|
< terug
Tineke over haar bomen
Eerder deze week zag ik dat het goed gaat met onze Juan. Ik moet schromelijk toegeven dat ik hem wat uit het oog verloren was en hem niet voldoende water heb gegeven sinds hij binnen staat te overwinteren. Maar het is blijkbaar een taai duveltje! Hij is gewoon kei hard drie nieuwe bladeren aan het aanmaken. Zo flink, zeg! Ik ga hem aanmoedigen en koesteren vanaf nu. Als het weer nog wat beter wordt, ben ik zelfs van plan hem te verplanten in een grotere pot. Zo kan hij ooit nog een echte trotse palmboom worden, wie weet?
Nee, de winter is duidelijk geen goed seizoen voor bomen. Zeker niet voor bomen die binnen moeten gezet worden en dan verzorgd worden, want ik schijn dat te vergeten. Juan heeft dan nog chance dat hij zo sterk is. Julleke had minder geluk, maar hij was dan ook al danig op de sukkel. Julleke was het eikenboompje dat ik begin vorig jaar uit de grond trok, toen ik onkruid aan het wieden was. Toen ik echter merkte dat zijn wortel wel zeer vreemd was (ah ja, hij kwam uit een eikel gegroeid), heb ik hem meteen proberen te reanimeren en in voedzame potgrond gezet. Nadien werden zijn bladeren wat vreemd van kleur, maar ze herstelden zich even later weer. Ik dacht dus dat het wel goed zou komen. Hoewel… Ik merkte ook wel dat hij een hele zomer lang geen centimeter gegroeid was. Daarenboven bleven zijn bladeren een beetje vreemde vlekjes bevatten. Toen de winter kwam, heb ik hem binnen gezet om hem te beschermen, maar ik had hem in zo'n uithoek van het huis gezet dat ik hem vergat water te geven. Jawel, m'n beste, hier zit de enige echte redder en tevens moordenaar van Julleke.
Ik besef dat het ronduit schrijnend is dat ik een arme eikenboom zomaar vermoorde. Ik besef ook dat het niet mooi is een babypalmboom zo aan zijn lot over te laten, maar geloof me, voor een boom zorgen is niet altijd simpel. Neem nu Joske, m'n eerste boompje. Daar moet ik niet meer alle dagen naar omkijken, kan al zelfstandig overwinteren en is echt goed aan het groeien (binnen dit en drie jaar hoop ik wat kastanjes van hem te eten). Zijn basis zit dus goed en heb ik niet veel omzien meer naar. Toch zit hij duidelijk in z'n puberteit en dat is zowaar nog vermoeiender. Zo wil hij helemaal niet meer aangesproken worden als Joske. Meneer vindt zich daarvoor te groot geworden! 'Het is Jos vanaf nu', zegt hij dan. Dan schud ik eens met m'n hoofd en denk: 'Ja, nu wilt ge groot en volwassen doen, maar pas op, eens ge volwassen zijt, zoudt ge willen dat ge terug een kind waart.' Of nog zoiets: hij weigert koppig om zijn laatste bladeren los te laten. 'Komaan, Joske', zeg ik dan, 'het is al februari en ge hebt nog altijd bladeren van vorig jaar vast.' Maar dat kan hem niets schelen. Hij verschuilt zich helemaal achter de term 'verlatingsangst'. Ik kan begrijpen voor hem dat het niet makkelijk is om zonder vader op te groeien, maar toch vermoed ik dat het bij hem echt wel tussen z'n twee (spreekwoordelijke!) oren zit. Laat het verleden los, jongen, straks wordt het tijd nieuwe bladeren aan te maken en dat is minstens even leuk!
feedback van andere lezers- Dora
Leuk verhaal.
Julleke is gedoemd als sulleke en Juan, die kan er altijd wat van, dat is een taaie almenman....Joske was een sluw overlevend voske en nu is rijpe Jos het begin van een heel kastanjebos, dus... Het zit, volgens mij, in de benaming.
tinucha: haha, daar kan je wel eens gelijk in hebben.. Nomen est omen zeiden de Romeinen immers ook al... :) - ivo
leuk gezien hoe je van iets gewoon toch ongewoon kunt maken - Wee
Bijzonder leuk verhaal, Tineke.
Heb genoten! - Hoeselaar
Als men over bomen gaat bomen dan happen de takken naar lucht zekzeer als ze dan ook nog mannelijke namen dragen
Willy
|
