naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

J.huilt-J.lacht

door Dora

"Marg, het is niet te vol-holgen. Hoe krijgt ze het uit-uitgedacht?"
Vandaag was ik de meerdere en mijn zelfvertrouwen groeide er een meter van.
Kwam dat omdat ik aan dit verdriet geen schuld had? Er woelde warme trots in mijn lijf, maar de eerlijkheid gebood te zeggen dat ik in die sterkere rol geen kei was. Manmoedig rechtte ik mijn rug en nam tegenover haar plaats. Zoals ze bij mij deed greep ik haar handen. Mij gaf dat altijd het gevoel dat ze me exclusief haar onverdeelde aandacht schonk.
"Nou vertel want kennelijk is het wereldschokkend. Ik dacht aan Maartje, maar je had het over Nienke?"
Ze keek me niet aan en knikte heftig. Een nieuwe golf tranen droop over haar witte jukbeenderen en de vuurrode opgezwollen ogen staken er monsterlijk bij af. Hoe het mogelijk was om zo naar haar te kijken, als in een film, weet ik niet, maar ineens zag ik op haar gelaat het masker een stokstaartje. Lange neus, klein mondje en grote zwaar omrandde alerte ogen. Zachtjes klopte ik op haar handen. Geruststellend zoals je met een kleuter doet die in een winkelcentrum zijn moeder is kwijtgeraakt. Ik had medelijden met haar, de woeste uithalen vanuit het middenrif veroorzaakten bijna ademnood.
"Verraden, ze heeft me ver-raden. Ik, ihik vertrouw-ouwde haar, oh nee, ze heeft me in de rug gestoken," blèrde ze. Snot blies een bel uit haar neus en ze rukte aan de keukenrol, die met een zwiep van tafel sprong. 'Jantje-huilt-Jantje-lacht' schoot ze tragikomisch in een lachstuip, de rare druif.
Gelukkig was ik hier net zo thuis als in mijn flatje. Toen het water kookte stond ik op en woelde in het voorbijgaan door haar korte stekelkoppie stevig haar. Ik schonk het water op en greep op de tast de koektrommel uit het bovenkastje. 'Zoals Noor het me een tijdje terug voordeed,' schoot het door me heen. 'Hoe erg het ook is, ik ben beslist bewuster dan vroeger,' mijmerde ik zelfingenomen.

Met horten en stoten hoorde ik hoe die truttenbel binnen was gekomen. Na Maartjes middagdutje.
In eerste instantie deed ze normaal, koffie met een koekje, maar na een half uur had Nienke haar de vreemdste verwijten gemaakt en Noor vroeg waarom ze dat deed waar Maartje bij was waarop ik zei dat het haar dus kennelijk wel heel erg hoog gezeten had. Om maar eens iets te zeggen, eigenlijk.
"Nu moest ik plotseling, toen de aanval al gaande was, met Maartje naar de buurtjes. Wat als Jennifer niet thuis was geweest?" maakte ze zich er opnieuw druk om.
"Hoezo aanval?" vroeg ik en Noor noemde lukrake verwijten zonder verband die Nienke had geroepen. Ik kon geen soep koken van de vooringenomen suggestieve veroordelingen, maar onaardig klonk het wel.
"Waar ging het dan toch over?" vroeg ik door, maar Noor was te aangedaan.
"Totaal overrompeld was ik, Marg. Dat veroordelende pinnige gezicht. Ik kende haar niet terug, sprakeloos was ik. In één klap was het duidelijk. Zoals Cock in die twee woorden alles tussen ons verbrak."
"Welke twee woorden?"
"Dat gemene snerende "Ach jij!!!" Toen hij uit bed sprong."
"Noor, dat zegt iedereen toch wel eens," dacht ik haar te kalmeren, maar dat was een misgreep.
"Ja, in een woordenwisseling. Of als een ontspannen grapje. Nee Margie, met Cock was dat "Ach jij!" het laatste gesprek dat er over ons is gevoerd. Nou ja zeg, kun je in nog minder woorden negen jaar uitpoetsen? Iemand afschrijven? Pure dictatuur, alsof ik niet meetel. Jij was erbij, in Café Back-up. Geen gelijkwaardigheid of recht. Dit was hetzelfde Margie. Dat is ook het vreemde. Nienke heeft dat toch alles meegekregen? Wat ze mij verweet, Marg. Zij zit in het kamp van Gemma," sjankte ze wanhopig en was te opgewonden om al een zinnig gesprek mee te voeren.
Ik zweeg, zette de theepot op tafel en keek want Noor kende ik zo niet.

feedback van andere lezers

• Mistaker
  De fb van Ivo is zo mooi, ik doe er met mijn grieperige lijf het zwijgen maar toe...
  
  G
  Dora: Dank je wel...en sterkte
• julien_maleur
  spannend, boeiend en maakt mij nieuwsgierig.
  Julien
  Dora: Morgen de volgende episode, dank je Julien
• Runner
  Laat de volgende maar komen!
  Dora: Doe ik... dank je
• ivo
  de hardheid van het bestaan, mooi hoor hoe je zonder veel te zeggen veel spanning kan opbouwen en uitlaten deinen zoals een golf die op een golfbreker uit elkaar spat en toch nog uitrolt tot op het strand
  Dora: Oef Ivo, wat een mooie feed, de schuimkoppen op het leven weergegeven in de golfbeweging van betrokkenheid, poehee. Dank je