Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 31. "al meer verloren dan een kind"
Het publiek liet van zich horen. Ze mompelden. Ze deden elk hun zeg. De hulpdiensten baanden zich een weg. Ze waren te laat. Vrouwen stuurden hun kinderen weg. Mannen schudden het hoofd. Enkele kinderen staarden verweesd naar de zon, die bleef schijnen alsof er niets gebeurd was. Niets nieuws onder de zon. De dokter stond op. Hij nam haar hand in de zijne.
- Dank u, zei ze eenvoudig. U heeft gedaan wat u kon.
- Ze is dood, zei hij, het spijt me zo.
Ze drukte zijn hand met een warmte die nog uit een vorig leven stamde. Ze knikte.
De mannen van de 100 duwden haar opzij.
- Ik ben de moeder van het kind, zei ze, je hoeft haar niet meer mee te nemen. Ze is dood.
De mannen keken haar een poos aan, met een nietszeggende, onbegrijpende neutraliteit in hun ogen. Dan legden ze het lijkje voorzichtig op de brancard.
- Het heeft geen zin haar mee te nemen, zei ze vastberaden. Ze is dood. De dokter kan u dat bevestigen.
- Bent u de moeder van dit kind?
- Ja. Ik neem haar mee.
De mannen keken hulpeloos. De dokter zette een stap in hun richting.
- Het kind is gestorven, zei hij, dat heb ik enkele minuten geleden vastgesteld.
Ze staarden hem aan.
- We komen haar halen; we moeten haar meenemen.
- Dat hoeft niet meer, zei ze rustig. Ik neem haar mee.
Ze haalde een adreskaartje uit haar tas. Ze stopte het in de handen van de dokter. Ze nam Rien in haar armen. Het levensloze lichaampje dat nog steeds de naam Rien droeg. Ze stapte ermee over het strand. Ze liet ze allen achter voor wat ze waren: de dokter, de redders, de ambulanciers, de toeschouwers, de mensen. Ze werden allen stil. Ze weken voor haar opzij. Ze lieten haar gaan. Met haar kind. Met haar dode kind in de armen. Barrevoets, schaars gekleed, met natte haren en natte ogen. Wegstappend, stappend op weg, op weg van het harde zand naar het zachte zand, waarin haar voeten bij elke stap dieper wegzonken, naar de trap, naar de dijk, de drukke straat over, over de hete stenen van het brede voetpad tot bij de auto. Met één hand zocht ze haar sleutels. Ze opende het portier. Het kind woog zwaar, veel zwaarder dan voorheen. Ze legde haar op de achterbank, gewikkeld in de zachte witte badhanddoek. Ze reed met Rien naar huis. Dit was geen droom, wist ze.
Toch verliep de rit als in een droom. Een droom als een leeg gat. Er gebeurde niets. Ze reed naar huis met haar dode kind en dat was dat. Totdat ze haar huis in het zicht kreeg. En Lennart in het deurgat. In het open deurgat. Ze parkeerde feilloos. En stapte uit de auto. Ontwaakte in helse woede.
- Hoe kom je hier? Wat doe je in godsnaam in mijn huis?
- Ik ...
- Hoe ben je aan een sleutel geraakt?
- Van Wim. Ik ...
Van Wim, van Wim, van goeie brave Wim. Het botste tussen haar oren.
- Ik wil niet dat je in mijn huis komt. Dat weet je best. Ik kan Wim levend villen. En jou erbij.
- Wat is er gebeurd met Rien? Ik nam toevallig je telefoon aan. Ik heb het allemaal gehoord. Ze dachten ... ze dachten zeker dat ik je man was.
De wereld voor haar ogen werd ziedend wit. Er was alleen nog haat. Als een vulkaan.
- Hoe kon Wim je nu die sleutel geven?
- Ik wou je kamer zien, in je bed gaan liggen, in je spiegel kijken, op je stoel gaan zitten. Ik heb je zo gemist. Ik ... Het was een kwestie van leven of dood voor mij. Zo heb ik het Wim verteld. Bij nader inzien was het ook een kwestie van leven of liever dood.
Ze priemde een ijskoude blik door al zijn woorden heen.
- Wat ben je geestig!
Hij was zichtbaar geschrokken van zijn eigen woorden. Hij stortte in.
- Het heeft geen belang meer. Je hebt mij nodig nu. Waar hebben ze Rien heengebracht?
- Het heeft wel degelijk belang. Je geeft me nu de sleutel en ik wil je niet meer zien, Lennart, nooit meer. Voor mijn part hang je je maar op. Ik heb jou niet nodig. Ik heb niemand nodig. Niet meer. Die tijd is nu voorbij.
- Je hebt zopas je kind verloren. Besef je wel goed wat je zegt?
- Ik heb al meer verloren dan een kind, Lennart. Jij weet niet wat je zegt.
Hij huiverde. Haar hardheid lei zich rond zijn adem als onmiskenbare angst. Hij zag dat ze het meende. Dat ze gewoon al afstand had gedaan van haar bloedeigen kind, haar enige bloedverwant. Hij opende zijn hand. Ze bedwong haar hand die op de sleutels aasde. Ze dwong hem met haar blik. Hij legde alles wat hij nog in handen had in haar handen: een schamele sleutel en een portie afgrijzen. Wie is die vrouw, dacht hij, die vrouw zo naamloos als de straat? Hij stapte op. Ze keek hem na. Een kracht in haar duwde hem voort naar later. Naar een later van haar weg. Ze zuchtte opgelucht. Nu was ze alles kwijt.
Behoedzaam nam ze het kleine al kille lijkje in haar armen. Er was geen kat op straat. Ook daar had ze voor gezorgd. Dit soort macht mag je gebruiken als het nodig is, wist ze. Ze legde het hoopje voorzichtig op haar bed. Ik moet haar witte jurkje wassen, dacht ze, en laten drogen in de zon voor het avond wordt. Straks komt de storm. Die moet ik voor zijn. Ze sloot de auto af. En de voordeur. Eindelijk alleen, dacht ze.
Ze wist dat ze loog.
feedback van andere lezers- geertje
An, dit verhaal doet me denken aan het werk van Käthe Kollwitz.
"vrouw met dood kind"
oh, ik wou zo graag
dat ik je die reproductie nu kon tonen....
dan zou je mijn feedback beter kunnen plaatsen (misschien ken je haar werk ?)
geertje
Vansion: neen. ken haar werk niet.
maar een 'piëta' is wel een oer-thema dat heel vaak terugkeert in de kunst. en de drang je dood kind niet af te willen staan zit diep in de vrouw, denk ik. ik snap nog altijd niet hoe het komt dat de actictiviteit van 'opbaren' bij de dood van een kind niet spontaan door de moeder wordt gedaan. ik denk dat dat wellicht hard maar heel helend zou kunnen zijn ... enfin ... van dat soort dingen weet jij wellicht meer af dan ik ... - feniks
Aangrijpend
Toch wel, ja.
Vansion: denk dat deze passage nogal 'vrouwelijk' is ... maar weet het niet zeker ... hoe was ook al weer dat laatste vers van je gedicht van vandaag ? :) - koshka
Ze drukte zijn hand met een warmte die nog uit een vorig leven stamde... prachtig
dit verhaal leeft, onder mijn huid
Vansion: jij bent die schrijfster van 'ontkurkt' hé ? denk het. ga dat direct eens nalezen ...
ja. gelukkig is het gevoel soms ook andersom en stamt het ijs uit een vorig leven ... - duivelstrikje
ik vind het een mooi verhaal, ik geef koshka gelijk, het verhaal leeft...
groetjes,
strikje
Vansion: het is nochtans maar best dat ik dit allemaal maar verzin hé ... ik zou me keislecht voelen als ik dit allemaal in het echt liet gebeuren...
jij ook zeker ... met al je verhalen ...?
blij dat we god niet hoeven te zijn. - waterklok1
wat kan ik er nog aantoevoegen?
prachtig! Echt meelevend!
kus
lot
Vansion: olalala
een kus ...
(best dat mijn dochter dit niet leest) - commissarisV
The point of no return An, het doek.neen dit is geen vrouwelijke passage, ofwel heb ik teveel vrouwelijk bloed.Dit is...dit is het openscheuren van wonden die er misschien niet waren. Dit is de naakte waarheid, de essentie, het geraamte, het wezen...
Ik heb een traan weggepinkt An. Het is meesterlijk geschreven. Bij het lezen van het stukje was er geen wereld meer rondom mij; ik zat en voelde en leefde in jouw verhaal.Je hebt me met woorden uit mijn eigen 'dasein' gehaald. Ik ben zonder woorden...
Vansion: je weet niet half hoe bang deze feedback me maakt.
wat ik schrijf (verzonnen feiten nochtans) zit wellicht in elke mens ...
maar enkel personages uiten dit soort dingen
het is te confronterend in het dagelijkse leven
zelfs voor mij
als ik het terug lees. het lag al lang in de kast - opgeborgen, opgebaard.
fictie schrijven is een heel gevaarlijke activiteit.
ik heb er ontzettend slechte ervaringen mee gehad. soms schiet iets op een verkeerd moment in een verkeerd keelgat. vooral als het de waarheid benadert.
je moet wel weten waar je mee bezig bent als je publiceert.
en nooit de kracht van woorden onderschatten.
je hebt er volstrekt geen vat op.
oei. dit doet niet terzake ...
ik ben zo'n klein bang meisje eigenlijk ...
mijn woorden hebben al geschaad ... onvergeeflijk is dat ... maar ook onvermijdelijk ...
goed uit 'even' uit je dasein te zijn getild. maar niet teveel Heideggeriaans denken. echt gezond is het niet. ik kan het weten. Hannah Arendt weet dat nog veel beter. - Jean_Loeckx
Hier worden nogal afstanden afgelegd, vooreerst in Rien – van de zon en terug,
dan in de moeder – om alle werelden heen naar het niets,
tegelijk in de verbouwereerdheid van de omstaanders – waarin gevoelens bochten nemen in een duizelingwekkende vaart,
en fysiek doorheen het decor - de zee en de zon als decor stel je voor welke scène er plaatsgrijpt – om al het wereldse heen recht naar huis, naar dat achteruitkijkspiegelpaleis waar blikken lichtjaren moeten afleggen naar elkaar,
en tenslotte de afstand die Lennart af moet leggen in zichzelf zelfs tot voorbij zijn eigendunk.
Hij is de enige die "af-legt", al de andere "ont-doen" zich.
Alles doorweekt van gebaren.
Ik had me verplettering anders voorgesteld.
Maar stilstaan is snelheid nemen
Zei Dickinson niet ooit : “The Astounding subjects are the only ones we pass unmoved.” ?
In een eenparig versnelde ontreddering.
In je schitterende eenparig versnelde manier van schrijven.
Je doet het maar hé, Vs.
PS
Minpuntje :geloofwaardigheid : ambulanciers zijn veel gewoon en nogal doortastend en erg ad corpum, naar eigen ervaring en van horen, die laten je niet lopen denk ik.
PS-PS
Wat kan men meer verliezen dan een kind ?
“Clandestien” is niet af zonder een antwoord op deze vraag.
gg
Vansion: wat geloofwaardigheid betreft steken er nog andere fouten in hoor. sommige zijn gewoon niet meer weg te werken. een kind wordt niet opgegeven zonder minuten durende pogingen tot reanimatie bv. - bij dit mss. heb ik geleerd dat je ongelooflijk veel stom uitpluiswerk moet doen voor je aan een boek begint... en dat je structuur er moet staan op voorhand als je niet de mist wil ingaan.
om een goed boek te schrijven heb je eigenlijk een serieus werkingsbudget nodig en dan is nog niet eens je arbeid verloond.
je vraag is irrelevant, denk ik. te theoretisch. vraag is: hoe kan een mens in godsnaam zo'n uitspraak uit zijn koker persen. daarop ken ik misschien wel het antwoord. Russel noemt het 'gebrek aan kosmische eerbiedigheid'. De Grieken noemden het de hybris die voor de val komt.
Ik ben een beetje simpeler en concreter. deze vrouw is letterlijk en figuurlijk ont-aard. haar contact met de fysische werkelijkheid is zoek. ze leeft in haar hoofd. niet dus. het is een wijdverbreide stinkende ziekte. het virus is taaier dan HIV. het smoort het leven in de kiem.
zoveel filosofen hebben hiervoor gewaarschuwd. de laatste ontdekkingen op gebied van neurofysiologie en ontwikkelingsleer maken hun visie hard. er is geen kat die het lijkt te horen.
Clandestien is niet een goeie aanpak om dit aan het licht te brengen. Het spook van ontaarde geestelijkheid schrijft zelf al meer dan genoeg geschiedenis. Ik wil erover zwijgen. In rdx pak ik het anders aan. Ik wil in het derde deel de levenslust doen blaken op de wangen van de lezer, hem een pleegbeleving geven, die wérkt. Authentieke echte sensualiteit is een bron voor gezonde spiritualiteit. Daaruit put ik.
maar eigenlijk wil ik da allemaal niet gezegd hebben. het heeft geen zin. ik wil het gewoon doen voelen.
|
