|
< terug
Jij bent NIET gelukkig!
We houden van elkaar. Al vierenveertig jaar, vanaf de middelbare school. Lol hebben en elkaar serieus delen. Voor elkaar klaarstaan in zware tijd. Vriendschap. Intiem is fijn. Vaak merkte ik dat tussen mijn niet bestaande witregels haar onjuiste invullingen omhoog klommen. Daardoor kan vriendschap in zwaar weer raken en in het verleden lag feedback voor haar nogal gevoelig. Na al die ervaring kan ik echt niet meer om het herhalende patroon heen en mijn gevoel niet gehoord te worden nam in de loop der jaren gestaag toe.
Het is logisch dat de frequentie van onze bezoekjes terugloopt zodra zij nieuwe verkering krijgt en ik gun haar dat geluk. Nu was haar laatste relatie langzaam opgebrand en (om voor mij gezonde reden) stelde ik mijn bezoek aan haar deze keer lang uit. De rol van gewillig weervrouwtje heb ik namelijk nooit geambieerd en daar heb ik, om het zo maar te zeggen, ook niet voor doorgeleerd. Twee weken terug beantwoordde ik haar ongeruste mail als volgt: "Bezorgdheid is onnodig. Ik besteed nu eerst alle tijd aan mezelf voordat ik naar je toe kom." Onverwacht stond ze toch eigenwijs op mijn stoep en naar ik vernam had ze dat al herhaaldelijk geprobeerd. Zo werd ik alsnog overrompeld door de kakelverse realiteit.
"Ik moet iets met je bespreken maar ik wil je er niet mee overvallen. Zal ik later een afspraak maken?" wierp ik op en gaf ruimschoots tijd dit te overwegen. Ik had het gesprek voorbereid en zij koos ervoor de communicatieoefening meteen ten uitvoer te brengen.
"Ik wacht reeds tien jaar op jouw antwoord bij de prangende vraag die ik je stelde na Ethiopië." Ze keek gepuzzeld en ik bracht de situatie van destijds nauwkeurig in haar herinnering. Wat lullig dat ik pikante details van beloftes niet vergeet. Dat komt door het verleden waarin ik met al te veel loze voze woorden ben verwend en dat is haar allemaal héél erg goed bekend. Ze schrok. Het was te waar om te ontkennen.
"Ik wacht dus nog. Wat een toonbeeld van geduld, vind je ook niet?"
"Maar ik houd wel van je en ben heus erg bezorgd om jou."
Ook postuum kwam er geen antwoord, merkte ik en dat voelde alsof ze het nog steeds negeerde.
"Dat geloof ik, ja. Mijn vraag is alleen: Hoor je mij ook?" vroeg ik zonder insinuerende ondertoon.
"Ik hoor altijd alles wat je zegt." reageerde ze lichtelijk pissig.
"Schreef ik niet, simpel zwart op wit, dat jouw bezorgdheid onnodig is? Dat ik mijn tijd neem?"
"Ja maar…ja, nou ja, nee maar..."
"Wat begrijp je daar niet aan?"
"Ja nou, maar… ik ben bezorgd want jij bent on-ge-luk-kig," riep ze.
"Hoe kom je dáár in Godsnaam bij?" schoot in een schaterlach. De Ja-maars en nee-maars vlogen rijkelijk om mijn hoofd. Haar zwaar aangezette argumenten bewezen glashard hoe DOODongelukkig ik was, zo zonder leuke familie. Na twee verzekeringen mijnerzijds van het tegendeel verloor ik mijn geduld en zuchtte om ja-maar. Wat hoorde ze me vreselijk tergend, ontzettend, niet te geloven, uitstekend geweldig goed.
Het dreigde een ingewikkeld dilemma te worden. Zwemmen of verzuipen...
"Met een man ga je flink in de clinch en hij wordt serieus genomen. Dat doe je met mij niet!" constateerde ik kurkdroog en ik zag dat het aankwam. Ze weerlegde dat gelukkig ook niet.
"Als ik uitleg waar ik NIET goed in ben geloof jij dat niet want zo DOM kan ik niet wezen. Zodra ik verDOMd goed weet wat mijn sterke kanten zijn, kom je in verzet en bouw je een muur tussen ons."
Nee, hier had ze in alle zorgzaamheid niet op gerekend en ik schoot van haar verwondering in de lach.
"Dat gelul over mij achter mijn rug? Dat bevalt mij niet! Wat is het nut ervan dat je mij bij anderen bespreekt? Zij kennen mij toch amper?" vroeg ik. Ze begreep niet waarom ik dat niet op prijs stelde.
"Jij weet als géén ander hoe dat gedoe achter mijn rug mijn leven vergalde." constateerde ik, ze knikte.
"Dus als je twijfelt aan mijn geestelijke vermogens stel je mij vragen! Indien je nieuwsgierig bent naar de geweldig leuke spannende kanten van mijn persoonlijkheid moet je bij mij zijn." kwam ik beslist to the point en inmiddels was ik minder geduldig en rustig. Ze zweeg perplex.
"Jij bent mijn moeder niet," siste ik onheilspellend waarop ze niets wist te verzinnen.
"Niemand bepaalt of en hoe ik gelukkig ben! BEHALVE ik en ik ben ook geen filmdoek om ongebreideld jouw hersenspinsels op te projecteren zonder na te vragen of je het wel juist invult." vervolgde ik.
Op deze beeldspraak weigerde haar bevlogen zekerweten tapijtje vliegdienst te verrichten. Ze staarde of heel Keulen voor haar neus ontplofte terwijl ik haar aanklaagde wegens landverraad.
"Wanneer accepteer je mij zoals ik ben?" vroeg ik daarna rustig. Ze schokschouderde en gaf het op over haar gelijk met mij te strijden.
Ik word al minstens vijftig jaar doodgegooid met ja-maar! Het is bijna carnavalesk, die prinsessenjas waarin men zich verkleed om te kunnen moederen. Dominante-controledrang dat onherkenbaar verkleed gaat in het moederlijk-zorgsyndroom, het werkt bij gelukkige Doortjes niet. Binnenshuis zit ik geluk te glimmen. Ik kom zonnig naar buiten wapperen zodra de regen van betwetend ongeloof niet meer om mijn oren hagelt.
'Nee-maar' is een kleurig apenpakje met carnavalsbellen aan de narrenpunten. De drager wil je tendele aanhoren / tolereren en eist ondertussen dat je haar/zijn eigenheid volledig en geduldig serieus neemt.
'Ja-maar' heeft voor mij iets van een breeduitgevallen protserige Koningsjas. In de hermelijnen kraag zitten ijzeren eisende woorden vastgenaaid: ik heb maling aan jouw eigenheid want ik ben hier de baas. Waart nog steeds de geest van mijn moeder rond? Verdorie.
feedback van andere lezers- warket
niet alleen inhoudelijk maar ook de schrijfstijl maakt het geheel aangenaam om lezen
Dora: Dank je welvoot de beide complimenten. - ivo
sterk Dora .. zeer sterk ...
Dora: Dank je zeer,
morgen weer meer uit de vissenkom van Brrrr Adriaan - bessy
nee maar... ja maar
luisteren is een kunst en vermeende problemen bepraten met de persoon die het aangaat inplaats van achter deze persoon om
is voor veel mensen moeilijk.
Na een dag van veel en gezellig praten op mijn gemak het verhaal nog een keer gelezen....
ik denk dat een zo langdurige vriendschap deze storm uiteindelijk zal overleven.....
kuske
Dora: Dank je Bessy, het zou wel tegen een stootje moeten kunnen, lijkt me.. - Runner
Duidelijk geschreven!
Dora: Dank je Runner, de espresso's werpen vruchten af.. - Hoeselaar
Welke moeder probeert haar kinderen ook als ze al oud genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen niet te bedelven onder goede raadgevingen. Ze heeft in haar leven toch ook situatie naar haar hand moeten draaien en wil met de opgedane kennis niets anders bereiken dan haar kroost daarmee het leven te gemakkelijker laten verlopen.
Mooi en aangenaam geschreven Dora
Willy
Dora: De mijne deed meer aan manipulatie en en zo.. maar , dank je wel - Ivan
Heel goed en vasthoudend geschreven Dora, met een sterke inhoud, vr/gr Ivan
Dora: Dank je wel Ivan - Wee
Hoop dat de vriendschap het overleeft.
Krachtig stuk, Dora.
Dora: Een open boek kan de ander niet lezen zolang men zelf geheimschrift schrijft. Zoals de waard is...vult men in en wat gij niet wilt dat u geschiedt...
Als men zichzelf niet kent wordt intiem ook een warrige misverstand...
Dank je
|
