|
< terug
Afrit 31 / 10
Even snel als dat hij achter de legerdeken verdwenen was keerde hij ook weer terug. Zij gezicht kleurde rood en zijn ogen fonkelden alsof de duivel zelf hier aangelopen kwam.
Hij bleef voor mij staan en keek van onder naar mij hoog en ik voelde dat het echt niet goed zat. Zo een ventje misschien maar een zestig hoog. Lomp en vadsig van lijf, met van die dikke welvende lippen en zakken onder de ogen waarin hij gemakkelijk zichzelf in kon verbergen. De ogen priemden naar omhoog en staken mijn pupillen er bijna uit. "Waar kon jij vandaan"?
Je stond helemaal niet op de lijst, waar is Michel"? De dikke stapte nog iets verder op me af en het voelde alsof hij in me wilde kruipen. Als hij dat gekund had, dan had hij dat ook wel gedaan. zijn hand bewoog bijna niet en toch had hij iets in zijn handen dat me angst aanjoeg. Ik voelde een hard waarschijnlijk metalenvoorwerp dat hij in mijn onderbuik drukte. Deze vlugheid had ik echt niet achter hem gezocht. Zijn lach die nu op het pannenkoekengezicht verscheen, verschilde sterk van die van zo-even. "Waar is Michel, siste hij nogmaals, als de chauffeur zo dadelijk binnenkomt, zal die me wel zeggen wie dat gij in werkelijkheid zijt. Hij en Michel hebben al eens een zaakje voor me geregeld. Je viel me al direct op die andere is als ik het goed heb iets kleiner en die heeft meer haar op z'n kop." Tegen de anderen die nog steeds onder de indruk waren van die kabouter gebood hij om twee passen naar rechts te stappen zodat ik alleen kwam te staan. Het was een raar gevoel opeens alleen te komen te staan. Niet, ik had al die tijd alleen gestaan maar omdat we zo close stonden had me dit een vals gevoel van geborgenheid gegeven. Ostentatief plaatste ik mijn handen achter op mijn rug en duwde mijn borst vooruit. Mijn ogen keken niet meer naar dat mannetje onder me maar verstrakte in een marmeren standbeeld. De kabouter maakte een stap achteruit en riep gekwetst, aha meneer wil ook nog de held uit hangen, dat moet ge juist bij mijn doen, ik zal je eens wijzen hoe dat ge tegen mij moet spreken". Door heel even naar beneden te kijken zag ik dat hij mij voor een voetbal aanzag en voor dat hij zijn schoen tegen me kon plaatsen was mijn knie al in zijn kruis beland. Hij rolde als een gummibal tegen de toog aan waarbij de revolver of pistool, daar had ik niet zo een kijk op, uit zijn handen viel. Nog voor dat de anderen reageren konden had ik het wapen in mijn handen en rende naar buiten.
feedback van andere lezers- hettie35
Toch heb ik van dit deel ook erg genoten.
Groetjes Hettie
Hoeselaar: Dank je wel, dus zeg je me eigenlijk dat ik ermee door moet gaan, is dat juist??
Willy - Dora
In sommige situatie reageert men inderdaad puur op lijfsbehoud..
We; efkes één en ander nalopen Willy,
Interpunctie. Bij de dialoog wat aanhalingstekens
ZijN gezicht
waarin hij gemakkelijk zichzelf (in) kon verbergen
Hoeselaar: Je bent wel een strenge leermeester en dat weet ik te schatten
Willy
|
