Volg ons op facebook
|
< terug
Een rondje geluk Keepbotsing
Bam, de ruit trilt. Dat is een grote vogel, of een botsing in volle vaart. De kat mauwt en klauwt tegen het glas. Toch wacht ik. Er vliegt bij deze zonnestand wel eens meer een door buurkat, buurkind of sperwer opgejaagde voedertafelgast langs, of net tegen mijn raam. Meestal is de onfortuinlijke vlieger even verdwaasd, maar vliegt weer weg.
De kat wijst me er nogmaals op dat dit keer anders is. Mauw, klauw. Ja,ja, ik kom. Ik ontwaar een snaveltje, een veertje dwarrelt op, het is duidelijk dat ik naar buiten moet. Het vriest hard en daar ligt een verenwezentje in de sneeuw, geen goede combinatie.
Gewapend met een schone keukenhanddoek open ik voorzichtig de keukendeur. Oogjes glinsteren, een kopje beweegt, nek dus niet gebroken. De vogel ligt in de sneeuw weggezakt, in zie geen bloed. Het is een keep, voor mijn gevoel een vrouwtje. Het oranje lijkt wat geler, alsof het diertje bleek ziet. Voor een zo zeldzame tuingast is ze niet bang. Of zou ze zich zo, gelaten en berustend, overgeven aan elke predator?
Rustig leg ik de handdoek over haar heen en pak het hoopje veren op. Ik voel het hartje en een koud lijfje door de handdoek heen. Ze voelt goed aan, er steekt niets uit en de handdoek kleurt niet rood. Als het kopje beweegt waag ik het haar om te draaien om buik en vleugels te bekijken. Alles lijkt heel. De vleugels laten zich spreiden, nat van de sneeuw. Droog gedept vouwen ze zich netjes op. Het staartje beweegt, ik masseer de verfomfaaide veertjes droog en ook die nemen hun natuurlijke stand aan. Ik draai mevrouw keep weer om, pak haar met een droog stukje handdoek, huidaanraking vermijdend om geen mensengeur over te dragen en warm haar nog even op.
Ondertussen zoek ik een veilige plek. De voedertafel, eten bij de snavel. Ze stribbelt tegen, kruipt tegen de hand met de handdoek. Wel kwetsbaar op die tafel, net sperwervoer, dat dus maar niet. Ze staat, dus haar pootjes zijn stevig genoeg. Gewillig laat ze zich opnieuw pakken en nestelt zich in handdoekhand. Ik veeg met een hand de sneeuw van de taxus. Echt koud!. Zal ik haar mee naar binnen nemen? Verleidelijk, dat zachte hoopje dons, maar niet slim: te grote overgang en het is een wilde vogel, dat moet ze blijven. En in de schuur is ook niet veilig. Nee, droog en opgewarmd moet ze van mijn hand in het holletje van de taxustakken.
Steeds verder sla ik de handdoek open en bewonder de prachtige tekening. Die combinatie van het oranjegeel met de bruine, witte en zwarte strepen, de stevige zwarte snavel en de zachte buik. Het is een plaatje. Ik hoor haar soortgenoten.
Al weken babbelen ze in mijn tuin en kleuren sneeuw en voertafel, die ze rustig delen met groenlingen, mussen, vinken en merels. Duiven vinden ze te groot en de specht te lawaaiig, maar tussen de poten van de waterhoentjes pikken ze rustig een zaadje weg.
Op veilige hoogte, uit sneeuw en wind, schuif ik de schoonheid tussen de taxusnaalden, duw een tegenstribbelend pootje op de tak, peuter teentjes van het tweede pootje van de badstof los en vouw ze om dezelfde tak. Ze kijkt me aan, ik loop achteruit weg, ze blijft kijken. De kat volgt alles vanachter het raam.
Een kwartier later ga ik kijken, ze is iets dieper in de taxus gekropen, ze beweegt haar kopje en een vleugel. Gauw ga ik terug.
Een half uur later schuift ze van me weg. Goed zo, meid. Een uur later is ze weg. Ik speur de tuin af, nergens een dode keep. Op de voedertafel overheerst het oranjegeel van de kepen. De kat zegt: 'mraauw' en slaat haar poot tegen het raam. Haar jachtmekker is voor een koolmees. Ze discrimineert.
feedback van andere lezers- hettie35
Heel beeldend geschreven,
groetjes Hettie
puk: Dank je - Dora
Goed geschreven, ik zie het voor me.
puk: Dank je. - Wee
Dag Puk. Ik heb je verhaal ademloos gelezen.
Schitterend!
x
puk: Dank je. En dan mis je de foto's nog van de keep. Zo leuk
|
