|
< terug
Onweer, hoofdstuk 2 van3
Debby zag boven de heuvels de bui aankomen.
"Waar blijft die eigenwijze eikel nou," mopperde ze.
"Wat loop jij daar in je eentje te schelden?" informeerde Loes grijnzend.
Loes was de eigenares van het huisje dat ze gehuurd hadden om de Bourgogne te verkennen.
"Bram is ons rondje aan het wandelen. Zodra het ging onweren zou hij terugkomen. Ik kan die bui zien aankomen en dat kan hij ook."
"Hij zal wel met zijn gedachten ergens anders zijn geweest," gokte Loes helemaal goed.
"Daar schiet ik wat mee op."
"Geen paniek, hij schuilt wel ergens."
"Moet je kijken hoe groot die bui wordt."
"Jeetje ja, zoiets heb ik nog nooit gezien."
"Heb je hem al geprobeerd te bellen?"
"Al tien keer, maar ik krijg een bandje dat zegt dat er geen bereik is."
"Dat komt door de onweer."
Zo lang Debby kon bleef ze op de uitkijk staan. Zodra ze Bram zag kon ze hem tegemoet rijden. De eerste regen en onweer manifesteerden zich, van Bram geen spoor te zien. Nu begon een tweestrijd. Bram gaan zoeken of wachten. Loes bleef bij Debby om samen het onweer uit te zitten. Ze zag de tweestrijd van Debby. Ze worstelde ook met wat Bram moest doormaken, want hij had voor hij haar had leren kennen zijn vrouw en zoon verloren door een blikseminslag.
"Ik ga hem zoeken," besliste Debby.
"Zal ik hier wachten om hem te vertellen wat je aan het doen bent."
"Dat is goed. Doe hem niets fataals aan, want dat wil ik zelf doen."
Zo brak Debby de spanning die haar beoordelingsvermogen vertroebelde, af.
Na de volgende bliksem ging ze met een sprintje naar de auto. Voor ze wegreed checkte ze haar telefoon. Geen signaal. Voorzichtig begon ze in de richting van hun rondje te rijden. Meer ongerust dan ze had laten blijken wachtte Loes af. Om zichzelf gerust te stellen dacht ze: die komt niet verder dan de brug want het riviertje treed toch buiten zijn oevers.
Dat een omgevallen boom het water in het beekje gedeeltelijk versperde kon ze niet weten. Debby bereikte de brug. Nu zag ze waarom de weg eerst naar beneden ging om vlak voor de brug steil omhoog te gaan. Ze hadden vaker deze constructie gezien en zich afgevraagd waarom dit zo was. Nu zag ze de kleine brug als een eiland in het water liggen.
"Aha! Daarom is dat dus. Al dat water kan nooit onder dat bruggetje door. Simpel doch doeltreffend," mompelde ze.
Tijdens deze monoloog gaf de boom zijn weerstand op. Met een vloedgolf liep het meertje wat zich erachter had gevormd leeg. Debby schatte de diepte van het water op de weg en dacht: nu komt eindelijk dat grote barrel van pas. Ze hadden een hevige strijd gestreden om wat voor auto ze zouden kopen. Zij wilde een gewone station en Bram een grote off the road.
"Je gaat nooit off the road, wat moet je met zo'n monster?" had ze treiterend gevraagd.
"Ik vind ze gewoon mooi."
"Nou, dan koop je toch zo'n ding."
Nu was ze daar blij om. Langzaam reed ze het water in. Razendsnel naderde de vloedgolf. Ze voelde het meer aan dan dat ze de muur van water zag. In haar ooghoeken zag ze hen nu. Achteruit rijden was geen optie, dat zou te lang duren. Ze trapte het gaspedaal helemaal in. Met een schok schoot de auto vooruit. Het water golfde over de motorkap heen waardoor ze nauwelijks iets zag.
"Rechthouden, rechthouden," schreeuwde ze tegen zichzelf.
De voorwielen waren al op de brug toen de golf de auto raakte. Ze voelde hem opzijschuiven, maar door de snelheid kwam ze toch op de brug terecht, waar ze met een noodstop tot stilstand kwam. Schuddend en klappertandend door de adrenaline zat ze in de auto. Voor, achter en onder haar raasde het water, dat bijna op de brug kwam. Af en toe sloeg een golf tegen de brugrand waardoor met een harde klap water tegen de auto sloeg. Debby ontspande zich door een paar keer diep adem te halen. Ze wist dat ze de inmiddels wegtrekkende bui moest afwachten. Het waterniveau van de beek zakte dan en dan kon zij verder gaan zoeken.
feedback van andere lezers- Dora
Goed verhaal, oef spanning, ik blijf zeker volgen....
Loes hield Debby gezelschap terwijl ze het onweer afwachtten en zo tenminste samen in de rats konden zitten. Ze zag Debby's tweestrijd in deze helemaal, vooral ook omdat Bram, voor hij haar had leren kennen, zijn vrouw en zoon verloren was door een blikseminslag. (een geweldig plot, riviertje treedT)
badstop: En dan te bedenken dat hij met een goede reden is gaan wandelen die heel ver strekt. De rivier gaat treden. Bedankt voor het foutje opsporen. (er zullen er wel meer in zitten) - hettie35
Erg pakkend,
groetjes Hettie
badstop: deel 3 komt eraan bedankt voor het lezen.
|
