|
< terug
De Laatste Kans (Het Tweede Ontwaken) {Hoofdstuk 3}
Een zonnestraal, een zeldzame zonnestraal… door die kleine kier die haar gordijnen toelieten in hun anders zo hermetisch afsluitende dictatuur, als hoeders van het duister…
Ze besefte dat dit geen gewone ochtend was. En dat kwam niet door die zonnestraal. Het raakte haar wel, dat net op deze ochtend, een zonneteken voor de symboliek zorgde die haaks stond op haar gevoel bij dit ontwaken… Al besefte ze dat het evengoed anders kon worden geïnterpreteerd, ze kon er ook niét aan toegeven ; aan de angst waar ze van doordrongen was, ze moest er inderdaad blijven in geloven dat er nog hoop was… Uitgerekend zij wel ja… En meteen dacht ze aan hem. Aan die ene van wie ze wist dat hij evenveel wist als zij, dat ook hij hier al langer mee bezig was, dat ook hij wellicht één van die weinigen was die al van bij het begin de ware toedracht van de gebeurtenissen begrepen had… Dat ook hij - net als zij, wellicht op dezelfde dag, na die eerste waarschuwing - meteen maatregelen had getroffen…
Dat hij niet had zitten staren in de quasi veilige omgeving van z'n huis maar dat hij net als zij meteen het gevoel moet hebben gehad opgejaagd wild te zijn. Het was één van haar enige zekerheden. Hij wist het ook. Hij zat op dezelfde golflengte, hij nam wellicht simultaan dezelfde beslissingen als zij had gedaan… Maanden waren voorbij gegaan… er leek niets meer te zullen gebeuren tot het onvermijdelijke plaatsgreep.
Gisterenavond om 7.06u… indien een uur meer dan zestig minuten had gehad dan was het op 6.66u gebeurd… maar daar hadden ze dus die zieke twist aan gegeven en zo gebeurde het exact om 6 na 7. Ach ja… zo trachtten ze hun meedogenloze, koele acties nog een zekere symboliek mee te geven maar door die stomme redenering die wellicht slechts een handvol mensen zelf maken zal, gingen ze wat dat betreft volledig de mist in. Het zal hun echter een zorg zijn… Hun werkelijke doel was bereikt… nagenoeg alles lag plat… meer zelfs… nagenoeg alle toestellen ter wereld waren verniétigd… De impact was moordend… niet zelden in de letterlijke zin van het woord. De afhankelijkheid van de mens werd pijnlijk onderstreept. Ze had het zien aankomen. En hij ook. Nu moest ze hem vinden… het was de enige kans. Ze moest hem vinden. Ze wist waar ze diende te zoeken, en hoe…
Jeans. Sneakers, T-shirt, haar groen jeansjasje, muts, sjaal, zonnebril… de rugzak, het overlevingspakket… en haar kennis van Tai-Chi was al wat ze nodig had… daar ging ze…
Op zoek naar hem. De laatste kans… zou ze niet alleen kunnen grijpen… Hij moest erbij zijn… net als dat voor hem evenzeer gold…
feedback van andere lezers- VickyLievens
heel mooi.
prachtig geschreven en prachtig om te lezen.
groetjes Vicky
CaptainNorth: Het is het derde deel van het verhaal 'De Laatste Kans' ik ga het wat duidelijker aanduiiden. die Romeinse Cijfers zijn niet alles... maar soit, bedankt... Vicky!
groetjes
Cap - Aditi
Heel mooi hoe je de spanning opbouwd. Wat eerst lijkt op een gewone ochtend waarop je met tegenzin opstaat, wordt later het begin van een meeslepend verhaal. Of niet?
CaptainNorth: het is deel drie reeds van... een hopelijk meeslepend verhaal... ik ga die romeinse cijfers best vervangen zeker? Maar merci Aditi! - Hartman
prachtig om te lezen
CaptainNorth: Merci... - geertje
ben te moe om nog wat zinnigs te zeggen...
:-) je zal dat wel begrijpen, na zo'n dag als vandaag.
dag pluimpje, groetjes van de vogel
CaptainNorth: :-)
|
