naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Speelbal 3

door Hoeselaar

De non die in de deuropening stond, begroette de knaap; "Zulk een begroeting had ik nu ook weer niet van je verwacht, jonge man. Sta maar weer op en geef me een hand". De jongen griste het bundeltje kleding van de grond en wilde zojuist nog zijn heiligdom het metalen doosje oprapen, toen de portierzuster nu lichtjes geïrriteerd om een begroeting vroeg. Zoals hij dat van huis uit geleerd (Duitse opvoeding) had, gaf hij de zuster een kushand en maakte daarbij een diepe buiging. Het oudere nonnetje dat deze begroeting helemaal niet begreep, riep ontdaan;"Scheer je weg! Vlegel die je bent, wie denk je wel dat je bent"! Verongelijkt omdat hij niet wist van welke misdrijf hij nu beschuldigd werd, rende de knaap de korte gang door en belandde op een soort binnenpleintje. Verlegen en triest omdat hij zich van geen kwaad bewust was en kwaad werd op alles en iedereen, bleef hij daar met het hoofd diep naar beneden gebogen, mokkend en afwachtend staan voor wat er nu nog komen zou. Even later kwam de portierzuster naar de knaap en streelde hem als verzoening over zijn donkerbruin krullend haar. "Kom, zei ze, ik stel je aan moeder overste voor, maar je moet me beloven haar geen kusje op de hand te geven, dat betaamt kleine jongens niet. Even later stond de jongen in een grote donkere kamer. Voor hem een bureau met enkele paperassen erop, op het einde daarvan een stapel boeken een pennendoos met potloden speldjes, koperkleurige punaises, verder stond daar een leeg kopje en een schoteltje met een koekje daarop. Omdat de knaap al een hele tijd geen eten meer had gehad, bleven zijn ogen op dit koekje plakken. Het was alsof dit koekje steeds groter werd en naar hem riep"eet me dan" speeksel hoopte zich in de mond op en daardoor moest hij enkele keren slikken. De persoon achter het zware bureaumeubel kon hij niet onderscheiden, hij zag wel dat het een non moest zijn maar verder bleef haar gezicht door het raam achter haar min of meer verborgen. "Ehm", kuchte het ventje, maar het bleef ijzig stil aan de andere kant, wel hoorde de jongen dat de non ademde en juist dat maakte hem onzeker. Waarom zegt dat mens niets, waarom liet ze hem daar staan als een stoel of wat dan ook. Ehmmm! Kuchte de jongen weer en nog geen reactie. Ehm! Mag ik dat koekje hebben mevrouw", dit floepte eruit voordat hij het zelf wist.
"Hier hoor je te zwijgen totdat je iets gevraagd word begrepen! Verschrikt door de woedende woorden die op hem afgevuurd werden kromp het ventje als een egeltje in elkaar. Hij durfde zelfs geen lucht meer te halen. "Hoe heet je, en hoe oud ben je, en hoe ben je hier geraakt"?
Bertje wist niet wat hij als eerst zeggen moest en daardoor leek alsof hij hierop niet antwoorden wilde, werden diezelfde vragen opnieuw op hem afgevuurd maar deze keer met met zoveel kracht dat de jongen in tranen losbarstte.

feedback van andere lezers

• ivo
  de hardvochtigheid spat uiteen op de muur van mijn scherm ... zo goed geschreven
  en dat waren dan de bruiden van christus, en ze schaamden zich niet de krengen ..
  Hoeselaar: Dat was toe heden te n dage is er veel meer tranparantie maar toen was het soms erg
  
  Willy
• Mistaker
  Dat komt hard binnen!
  
  Groet,
  Greta
  Hoeselaar: Soms is het leven gewoon hard, je kiest er niet voor als kind
  
  Willy
• Runner
  Droevig. Mooi geschreven
  Hoeselaar: dank je wel leuk dat je ook even een kijkje kwam nemen, tot morgen dan,hé
  
  Willy
• Wee
  Triest ...
  x
  Hoeselaar: Ik geloof je, ja maar het was wel zo
  
  Willy
• Dora
  Wat bezield nonnen die geduld en empathie niet in hun roeping voelen?
  Hoeselaar: Vergeet niet dat we hier over het eind van de veertiger jaren van de vorige eeuw spreken
  
  Willy
• hettie35
  De klank van de nonnenstem weerkaatst in je verhaal, doet
  pijn aan de oren. Ze zijn verwerpelijk. Je brengt het sterk naar buiten.
  Groetjes Hettie
  Hoeselaar: dank je Hettie