Volg ons op facebook
|
< terug
Machteloos is troef
We hadden in de eerste zon van die zomer met zijn drietjes een terrasje gepikt waarna Noor voor de avondmaaltijd iets makkelijks op tafel toverde. Maartje was in bad geweest en terwijl de koffie doorliep kneuterde ze met natte haartjes in schattige pyjamaatje bij me op schoot. We breiden voort aan ons verhaal van Beertje Pimpadoerskie en volgens haar zocht kinderbeertje naar haar pappa. Hoe toevallig nou.
"Pimpa's pappa klein meidjebeerke heet Mare," besliste Maartje vastberaden.
"Lieve berekindje doet huil vedrietje." wist ze en grote blauwe glitterkijkers keken me open aan.
"Oh ja? Ach toch, hoe erg en waarom is Marebeertje dan verdrietig?" speelde ik mee.
"Pappa kwijt in boze bos," verzon ze. Noor trok zich haastig terug in de keuken en ik zag hoe ze slikte alsof ze een banaan in zijn geheel door haar keel probeerde te stouwen. Maartje merkte niet dat haar moeder het te kwaad had, ze hing aan mijn lippen toen ik toegaf dat ons verzonnen berenkindje pappa Pimpadoerskie miste en dat ze gelukkig toch naar berenmama kon.
"Want ik weet zeker, Maartje, dat mamabeer op Marebeertje wacht. Ze is natuurlijk heeeeel ongerust. Als Marebeerke naar huis gaat krijgt ze vast wel een honingkoekje want Mares beermama houdt héél véél van haar," zei ik tegen het heerlijk geurende kind. We knuffelden en Noor bracht geheel tegen de regels, zo vlak voor het slapen, een biscuitje. Het lachebekje zuchtte getroost. Ik dacht dubbel, dat een kinderhand gelukkig nu nog snel gevuld kon worden.
Maartje sliep. Noor en ik hadden ons loom in de velours driezitsbank geïnstalleerd.
Ieders eigen fles flankeerde de salontafel en de chips stonden op hun vaste plek, tussen ons in. Bordeaux was ontkurkt en Noor had sinds kort goedkope sherry ontdekt. Het geluid van de tv lummelde op een laag pitje en vormde rustig bewegend behang in de achtergrond.
Tot de detective zou beginnen namen we onze spannende week door.
Mijn vriendin zat in een onwrikbare patstelling. Die week was ze bij de Kinderbescherming geweest en men wilde uiteraard graag bemiddelen. Er werd naarstig naar een oplossing gezocht, maar ook hun molens draaiden traag. De onmacht vloog Noor aan en veel viel er niet over te discussiëren. Ze moest Maartje geduldig de ruimte geven opdat ze HET kon 'vergeten' dat ze voor niets klaar hadden gestaan.
"Ik heb nog gebeld, hoewel hij het me verboden heeft, maar ze namen verdorie niet op. Zo zet hij toch onnodig Maartjes veiligheid op het spel?" vroeg ze en ik snapte er ook niets van
"Maartje keek me aan of ik het haar aan had gedaan, verdomme en hoe vertel je zo'n wurm dat het niet aan mama ligt? Ik mag Cock ook niet afvallen."
Noor was na twee uur met 'aangekleed-gaat-uit' -Maartje in de beste jurk- naar haar ouders gereden, die verrast en blij waren. Ze kregen er weinig van mee wat er zeventig kilometer naar het noorden gaande was omdat Noor opa en oma er liever niet mee op wilde zadelen.
"Mijn vader is toch al zo laaiend op hem. Hij is in staat mijn ex iets aan te doen," zei ze.
"Ik kies voor Maartjes rust. Eerst vorige maand zijn geschreeuw en nu weer de onaangekondigde absentie. Waar eindigt dit? Het kan een vernietigende invloed op mijn vrolijke clowntje hebben," was Noor bijna in tranen. Ze schudde haar hoofd, snapte niet eens waarom Cock niet op was komen draven. Ik vond het ook heel vreemd want de moeilijkheden waren pas begonnen nadat Cock met zijn nieuwe lief was getrouwd. Het was toch echt te gek dat Noor de vader van haar kind niet eens mocht bellen? "Het is zo zinloos allemaal," zuchtte ik bezorgd. Hierin waren we beiden machteloos. Voor mij was mams de energie slurpende boosdoener. Ik had haar, op Noors aanraden, weer eens bezocht, maar…
feedback van andere lezers- Mistaker
Je hebt een lekkere schrijfstijl en nog wat te vertellen ook. Wat wil een mens nog meer?
G
Dora: Oef Mis.T, sjonge jongedame Greta,
Dat is me even een compliment om vreselijk lekker van te genieten..
Dank je wel - Runner
Goed geschreven!
Dora: Dank je wel Runner, daar gaat het immers om, stijl en vorm, plot en de gelaagdheid - Hoeselaar
Ach gosschie!. Waarom kan men als volwassene niet eens als een kind denken. Mijn moeder zei altijd willy, denk er om kind zijn is een previlege, zorg dat jouw kinderen je later danken om wie dat ze in hun kinderjaren waren.
Willy
Dora: Voor goed ouderschap moet je terug kunnen grijpen naar hoe een kind voelt en denkt.... helaas, bij sommigen tellen op het moment dat ze ouder worden nog andere dingen zaken... - ivo
een leuk kabbelend geheel
Dora: Kabbelend begin,
jaja, maar deze twee, jij kent ze al een beetje.
Het is ontplofbaar zodra het over moeder gaat, wedden? Dank je - bessy
hoe komt het toch dat volwassen mensen het een kind zo moeilijk kunnen maken.
eerlijkhed en blijven praten met en over het kind waarvan je als vader en moeder beiden een deel bent zou iedereen veel verdriet besparen... maar als de wil er niet is wordt deze weg versperd.
Hier kan nooit genoeg over geschreven worden.
Dora: Ik blijf er ook op hameren, maar...
in deze heeft Marg een appeltje te schillen met haar moeder...
en dat moet via Noor...
wellicht ook heel herkenbaar voor sommigen
|
