|
< terug
Een circusvrouw beklimmen .1
Hij slenterde in zijn zwembroek langs de waterlijn waar het zand hard en vochtig was. Achter hem liep Louise in haar donkerblauwe badpakje. Met een raar verdraaid stemmetje zong ze een of ander liedje. Het klonk nogal aanstellerig, waarschijnlijk deed ze iemand van de televisie na.
Het was nog voor het middaguur, het natuurbad lag er verlaten bij. In de wijde omtrek was geen mens te bekennen, behalve een nogal grote vrouw met een brede strohoed op. De meeste mensen kwamen pas 's middags, als de zon op z'n heetst was.
`Kom je?' riep hij over zijn schouder. Met grote passen liep hij over de zandbodem het water in. Hij bleef staan en keerde zich om. Het water kwam tot zijn knieën. Hij keek in de richting van het bospad dat naar de hut leidde. Van zwart landbouwplastic en wat planken en takken hadden de jongens van het dorp onder een hoge vlierbessenstruik het bouwsel in elkaar geknutseld. Ze rookten daar sigaretten en keken naar pornoplaatjes. Hij mocht niet meedoen, ze wilden hem er niet bij hebben. Hij moest maar met dat kleine kwebbelkutje van een buurmeisje gaan spelen, hadden ze gezegd. Ze vonden hem nog te klein, hoewel hij toch al bijna dertien was. Slechts een keer was hij in de boshut geweest. Die keer dat ze hem te grazen hadden genomen.
Hij wachtte op Louise die eerst nog even het water testte met haar voet. Ze pakte een grote tak met bladeren die langs de kant lag en sloeg ermee in het kabbelende water alsof ze de golven uit elkaar probeerde te slaan. Het deed hem denken aan de wandplaat die vroeger in het klaslokaal van juf Schildkamp hing waarop Mozes stond afgebeeld met zijn staf opgeheven naar de zee die hem en zijn volk door moest laten, op weg naar het beloofde land.
Even verderop zag hij hoe de grote, donkerharige vrouw bij de ruwhouten picknicktafel zich ontdeed van haar sandalen, strohoed en zonnebril. Haar handdoek lag op de tafel. De vrouw lachte hem vriendelijk toe terwijl ze haar ruime zomerjurk losknoopte. Ze droeg er een lichtbruin badpak met dunne gele strepen onder. Het golvende haar bond ze met een roze lintje samen tot een dikke warrige staart achter op haar rug. Hij moest denken aan zijn lievelingspaard in het weiland van boer Oosting waar hij soms met potlood en tekenpapier heenging om tekeningen van paarden te maken. De vrouw bewoog zich op dezelfde rustige en sierlijke manier.
`Even flink zijn, kinderen,' zei de vrouw bemoedigend toen ze even later langs hen het water inliep. `Even doorzetten.' Toen ze zich tot net onder haar enorme boezem in het water bevond, bleef ze staan en draaide zich om. `Als je er eenmaal in bent, valt het reuze mee. Jullie hebben toch wel een zwemdiploma, hè?' Haar heldere, opgewekte stem galmde over het water.
Louise riep van ja.
`Ze durft niet,' zei hij. `Ze is een bange schijterd.'
`Niet!' Woest zwiepend met haar tak waadde ze dreigend op hem af. Ze slaakte er korte, hoge gilletjes bij. Maar hij petste met zijn vlakke hand schuin in het water om haar in het gezicht te spatten. Tot ze de tak met een grote zwaai naar de kant gooide. Samen liepen ze toen langzaam naar de plaats waar het ondiepe overging in het diepere gedeelte van de zandafgraving. Het water kwam hier tot hun buik.
`Goed zo,' zei de vrouw, die hen glimlachend had gadegeslagen. Ze draaide zich weer om en plonsde in het diepe. Met krachtige slagen zwom ze weg. Hij bleef haar nakijken.
`Wie is die mevrouw?' vroeg Louise.
`Weet ik niet. Heb ik hier nog nooit eerder gezien.'
`Wat is ze groot. Ze lijkt wel een reus. Een reuzin.'
De vrouw zwom de plas over en kwam daarna met grote slagen terug naar de plaats waar hij en Louise nog steeds op de zandplaat stonden. Haar bovenlijf verrees uit het water, en zij veegde enkele losgeraakte natte haarslierten van haar wang.
`Zijn jullie nog niet met je hoofd in het water geweest?' vroeg ze met grote verbaasde ogen. Hij voelde zich verlegen worden.
`Hoe heten jullie?'
`Erik,' zei hij. `En zij heet Louise.'
`Erik en Louise. En zijn jullie broertje en zusje?'
`Nee,' zei hij, terwijl hij schaapachtig naar Louise keek, alsof hij steun bij haar zocht.
`Ze denken altijd dat we broertje en zusje zijn,' giechelde Louise. `Maar we zijn buurjongen en buurmeisje.'
`Hoe oud zijn jullie dan? Tien? Elf?' De vrouw was een en al vriendelijke belangstelling.
`Ik ben tien. Ik zit in groep acht. Bij juf Schildkamp,' zei Louise.
`Jullie hebben echt allebei een zwemdiploma? En jullie ouders weten dat jullie hier zijn?' Er klonk iets van bezorgdheid in haar heldere stem. `Anders maak ik me ongerust. Het is vreselijk diep daarginds, misschien wel tien meter.'
`Jawel hoor, echt waar,' zei Louise. `Diploma A en B. Hebben we in groep vier al gehaald.'
`We komen hier altijd,' zei hij. `We wonen daar.' Hij wees vaag in de richting van de kleine huizen tegenover de ingang van het natuurbad. Het brandde hem op de lippen om haar te vertellen dat hij al bijna dertien was en twee klassen hoger zat. Maar dat kon ze natuurlijk niet aan hem zien omdat hij maar een ietsje groter was dan Louise.
`Dan hoef ik me verder geen zorgen te maken. Kom maar,' zei de vrouw en plonsde terug in het diepe. Met z'n drieën zwommen ze naar het midden van de plas. Helemaal naar de overkant zwemmen hadden Louise en hij nog nooit gedaan, maar ze zouden het best kunnen. Ze bleven watertrappelen.
`Hier is het heel diep,' riep hij. `Je kunt de bodem niet zien. Ook niet als je duikt.' Hij dook onder water om te laten zien hoe goed hij dat kon, en kwam even later proestend boven.
feedback van andere lezers- Dora
Goede observaties, lekker te lezen
RudolfPaul: Dankjewel, Dora en GoNo2 - Hoeselaar
Fijn om te lezen zal snel naar de andere twee delen gaan
Willy
|
