|
< terug
Moeder worden .3 (einde)
Nog één keer sta ik, met mijn bolle buik, bij haar ziekbed. Helena had er op aangedrongen. Huub had alles aan haar opgebiecht. Lang zal ze het niet meer maken. Ik voel me schuldig. Als een hoogzwangere non die bij moederoverste ontboden is, sta ik daar. Maar ik hoef niets te vrezen. Huub heeft ons even alleen gelaten. Martijn logeert bij opa en oma. We zwijgen. Er hoeft niks gezegd te worden. Ze steekt haar hand naar me uit. Ik ga naast het bed zitten en houd haar hand vast. Wij vrouwen begrijpen elkaar, een woordenloos begrip. Ik zal goed voor Martijn en Huub zorgen. Ze kijkt me ondanks haar van pijn vertrokken gelaat dankbaar en berustend aan. Het wachten is op het onvermijdelijke.
Het is snel gegaan. De baby in mijn buik schopt ongeduldig. Ik kijk af en toe uit het raam om te zien waar mijn vriendin blijft. Suzan zou me komen ophalen, maar als ze een half uur voor de begrafenis nog niet is verschenen en niemand bij haar thuis de telefoon opneemt, besluit ik met mijn eigen auto te gaan. Ik schrijf nog gauw even het woord `urine' op een zelfklevend geel papiertje en bevestig dat aan de brede hals van de fles die ik had gebruikt voor m'n ochtendplas. Suzan heeft de sleutel van mijn flat. Ze zal de fles wel op het aanrecht zien staan en de inhoud overgieten in het jampotje dat ze beloofd heeft mee te nemen om het af te leveren op het laboratorium van het ziekenhuis waar ze zelf als secretaresse werkt.
Op de begraafplaats kijken mensen me bevreemd aan. Alsof ze het ongepast vinden dat ik daar hoogzwanger en vol nieuw leven tussen al die dooien loop. Het heeft iets obsceens. Ik heb hier niets te zoeken in het dodenrijk.
Bij Helena's graf sta ik naast Huub met Martijn aan de hand. Ik druk zijn trieste kinderhoofdje even tegen mijn buik, waar af en toe beweging te voelen is. We houden ons flink. Pas later, alleen in de auto, laat ik de tranen vloeien.
Thuis staat de karaf met urine nog net zo op het aanrecht. Suzan is niet geweest. Kort daarop krijg ik haar aan de telefoon. Ze heeft 's morgens een aanrijding gehad en is behoorlijk overstuur. In de flank geraakt door een oud wijf in een al even bejaard Dafje. Een aanrijdinkje van niks eigenlijk, maar toch even vierduizend gulden schade.
We hangen op. Suzan zal de volgende dag op de fiets langskomen; haar auto staat bij de garage om uitgedeukt te worden.
's Avonds wil ik me net douchen als ik Huub de voordeur hoor openen. Hij ziet er vermoeid uit. Ik wil het niet over Helena hebben en weet me niet goed raad met hem.
"Zo ouwe kindertjesmaker," probeer ik het maar op de jolige toer, "waar kom jij vandaan?" Hij gaat aan het keukentafeltje zitten en probeert de vermoeidheid uit zijn gezicht te wrijven. "Wat is er met je? Je ziet er allerbelabberdst uit."
"Allebelabbel..."
"Je bent toch niet dronken, hè?" Ik ruik geen dranklucht. "Zeg eens `kippepoep'!"
"Gibbeboeb..."
"Je bent zo zat als een gemarineerd konijn. Zo mag jij straks niet in je auto. Je zult of hier moeten blijven of met een taxi naar huis gaan."
Ik ga tegenover hem zitten.
"Is Martijn nog steeds bij opa en oma?"
Hij geeuwt. Een zinnig gesprek met hem blijkt onmogelijk. Hij heeft het over `kinoloog' of `gienokoog' als hij `gynaecoloog' bedoelt en verder is er aan zijn gezwets geen touw vast te knopen. We zwijgen over Helena.
Na een tijdje besluit ik dat we maar naar bed moeten. Aan zijn droevige blik kan ik zien wat hij van me verlangt, maar ik moet er niet aan denken. Misschien uit piëteit tegenover Helena die nog maar net een paar uur onder de grond ligt. Of is het omdat ik niet zeker weet of je het zo kort voor de bevalling nog wel moet doen? Kan zoiets geen weeën opwekken? In dat geval zou ik vannacht nog naar het ziekenhuis moeten. Ik kan eventueel in een boek dat ik al gelezen heb het hoofdstuk over seks tijdens de zwangerschap raadplegen om te kijken of het geen kwaad kan. Je kunt met dat soort dingen niet voorzichtig genoeg wezen. Toch maar beter van niet.
"Nee ouwe geilaard, het kan niet. Geen sprake van. Ga jij maar op de bank in de woonkamer liggen, dan breng ik je wat dekens. Ik kan je in mijn situatie niet bij me in m'n smalle eenpersoonsbed hebben. Ik heb mijn nachtrust hard nodig. Als je nog een slaapmuts wil, staat er nog een aangebroken fles witte wijn in de koelkast."
Ik ga onder de douche en daarna naar bed. Vanuit de aangrenzende kamer klinken nog geluiden van een fles die ontkurkt wordt en het stoten van glas tegen glas.
De zon schijnt volop in de woonkamer als ik de volgende morgen opsta. Huub is ook al op. In zijn ondergoed stommelt hij wat rond.
"Zo ouwe nummertjesmaker, ben je weer bij de les? Zeg nog eens `kippepoep'."
"Kippesoep."
"Goed zo. Wat heb je met die fles gedaan die hier op het aanrecht stond?"
"Wààà...?"
Na enig zoeken vind ik de fles onder de koffietafel - leeg.
"Heb je de inhoud door de gootsteen gegoten?"
"Tuurlijk niet. D'r zat nog een restje wijn in. Stond er op. Wine. In het Engels. Waarom in het Engels? Wat voor wine was dat eigenlijk?"
Stomme zak. Had-ie met z'n ladderzatte kop het woord `urine' voor `wine' aangezien.
"Wat voor wijn? O, zelfgemaakte. Puur natuur."
Urine in wijn veranderd. Een Godswonder. Daar heeft Jezus niet van terug.
Ik spoel de fles onder de keukenkraan om en ga er mee naar de wc om weer een hoeveelheid lichaamsvocht door de brede flessehals te laten vloeien. Als Suzan straks komt, zal ze het wel overgieten in een jampot en er een deksel op doen.
's Middags komen de weeën. Ik moet naar het ziekenhuis. Diezelfde avond nog word ik echt moeder. Van een meisje. Zouden we haar Helena mogen noemen?
feedback van andere lezers- Mistaker
Mooie naam toch?
Groet,
Greta - hettie35
Heb er weer van genoten en wat een lekker wijntje zal het zijn geweest, Haha.
Groetjes Hettie
|
