|
< terug
Het komplot (14)
12. MEVROUW VERDONCK
Mevrouw Verdonck was jarig vandaag. Ze werd vijftig jaren oud. Ze zag er nog goed uit voor haar leeftijd. De tijd op haar geen vat. Ze was groot, slank en nog steeds niet grijs. Haar blauwe ogen straalden echter geen vreugde uit, maar keken weemoedig in het niets.
Mevrouw Verdonck was niet gelukkig. Ze voelde zich verwaarloosd en was jaloers op al die vrouwen die een echtgenoot hadden met een nine to five baan. Ze verlangde dikwijls naar een gezellige avond samen met haar man. Helaas! Deze was bijna nooit vrij. Er was altijd wel een misdaad die hem bij haar weghield. Ongeduldig verlangde ze naar de dag, waarop haar man met pensioen zou gaan. Nu al droomde ze van al die zaken die ze samen zouden kunnen doen, van de reizen die ze zouden maken. Ze had zoveel plannen. Ze besefte echter maar al te goed, dat het nog lang zou duren, voor er een einde kwam aan de loopbaan van haar echtgenoot.
Nu weer, de avond van haar verjaardag, was mevrouw Verdonck alleen. Ongeduldig wachtte ze op zijn thuiskomst. Ze hoopte op bloemen en op een etentje in een van die gezellige restaurantjes aan de vismarkt. Maar het werd laat, heel laat en Verdonck was nog niet thuis. Ze voelde de drang om hem te telefoneren, maar ze deed het niet. Dit zou toch tot niets dienen. Als haar commissaris zich had vastgebeten in een moordzaak, dan had hij geen oog voor de tijd en ook niet voor haar.
Teleurgesteld begon mevrouw Verdonck zich een slaatje klaar te maken. Ze moest toch iets eten. Het zou weer eens heel laat in de nacht worden, vooraleer haar man thuis kwam. Hij zou enkele glazen trappist op hebben en al een sandwich of een pak frieten hebben gegeten. Na een vluchtige kus zou hij onmiddellijk in bed kruipen, waar hij al vlug zou liggen te snurken. Neen, mevrouw Verdonck had geen benijdenswaardig leven. Financieel had ze niet te klagen, maar haar echtelijk leven was maar armzalig. Haar man liet haar te dikwijls alleen en kinderen hadden ze niet. Het was kil en eenzaam ten huize Verdonck.
Toen plots werd aangebeld, kreeg ze weer een beetje hoop. Misschien was dat haar man die zijn huissleutel was vergeten. Hij was het niet! De zoon van Pier van de bloemenwinkel om de hoek stond voor de deur. Hij bracht haar een bos rode rozen, voor haar verjaardag, met de groeten van haar man. Deze was haar verjaardag dus toch niet vergeten. Het maakte haar warm vanbinnen. Toch had ze liever haar man bij zich gehad.
Mevrouw Verdonck nam een fles rode wijn, schonk zich een glas vol en dronk het in een teug leeg. Dan telde ze al voor de zoveelste keer hoe lang het nog duurde voor haar man met pensioen kon.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Wie zijn verwachtingen te hoog spant kan daarover streukenlen
Willy
julien_maleur: Idd Willy. Bedankt om verder te lezen. groeten Julien - hettie35
Graag gelezen Julien en ik kijk uit naar je volgende deel,
groetjes Hettie
julien_maleur: Dank je Hettie.
groetjes Julien - Dora
Leuk zo'n kijkje achter de schermen, de menselijke verhoudingen die horen bij een man met een carriere. Jammer dat ze niet meer geluk vindt in zichzelf, maar zo zijn vast heel veel 'ontevreden' en 'eenzame vrouwen' het 'slachtoffer' van verwachtingen
(Mij persoonlijk lijkt het mij ook niet leuk thuiskomen als je vrouw duidelijk afhankelijk is van... ...maar... waar leg je de grens tussen naast en met elkaar leven)
julien_maleur: Dank je Dora voor het lezen en de reactie. Ik weet dat het leven van politierechercheurs niet altijd gemakkelijk is en dat ook zij heel veel moeten opofferen.
groetjes
Julien
|
