|
< terug
Waarschuwende oorlellen
"Zeg ik dezelfde dingen als je moeder tegen jou?" vroeg Noor uitgestreken en ik staarde mottig.
"Kom op Margie. Effe eerlijk blijven. Veroordeel ik jou zoals jouw ma?" Ze sprak kordaat en ik had een donkerbruin vermoeden dat ze mij niet steunde. Dat ik alleen stond in de kruistocht tegen mijn moeder en ik bestookte haar met woedende hete bliksems. Onaangedaan keek ze terug en trok héél nadrukkelijk aan dat verdomde oor. De gloeiende pijl schoot door mijn lijf. Oef… Wat stom. Als ik doordraafde zou ze haar oorlel grijpen. Betrapt. Dat besef kleurde als een rode lap mijn wangen. Noor glimlachte nu ze me eindelijk bereikte en aan haar opgetrokken wenkbrauwen en uitgespreide handen zag ik dat ze wachtte.
Wat had ze gevraagd? Of zij was zoals mijn ma.
"Nee Noor. Waardoordelen of bestraffende uitspraken komen niet over jouw lippen," gaf ik toe.
"En toch... eh, reageer jij op mij vaak zoals op je moeder," zei ze eenvoudig.
"Ja maar... nee hoor, want jij valt me nooit aan over dat met die mannen."
"Natuurlijk niet. Ik ben je vriendin. Die verhalen provoceren mij niet zoals ze jouw ma op de kast jagen. Toch vind ik dat je na kunt gaan hoe het komt dat ik dezelfde woede oproep. Ik ben niet en word niet je moeder." Ze klonk zo zelfverzekerd dat niemand er omheen kon. Noor stipte het gemiste oorlel niet aan, maar ik hoopte wel vurig dat de detective nu zou beginnen. Helaas, dat duurde nog tien minuten.
"Ja... nou je het zegt... Maar eh… hoe werkt dat dan?"
"Laten we het patroon opzoeken." stelde ze broodnuchter voor en het vloog weer door mijn hoofd.
Patroon, hoezo patroon, we flansten toch geen leuk japonnetje voor het eindbal in elkaar, of wel? Het was dat ze nooit hooghartig deed als ik ergens geen sjoege van had, anders was onze vriendschap vast eerder verwaterd. Noor bleef echter op vasthoudende sterkte vandaag. Voorbeelden vroeg ze en die kon ze krijgen. Mijn irritaties lagen opgehoopt voor het grijpen. Als gladde konijnenkeutels rolden er minstens tien ergernissen over ma op tafel en zij luisterde aandachtig, fronste soms haar voorhoofd. Ze pluste en minde.
"Zie, het patroon dat je kunt doorbreken." concludeerde ze beslist en ik was perplex. Welk patroon?
"Het repeterende terugkerende, alles dat iets gemeenschappelijks heeft, Marg. Detecteren en uiteenrafelen als een wiskundige formule," glimlachte ze. Nu werd het hylarisch. Noor en wiskunde? Ik was van ons beide de kei in rekenkundige vraagstukken. Daar had Noor, met die talenknobbel, geen kaas van gegeten en ik lachte haar vierkant uit. Gelukkig kon ze tegen een stootje.
"Margie, schone schepen varen lichter. Er zit zoveel méér in taal dan loze woorden. Wij bespreken ergernissen die we aan elkaar ervaren. Praten het uit. Ruimen het zo op, maar dat doe je met mams nooit. Bij haar laat je het oplopen tot het een berg troep is waar je niet overheen kunt kijken." Dat klopte.
"Het heeft weinig zin het mij te vertellen als je de 'aanstichtster' er nooit mee confronteert."
Aan de toon, het eind van de zin ging omlaag, hoorde ik dat zij er klaar mee was, maar ik was ook slim.
Ik had haar op een geniepig inconsequentietje betrapt. Ze deed maar alsof!
Met háár moeder was het ook niet altijd koek en ei.
"Heb jij bij jouw ma zogenaamd niet het gevoel klein te zijn?" daagde ik uit. Ze blikte noch bloosde.
"Nee. Ik weet ZEKER dat ik niet voldoe. Ik geloof in onvoorwaardelijk tussen moeder en kind, maar ik merkte al heel jong dat zij daar niet aan deed. Jammer maar helaas. Onvoorwaardelijk hoeft niet meer. Nu ben ik volwassen en is er gelijkheid. Ik weet zonder haar goedkeuring of erkenning wie ik ben en haar verwachtingen en waardeoordelen laat ik aan haar." Ze vertelde het zonder emotie, alsof het over een ander ging. "Ik heb heel vroeg haar commando's leren negeren." vulde ze aan en ik dacht beslist wel een glimpje spijt op te vangen. Toen ik daar iets over zei haalde ze haar schouders op en vertelde dat een verleden niet te veranderen is, dat we alleen in het nu onszelf aan konden pakken.
"Marg, mijn moeder gaf héél veel, maar géén warmte. Die heb ik mezelf leren geven. Door die harde les weet ik nu hoe ik het met Maartje moet doen. "
feedback van andere lezers- bessy
moeders, dochters raadsels door alle generatie heen...
uren kun je erover filosoferen
Dora: Ja, een ideetjes uitwisselen, dank je Bessy - julien_maleur
Boeiend hoe die twee vriendinnen elkaar analyseren in jouw stuk. Misschien een stukje autobiografisch? Graag gelezen.
groetjes
Julien
Dora: Hallo Julien. Kennelijk is het goed te volgen zonder het 'hol van de leeuw' te hebben gelezen (waar dit het vervolg van is.)
Ik denk dat je altijd wel iets van je eigen beleving 'meepakt' in alle verhalen. Leuke feed, dank je. - Runner
Goede vrienden vertellen niet alleen sprookje!
Dora: Nee, Runner, ze nemen het leven bij de lurven en nemen geen blad voor de mond. Dank je wel weer, voor het lezen. - ivo
tussen de regels lees je veel ..
Dora: Die wit regels he? Ja Ik vind het vaak zo tekenend, de gedachten die men van de ander niet hoort en die dan door de reactie duidelijk worden, soms...
|
