkelingen die hij enkel van naam en vage foto's kende.
"Maar kom, het is nu zo." Dacht hij. Hij prevelde het woord dat overstemd werd door het laatste beetje warme water : "Aktie…"
feedback van andere lezers- Vansion
Benieuwd hoe je die zgn. zwartgalligheid aan dat 'fantast' gaat rijmen. Webweverij? Rad voor de ogen of zand erin?
Beetje dubbelruivig ook ... hoe het personage zich lijkt te vereenzelvigen met hoe 'men' hem benoemt ...
Alleszins zéér interessant om voort te lezen....
CaptainNorth: Dat kan toch een fantast die zwartgallig is of niet? Neen? Mja... ergens niet... euhm... ik ga er een gedessilusioneerde fantast van maken dan... 'Dubbelruivig' vind ik een prachtig woord alweer... vereenzelvigen... mja... dat vind ik wel kunnen hoor... allez, 't blijft toch interessant... ik zal zien waar 't heen gaat... ben de hele dag thuis morgen... maar vermits ik hier nu nog zit zal het weer laat dag zijn... soit...
We gaan 't wel zien éh!
|
